วันนี้ฉันทำดีอะไร ι รอเดินกลับเป็นเพื่อนน้อง

 วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งของการทำงาน ที่ได้เรียนรู้สึกต่าง ๆ ปกติแล้ว หนูกลับค่อนข้างเย็น เพราะเวลาการเลิกงานของหนูและพี่หัวหน้าคือ บ่ายสี่โมงครึ่ง ส่วนเพื่อน ๆ และน้อง ๆท่านอื่น ๆ เลิกงานกันบ่ายสามโมงครึ่ง แต่วันนี้น้องที่ห้องมีงานที่เธอตั้งใจอย่างมากที่จะทำให้เสร็จ ซึ่งหนูก็นั่งทำงานไปเรื่อย ๆ พอเหนื่อยก็พักผ่อน แล้วก็นั่งทำไปเรื่อย ๆ เห็นน้องวิ่งเข้าวิ่งออกจากห้องอย่างเร่งรีบ ไป ๆ มา ๆ

ทั้งห้องเหลือเราเพียงสองคน ปกติบ่ายสามครึ่งสาว ๆ จะเดินไปขึ้นรถที่หน้ากรมพร้อม ๆ กัน แต่วันนี้ด้วยความรับผิดชอบในหน้าที่ของน้อง เธอจึงได้กลับล่วงเลยกว่าเวลาปกติ เธอเอ่ยกับหนูว่า “เดี๋ยวเรากลับพร้อมกันนะ พี่ติ๋วนะ” หนูยิ้มแล้วก็ตอบว่า “จ๊ะ” หนูทำงานไปเรื่อย ๆ เกือบ ๆ ห้าโมงเย็น หนูจึงเก็บงานที่วาดภาพอยู่ แล้วก็มานั่งอ่านหนังสือสบาย ๆ ที่โต๊ะทำงาน บางทีก็จะมีเสียงคุยข้ามฝั่งมาจากน้อง ทำให้หนูอ่านหนังสือไปพลาง คุยกับน้องไปพลาง เป็นบรรยายกาศที่รู้สึกได้ถึงความไว้วางใจและสบายใจของน้อง หนูก็นั่งหายใจสบาย ๆ ไปเรื่อย ๆ

     พอน้องทำงานเสร็จเราทั้งคู่ จึงได้เป็นเพื่อนร่วมทางของกันและกันเดินออกมาที่หน้ากรมฯ แล้วเราก็แยกกันไป หนูเดินกลับห้องพัก น้องขึ้นรถไปหน้าปากซอย แม้สุดท้ายเราทั้งคู่ต้องแยกจากกัน แต่ ณ ช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกัน ก็เป็นการแบ่งปันความดีงามในใจให้กันและกัน

 

เพียงแค่หนูได้มีโอกาสรอเดินกลับเป็นเพื่อนน้อง ในระยะทางสั้น ๆ เป็นความรู้สึกดี ๆ ที่ได้มีโอกาสแบ่งปันช่วงเวลาแห่งความอบอุ่นและไว้วางใจ

ดังที่ครูสอนหนูเสมอมาว่า “คนที่สำคัญที่สุด คือคนที่อยู่ตรงหน้า” แม้ว่าโดยปกติหนูจะชื่นชอบการเดินทางคนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว เพราะสะดวกในการตัดสินใจ แต่การมีเพื่อนร่วมทางให้ได้มีโอกาสแบ่งปันความรู้สึกดี ๆ ก็เป็นสิ่งงดงามที่เกิดขึ้นในความรู้สึกในวันนี้ค่ะ

ขอบคุณนะคะที่มาเจอกัน

๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓