ไม่อ้วนให้เท่าไหร่

"บอกซิเออเธอจะเอาเท่าไร  เอาเท่าไรไม่อ้วนเอาเท่าไร"  เพลงสนุก ๆ ของวงมะนิลาบราซิลเลี่ยน เมื่อครังในอดีตที่ผ่านมา  เป็นข้อเสนอที่น่าฟัง  และเรามักจะได้ยินเพลงที่มีความหมายในทำนองแบบนี้ก็แต่ในประเทศที่พัฒนาแล้ว และกำลังพัฒนาเท่านั้น  แต่เราอาจจะไม่มีโอกาสได้ยินเพลงลักษณะนี้ในดินแดนประเทศที่ประชาชนยังยากจน ค้นแค้น  อดอยากหิวโซ  แต่จะว่าไปแล้วด้วยโครงสร้างการดำรงอยู่ของผู้คนบนโลกนี้แล้ว 

ภายในประเทศหนึ่งๆ ถึงแม้จะบอกว่าเป็นประเทศที่ยากจน  แต่ในประเทศนั้นก็จะยังมีคนจนมาก  คนจนปานกลาง  คนจนน้อย  คนรวย  และคนรวยมากประกอบกันอยู่  ทำให้เกิดช่องว่างระหว่างผู้คน  หากแต่ในประเทศที่ยังไม่พัฒนานั้นช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนจะกว้าง มากกว่าส่วนในประเทศที่พัฒนาแล้วความเหลื่อมล้ำในเรื่องนี่้จะมีน้อยกว่า  เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วในภาพรวมเราจึงได้เห็นความอดอยากหิวโซในประเทศที่ยัง ยากจนอยู่และเห็นความเหลือกินเหลือใช้ของผู้คนในประเทศพัฒนาแล้ว  แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่อยู่ในประเทศพัฒนาแล้วมีความเจริญทางวัตถุ เยอะแยะมากมายดูเหมือนจะมีความสุขมากกว่าผู้คนในประเทศอยากจน  แต่ผมว่าไม่แน่เสนอไปเพราะความต้องการของคนเราไม่มีที่สิ้นสุด 

ตราบใดที่เรายังไม่รู้จักพอเพียงความสุขที่แท้จริงจะยังไม่ปรากฏ  ดูจากโครงการนี้ซิครับ  โครงการชื่อยาวมากแต่ถ้าตัดให้เข้าใจง่ายๆก็คือการลดปริมาณเด็กอ้วนนั่นเอง  คือกินดีอยู่ดีมากเกินไปก็เป็นทุกข์เพราะกินเกินความจำเป็นอาจจะด้วยอิทธิพล ของสื่อและโฆษณาชวนเชื่อต่างๆที่ออกมายั่วน้ำลายให้เกิดความอยากไม่มีที่ สิ้นสุด  ในที่สุดก็เป็นปัญหาระดับประเทศชาติ  ลุกลามไปถึงระดับโลก  รัฐบาลต้องสูญเสียงบประมาณในการรณรงค์เพื่อต่อสู้กับพ่อค้าที่หวังเพียงการ กอบโกย  จึงกลายเป็นกลยุทธ์เป็นโครงการต่างๆผ่านกระบวนการตามขั้นตอนไล่ เลียงจากบนลงล่างและท้ายที่สุดก็มาถึงระดับต่ำสุด  ตามหย่อมหญ้าและป่าคอนกรีตต่าง ๆ

จากเพลงที่เคยเป็นข้อเสนอในอดีตที่บอกว่า "ไม่อ้วนเอาเท่าไหร่"  วันนี้เริ่มมีคนเอาจริงกับคำถามลอย ๆ ที่เหมือนเสียดสีและเหน็บแนมหน่อย ๆ เหล่านั้น แล้วพูดสวนกลับไปด้วยท่าทีขึงขังว่า  "แล้วไม่อ้วนจะได้เท่าไหร่ละ"  มันคุ้มหรือเปล่ากับการที่จะต้องมาแลกกับความลำบากส่วนตัวที่ฉันสร้างมันมา กับปากของฉันเองนี่  ซีเรียสเด้...  

จากการที่พานักเรียนเข้าร่วมโครงการลดเด็กอ้วนซึ่งก็ทำมา หลายปีแล้ว ปีนี้ผลการตัดสินก็เป็นดังภาพที่บอก  ปีหน้ามีแนวโน้มว่ารางวัลจะมีมากขึ้นและลงไปสู่ตัวนักเรียนที่เป็นตัวอย่าง สามารถลดน้ำหนักให้สมส่วนได้อย่างเป้นรูปธรรม  และบางทีรางวัลก็อาจลามไปถึงตัวครูผู้นำพาให้เด็กประสบความสำเร็จในการลด น้ำหนักได้อีกต่อหนึ่ง  เรียกได้ว่างานนี้เทศบาลเมืองร้อยเอ็ดเขาเอาจริงเพื่อให้เมืองร้อยเอ็ดน่า อยู่  ผู้คนน่ารัก  และทุกคนรู้จักดูแลสุขภาพตัวเอง  ท้ายที่สุดก็อยากจะบอกว่า  "สุขภาพดีไม่มีขาย  อยากจะได้ต้องทำเอง"  ...

[JJ]

เรียนครูพลาย น่าเป็นห่วง บริเวณ ด้านหน้า ของโรงเรียนเด็กๆครับ มีของขายไร้คุณภาพ ทำให้เด็กไทย สร้างนิสัย เพิ่มความอ้วน ครับ

[พลาย]

ขอขอบคุณมากเลยครับสำหรับคำแนะนำข้อนี้ซึ่งเป็นสิ่งที่บางทีเหมือนไม่มีใครใส่ใจครับ