สู่วันพรุ่ง
16.สู่วันพรุ่ง
รุ่งสางท้องฟ้ามืดครึ้มหมู่เมฆลอยปกคลุมหนาทึบ หยาดฝนโปรยทั่วขุมเหมือง สวนร้าง ความเย็นชื้นจากห่าฝนเมื่อค่อนคืนกระจายไปทั่ว
เด็กชายวัยรุ่นสองคนหันหลังชนกัน คนหนึ่งบอก “นับหนึ่งถึงสิบ”
“ตกลง”
ต่างฝ่ายต่างก้าวไปข้างหน้า คนหนึ่งสั่นเทิ้ม หน้าตาขมึงทึง ย่างเยื้องมาดมั่น คนหนึ่งเดินเงอะ ๆ งะ ๆ ตีสีหน้าองอาจ หยาดฝนลงเม็ดหนักขึ้น ตกแหมะพรมศีรษะ ไหลสู่ใบหน้า ผ่านเนื้อตัว เป็นสายยาว
“หนึ่ง ! สอง ! สาม ! สี่ !”
“หยุดก่อน !” เสียงตะโกนลอยลมมาแต่ไกล
“ห้า ! หก !”
หญิงสองคนรี่เข้าไป
“เจ็ด ! แปด !”
อย่างไม่สนใจไยดี ชายอีกคนแร่เข้าไปยืนขวาง เด็กชายสั่นเทิ้ม ตะเบ็งสุดเสียง “เก้า ! สิบ !”
ปัง ! ปัง ! ปัง ! พู่กลิ่นชะงัก ฟ้าครามก้มหลบ ลูกกระสุนพุ่งจากปืนของชายสั่นเทิ้ม พุ่งทะยานปะทะสันหลังฟองทะเล เธอทรุดลง กำกระบอกปืนอัดลมแน่น หน้าตาเหยเก นัยน์ตารื้นแดงกล่ำ น้ำตาไหลพราก ไหลน้ำปล่อยปืน พยุงร่างฟองทะเล ดอกหมากพรวดเข้าไปช่วยหิ้วปีก ฟ้าครามรี่เข้าประคอง อุ้มเธอไปใต้ต้นไม้ พู่กลิ่นวิ่งอ้าว กวาดใบไม้ กิ่งไม้พ้นทาง น้ำตาคลอ
วาหว่าทรุดฮวบ คุกเข่ากองกับพื้น น้ำตารินเจือน้ำฝนอาบสองแก้มหยดลงพื้นดิน
“วาหว่าเข้ามาในนี้สิ” ฟองทะเลนั่งเหยียดขา พิงโคนต้นไม้ร้องเรียก เธอสะกิดแขนไหลน้ำ เขาลังเล ขมวดคิ้ว เธอเอื้อมมือบีบมือเขา ส่งสายตาให้วาหว่า
ไหลน้ำเดินตรงดิ่งเข้าไป จับตามองวาหว่า ยื่นมือให้เขา
“วาหว่า” ฟองทะเลเรียก
วาหว่าเงยหน้า เบนสายตามองฟองทะเล เธอพยักหน้า เขาลุกขึ้นเดินเนือย ๆ เข้าร่มไม้
ไหลน้ำชักมือกลับ เดินทอดน่องตามหลัง
“สัญญาได้ไหม ว่าจะคุยกันฉันเพื่อนไม่แก้ปัญหาด้วยวิธีนี้อีก” ฟองทะเลยิ้มเพลีย ๆ เสียงพร่า
“อย่าเพิ่งพูดกันตอนนี้เลย ช่วยพาฟองกลับบ้านก่อนเถอะ” วาหว่าตัดบทช่วยไหลน้ำพยุงฟองทะเล
“ขึ้นหลัง เราจะแบกไป” ฟ้าครามหันหลัง โน้มตัวลง
ฟองทะเลเกาะแผ่นหลังฟ้าคราม สะลึมสะลือ วาหว่าตัดใบบอนยักษ์ข้างขุมเหมือง เดินชูใบบอนบังสายฝนเหนือร่างฟองทะเลมุ่งสู่บ้านริมขุมเหมือง
“ลูกฟองเป็นอะไร ?” นางแก้วตาวิ่งหน้าตื่น ละล่ำละลัก
“ฟองเป็นลมนะคะ” พู่กลิ่นพูดเลี่ยงตะกุกตะกัก
“พาฟองเข้ามาในห้องก่อน หนูพู่อยู่ช่วยแม่” นางแก้วตากุลีกุจอปัดเตียง ดึงผ้าคุมเตียงจนตึง เด็กหนุ่มวางฟองทะเลลง หล่อนส่งผ้าขนหนูให้พวกเขา เอ่ยเบา ๆ “หนุ่ม ๆ ออกไปรอนอกห้อง”
ฟ้าครามสะกิดเพื่อน ๆ ก้าวออกมา
ฟ้าแลบเป็นสาย คำรนคำราม เปรี้ยง ! สายฝนกระหน่ำ สายลมซัดสาด ฟ้าครามขนลุกชัน ฟันขบกันถี่ยิบ “พวกเธอสัญญาแล้วไม่ใช่หรือว่าจะไม่ทะเลาะกัน ?”
“ผมกับไหลน้ำไปขอโทษวาหว่าแล้ว แต่...” ดอกหมากพยายามอธิบาย อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
“แต่อะไร ?”
“ทะเลาะกันก่อน จะขอโทษ...” ดอกหมากหยุดกึก บุ้ยปากไปทางวาหว่า
“พวกเขา เหยียดหยามผมเป็นไอ้ลูกพม่า คนเถื่อน ไม่มีสัญชาติ” วาหว่าสวนทันควัน
“จริงหรือ ?”
“ก็...มันคือความจริง ผมไม่คิดว่าเขาจะโกรธ” ไหลน้ำตีหน้าเซ่อ
“เขาจึงตะบันหน้ากัน ผมเข้าไปห้ามโดนลูกหลงมาที่แก้มหนึ่งแผล” ดอกหมากพูดเสริม ชี้ลอยเขียวช้ำที่แก้ม ฟ้าครามยกมือลูบ เขาเบี่ยงหน้าหลบ
“ผมเลยกลับบ้านทันที ตกดึกวาหว่ามาหาผมที่บ้าน ยื่นเทียบเชิญท้าดวลปืน ตอนรุ่งสาง เพื่อยุติปัญหา” ไหลน้ำเพิ่มเติม
“เธอเลยตอบรับ !”
“ใช่นะซี่”
“เออ ! ให้มันได้อย่างนี้สิ” ฟ้าครามตบหน้าผากตัวเอง เพี๊ยะ !
“แต่ผมไม่ต้องการสู้ ผมจึงบอกดอกหมากไปตามพวกเรามา”
“อย่างที่เห็นนี่แหละ ฝนก็ตก แต่ละคนบ้านก็อยู่ห่างกัน ผมทำได้ดีที่สุดเท่านี้” ดอกหมากก้มหน้าพูด ใช้นิ้ววาดวงกลมซ้อนกันบนพื้น
“เอาอย่างนี้นะ ให้ฟองทุเลาก่อน แล้วเรามาจับเข่าคุยกันทั้งหมด”
เอี๊ยด ! นางแก้วตาเปิดประตู โผล่ออกมา
“ฟองเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“เพลียนะ นอนหลับปุ๋ยเลย”
ฝนเริ่มขาดเม็ด หมู่เมฆทยอยหายไปทีละก้อน แสงตะวันสาดลอดหมู่เมฆบางเบา กลิ่นชื้นของไอดินผสมแสงตะวันโชยหอมกระจาย นกกระยางขาวโผบินจากรัง โฉบถาลงจิกปลาในขุมเหมือง
“ฝนหยุดแล้ว ผมกลับบ้านละ” วาหว่าผุดลุก ยืนพูดงึมงำ
“เดี๋ยว ! อย่าเพิ่งกลับ” พู่กลิ่นห้าม
วาหว่าละล้าละลัง ฟองทะเลก้าวตามออกมา
“ฟองค่อยยังชั่วแล้วหรือ” วาหว่าทัก
“วาหว่าคุยกันก่อน” ฟองทะเลคว้าแขนวาหว่าดึงลงนั่ง
“ไหนว่าจะหยุดวิวาท ?” พู่กลิ่นสงสัย
“ความจริงเรื่องเคืองใจของผมจบลงแล้ว ผมตั้งใจมาขอโทษแต่กลับถูกต่อย” ไหลน้ำแก้เกี้ยว
“แล้วการถากถาง เยาะเย้ย เหยียดหยามเรื่องเชื้อชาติของวาหว่าละ” ฟ้าครามดักคอ
“นี่หรือสาเหตุ” ไหลน้ำยักเยื้อง
“เราว่าใช่นะ” ฟ้าครามสรุป
“แต่มันคือความจริง” ดอกหมากแย้ง
“ความจริงอะไรเล่า ?” ฟ้าครามโต้
“เธอเห็นอยู่” ไหลน้ำพูดเต็มเสียง
“สิ่งที่ฟองเห็นคือ วาหว่าเป็นมนุษย์คนหนึ่งเช่นเดียวกับพวกเรา”
ไหลน้ำหน้าเบ้ เบะปาก
“ไม่เชื่อหรือ สัมผัสหัวใจเขาดูสิ เจ็บปวด อิ่มเอมใจ เต้นดุบ ๆ เช่นเดียวกับเธอไหม” ฟองทะเลท้า
ฟ้าครามบุ้ยใบ้ กระดกมือให้วาหว่าถอดเสื้อยืด ซี่โครงของวาหว่ากระเพื่อมขึ้น กระเพื่อมลง หัวอกกระดุบกระดิก
ไหลน้ำลังเลยื่นมือแตะแผ่นอกวาหว่า เสียงหัวใจเต้นดัง ดุบ ! ดุบ ! เขาชักมือกลับทาบบนหน้าอกดอกหมาก ดอกหมากมองตาวาหว่ายื่นมือสัมผัสทรวงอกวาหว่าครั้ง ไหลน้ำครั้ง พึมพำ “หัวใจเต้นเหมือนกันนี่”
“ใช่ ! แล้วทำไมต้องแยกเขาแยกเราด้วย จะใช่คนไทยหรือไม่ใช่ เขาก็คนเหมือนกัน เผ่าพันธุ์เดียวกัน เราควรเคารพความแตกต่างระหว่างกัน มิใช่ดูแคลน” ฟองทะเลให้ความเห็น
ท้องนภากระจ่าง หมู่เมฆลอยหาย สายลมโชย สายน้ำไหลเอื่อย ๆ ลงขุมเหมือง
“ผมจะพยายาม” ไหลน้ำทอดสายตามองแสงตะวันระยิบระยับกลางท้องน้ำ พูดงึมงำ
“แล้วเธอละ วาหว่า ?” พู่กลิ่นผินหน้าถาม
“ผมจะจำว่าผมอยู่ที่นี่ และเดี๋ยวนี้ ที่ที่ผมอยู่เป็นอย่างนี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมต้องอยู่กับมันให้ได้”
“ฝนแล้งแล้ว ฟองจะไปเอาผีเสื้อสมุทรมาซ่อม”
“ไปด้วยคนซิ” พู่กลิ่นเสียงใส ปรบมือ ยิ้มร่า
“ไปด้วย ! ไปด้วย !” เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นพร้อมเพรียงกัน ทั้งหมดยกขบวน ดาหน้าตรงแน่วเข้าสู่สวนร้าง
* * *
