คนไข้คือญาติของเรา...จิตวิญญาณแห่งการทำงานสาธารณสุข

สัปดาห์นี้ทำงานประจำอยู่ในจุดที่ต้องตรวจวัด HbA1C ซึ่งเป็นการตรวจติดตามอาการน้ำตาลในเลือดสูงที่แม่นยำกว่าการตรวจน้ำตาลในเลือดเฉยๆ และ CK-MB, Troponin T ซึ่งเป็น cardiac marker คือตัวชี้บ่งว่ากล้ามเนื้อหัวใจมีความผิดปกติหรือไม่ การทดสอบในกลุ่มนี้มีจำนวนไม่มากนักในแต่ละวัน (อยู่ในอัตราเป็นหลายๆสิบ ไม่ใช่หลายๆร้อย) และถึงแม้เราจะใช้เครื่องในการตรวจวัด แต่เราจะมีการลงบันทึกในสมุดด้วย ซึ่งในสมุดนี้ปกติเราจะต้องเขียน Labno, ชื่อคนไข้, ค่าที่ตรวจวัดได้ (แม้ค่าที่ได้จะส่งผ่านจากเครื่องเข้าระบบคอมพิวเตอร์อยู่แล้ว)

ในปัจจุบันเราจะมีหลายๆการทดสอบที่ยังต้องจดในลักษณะนี้ แม้แต่ละการทดสอบจะมากขึ้นๆจนหลายๆคนจะละเลยการลงชื่อผู้ป่วย จะบันทึกเฉพาะ Labno และผลเท่านั้น แต่สำหรับตัวเองแล้ว ไม่ว่าจะไปอยู่จุดไหนงานเยอะขนาดไหนก็พยายามบันทึกให้ครบถ้วนอยู่ตลอดเวลา เหตุผลที่ทำเช่นนี้นอกจากจะเป็นเพราะเห็นว่า การมีหลักฐานครบถ้วนเป็นสิ่งสำคัญแล้ว ยังมีเหตุผลที่ลึกกว่านั้นอีกด้วยว่า การที่เราต้องเขียนชื่อคนไข้ลงไปในสมุดนั้น เป็นการบอกตัวเองว่าเรากำลังทำงานที่ส่งผลถึงบุคคลคนนั้น งานทุกชิ้นมีคุณค่า คนทุกคนต่างก็รอผลจากที่เราทำเพื่อจะได้นำไปช่วยการตัดสินใจของแพทย์ที่ดูแลรักษา หลอดเลือดทุกหลอด สิ่งส่งตรวจทุกชิ้นมี"คน"รอผลอยู่ ดังนั้นสำหรับตัวเองแล้ว ไม่ว่าจะทำงานที่จุดไหนจะตั้งใจทำอย่างรวดเร็ว ถูกต้องทุกครั้ง บอกตัวเองว่าสิ่งส่งตรวจทุกชิ้นเป็นของที่มาจากญาติของเรา เพราะฉะนั้นทุกคนต้องได้รับผลที่รวดเร็ว ถูกต้องเท่าเทียมกัน

รู้สึกว่าการที่เราให้ความสำคัญกับชื่อคนไข้มากกว่าตัวเลข Labno นั้นป็นเสน่ห์ของงานบริการในห้องแล็บสำหรับตัวเอง ได้รู้ว่าเรากำลังทำประโยชน์ให้ผู้อื่นอย่างเต็มที่ เต็มกำลัง อิ่มอกอิ่มใจกับงานที่ทำได้เสมอ รู้สึกเป็นห่วงคนที่ผลออกมาไม่ดี ดีใจไปกับผลที่ปกติ บอกตัวเองได้ว่า นี่คือ จิตวิญญาณของงานแบบนี้ที่ทำให้เรารู้สึกมีความสุขที่ได้ทำ จะให้แลกกับงานแบบอื่นๆยังไง เราก็ยังคงอยากที่จะได้ทำงานแบบนี้ไปด้วยอยู่ดี เป็นความสุขที่เอาอะไรมาแลกก็ต้องขอคิดดูก่อนอยู่เสมอค่ะ