พี่ต่ำใต้หญ้าเหยียบ

                    

                      ตัวพี่ต่ำอยู่ใต้หญ้าเธอเหยียบ

                สูงกว่าหนอนด้วงเปรียบไส้เดือนฝอย

               ได้แต่แหงนมองฟ้าอย่างตาลอย

               โลกมืดมิดมุดคอยด้อยความงาม

                        ได้แต่แอบอบอุ่นอรุณเช้า

                ทุกวันเฝ้าหวังใฝ่กลัวภัยหนาม

                จึงพรวนดินสร้างสวนสงวนนาม

                เป็นเวรยามย่อยสลายให้กายเธอ

                        เป็นไส้เดือนปรุงดินให้เธอสวย

                เป็นพ่อครัวหมั่นช่วยปรุงเสมอ

                สร้างอากาศโปร่งใสใจละเมอ

                เป็นช่องดินรากเจอได้หายใจ 

                       เป็นไส้เดือนกลัวงามหนามกุหลาบ

               ศิโรราบรักแล้วยิ่งหลงไหล

               หมายเธอมองเห็นดีที่ภายใน

               น้อมดอกให้หอมชื่นรื่นรสชม

                                          สันติสุข  ตุลา

                                            8  ก.พ.52

              

               

[มาตายี]

เหลือบแล...ชำเลืองเหลียว

เพียงนิดเดียว.....ก็ชื่นใจ

โลกนี้หรือ........ดาวใด

จะสอยให้....หากต้องการ

[รักจริง]

ถ่อมตนกลับสูงส่ง

เย่อหยิ่งกลับต่ำต้อย

[กิ่งไผ่]

ด้วยสำนึกไส้เดือน...ที่ด้อยค่า

ชอนไชพสุธา…….ถ้วนถิ่น

ถึงทิ้งถ่าย...ทุกอย่าง -อย่างที่กิน

ยังเป็นดิน……พูนพอกบอกราคา

ละมุนละไม…….แห่งชีวิต

ท่านยังสถิต…….ด้วยกิเลสตัณหา

เสพสิ้นกินถ้วน…..มรรคา

เคยตอบแทนใดมา…….คืนแผ่นดิน

แวะมาเติมเต็มคุณค่าของไส้เดือนค่ะ...กลอนไส้เดือนกับดอกไม้...เพราะมาก

[นิล]

ถูกใจ...คนขี้เหล่ อย่างผมจัง

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ดีดี มีมาก  อยากทบทวนใจ  วางตน  วางใจ ไร้ค่า เพียงธุลีดิน