“ ชีวิตชาวเกาะ “

       วันนี้อากาศค่อนข้างอึมครึม ครึ้มฟ้าครึ้มฝน และก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ข้าพเจ้าอยู่เวรส่งต่อผู้ป่วย  กริ๊ง กริ๊ง ๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะข้าพเจ้ากำลังนอนดูทีวีด้วยความเพลิดเพลิน ข้าพเจ้าเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์เกือบจะทันทีที่ได้ยิน “พี่มีผู้ป่วยส่งต่อ แพทย์สงสัย CVA”  ข้าพเจ้าลุกจากเตียงนอน เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมเสื้อผ้าสำหรับการค้างคืนในจังหวัดภูเก็ต  เนื่องจากตอนกลางคืนไม่มีเรือกลับไปที่เกาะ  ต้องเหมาเรือกลับซึ่งค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูง

       เมื่อไปถึงโรงพยาบาลผู้ป่วยนอนอยู่บนเตียงมีปากเบี้ยวเล็กน้อย ความดันโลหิตสูง  ผู้ป่วยไม่สามารถพูดได้ แต่ทำตามสั่งได้ ข้าพเจ้าและน้องพยาบาลอีก 1 คน เตรียมผู้ป่วย  เตรียมอุปกรณ์ต่างๆสำหรับการส่งต่อผู้ป่วย เมื่อทีมพร้อม  ผู้ป่วยพร้อม จึงได้เดินทางออกจากโรงพยาบาล  ขณะเดินทางไปท่าเรือ ท้องฟ้าค่อนข้างครึ้ม แต่ไม่มีคลื่นลม เมื่อไปถึงท่าเรือมีลมพัดเล็กน้อย ไม่มีทีท่าของการมีคลื่นลมแรงกลางทะเล  เมื่อเคลื่อนย้ายผู้ป่วยลงเรือเรียบร้อย  เรือเริ่มออกจากฝั่ง ขณะเรือแล่นห่างฝั่งไปเรื่อยๆ คลื่นลมเริ่มมีกำลังแรง แรงขึ้น แรงขึ้น และก็แรงขึ้นเรื่อยๆ จนเรือแล่นไปได้ประมาณ 20 นาที  คลื่นซัดผ่านหลังคาเรือ จำนวน 2 ครั้ง ทำให้เรือเสียหลัก แต่คนขับเรือก็สามารถประคองเรือผ่านไปได้ เดินทางต่ออีกประมาณ 5 นาที คนขับเรือก็ต้องชะลอเรือ เนื่องจากไม่สามารถนำเรือฝ่าคลื่นลมต่อไปได้ และได้ปรึกษากับญาติ  ญาติโทรศัพท์ติดต่อเรือลำใหญ่ขึ้น แต่ก็ไม่มีเรือลำไหนสามารถออกจากฝั่งได้สักลำ  คนขับเรือกับญาติปรึกษากันและตัดสินใจนำเรือกลับเข้าฝั่ง  ข้าพเจ้าจึงโทรศัพท์ติดต่อแพทย์และพยาบาลเวร  เรื่องเรือไม่สามารถเดินทางต่อได้ จำเป็นต้องนำผู้ป่วยกลับไปดูแลรักษาต่อในโรงพยาบาล  เรือหันหัวกลับเข้าฝั่งอย่างปลอดภัย  เคลื่อนย้ายผู้ป่วยกลับโรงพยาบาล  และได้ปรึกษาแพทย์ถึงแผนการรักษาอีกครั้ง  อธิบายแผนการรักษาให้ญาติทราบ  นำผู้ป่วยเข้าสังเกตอาการที่ผู้ป่วยใน ข้าพเจ้าและน้องพยาบาลได้อยู่สังเกตอาการของผู้ป่วย จนกระทั่งเช้า โชคดีที่ผู้ป่วยมีอาการคงที่ ไม่มีอาการเปลี่ยนแปลงที่เลวลง

       รุ่งเช้า  คลื่นลมเริ่มอ่อนกำลังลง จึงเคลื่อนย้ายผู้ป่วยไปยังท่าเรือ  เรือออกจากฝั่ง คลื่นลมยังคงมีกำลังแรง  แต่อ่อนกำลังลงพอที่ทำให้เรือเดินทางต่อไปได้อย่างปลอดภัยจนถึงท่าเรือปลายทาง  และนำส่งผู้ป่วยยังโรงพยาบาลหน่วยรับอย่างปลอดภัย จนกระทั่งจำหน่ายออกจากโรงพยาบาลและกลับมาอยู่ที่บ้าน ก็ได้ติดตามผู้ป่วยต่อเนื่อง ทีมงานทุกคนคอยเป็นที่ปรึกษา เป็นกำลังใจ ดูแลผู้ป่วยเสมือนญาติคนหนึ่งของพวกเรา  ณ.ปัจจุบันผู้ป่วยสามารถพูดได้เป็นคำ ๆ หัดเดิน ทำกายภาพบำบัด พวกเราทุกคนจะคอยเฝ้าดูวันที่ผู้ป่วยสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติอีกครั้ง...พวกเราจะรอวันนั้น... 

                                                                                                                                บันทึกคนกลางเล

[ล.ป.ญ.]

เป็นห่วงความปลอดภัยของทั้งเจ้าหน้าที่และผู้ป่วย ทุกครั้งที่ส่งต่อผู้ป่วยไปยังจังหวัดภูเก็ต ขอให้ความดีและการเสียสละในหน้าที่การงานจงคุ้มครองทุกคน

[♥.`๏'-พร ทั้ง หล้า`๏'- ♥]

สวัสดีคะ วันนี้มาเยี่ยมคนชาวเกาะแล้วนะคะ