ลี้ภัยในชีวิต
ลี้ภัยในชีวิต
อ้างอิง - ภาพ Kati1789
ผมเป็นคน
ที่หลงรักการเดินทาง
รู้สึกเหมือนหายใจได้เต็มปอด
ในทุกครั้งที่ออกเดินทาง หรือเพียงได้ก้าวขาออกเดินทาง ผมชอบนั่งมองถนน นั่งมองข้างทาง มองรถและเส้นทางที่เรากำลังจะไป ยิ่งผมออกเดินทางมาเท่าไร ผมยิ่งรู้สึกตัว ถึงบางสิ่งที่คอยสะกิดใจทุกครั้งเมื่อหมดแรงในชีวิต ยิ่งเดินทางมากเท่าไร ผมยิ่งคิดถึงบ้านและผ้าห่ม
เวลาที่ไม่มีอะไรมากมายในชีวิต
เวลาที่คิดจะปิดสวิชต์ตัวเอง
ขี้เกียจพูดคุยกับใคร
ผมอยากกลับบ้าน กลับไปหมกตัวอยู่ในบ้าน กลับไปนอนอ่านหนังสือ กลับไปเปิดโทรทัศน์แล้วนอนอ่านหนังสือ หรือเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ เพียงเพื่อตัวเองจะกลิ้งไปกลิ้งมา เพื่อฟังเสียงจากโทรทัศน์ หรือ กระทั่งนอนหมกตัวข้ามวันข้ามคืน นอนกลางวันตื่นกลางคืน เพื่อนั่งคิดไปเรื่อยเปื่อยถึงชีวิตที่ผ่านมา หรือแม้แต่คิดถึงงานการเบื้องหน้า ที่กองสุมเอาไว้
ยิ่งเดินทางมากขึ้น
ผมยิ่งหลงรักบ้านมากขึ้น
เหมือนเรื่องราวแตกต่างที่คู่ขนาน
ในทุกครั้งของการเดินทาง ผมไม่สามารถแบกบ้าน แบกความอบอุ่นของบ้าน และเรื่องราวที่แวดล้อมในบ้านไปกับการเดินทาง และเช่นเดียวที่เวลาหมกตัวอยู่ในบ้าน ผมก็ไม่สามารถออกเดินทาง เพื่อผจญแสงแดด เพื่อลื่นหกล้ม เพื่อนอนขดตัวในถุงนอนท่ามกลางความหนาว เพื่อยืนกางแขนอ้าปากตะโกนกว้างบนยอดเขา ในหลายสิ่งของความแตกต่าง สิ่งเหล่านี้กลับอยู่ด้วยกัน
ยิ่งอยู่บ้านนานเท่าไร ผมยิ่งอยากเดินทาง
ยิ่งเดินทางมากเท่าไร ผมยิ่งคิดถึงบ้าน
ทุกอย่างดูสับสน และ น่าหมั่นไส้
ในหลายสิ่งอย่างของความไม่พอดีในชีวิต แต่สำหรับผม ผมมีคำตอบให้กับความแตกต่างเหล่านี้ ผมเคยมีคำถามในทุกครั้งทีเปิดหน้าหนังสือ เพื่อออกเดินทางไปกลางขุนเขา ออกไปย่ำเท้ากลางป่า กลางปางไม้ ออกไปยืนจมกลางเหมืองแร่ และในทุกที่ซึ่งหนังสือจะพาไป
ในทุกครั้งที่อ่าน
ผมยิ่งอยากรู้ อยากสูดกลิ่น
อยากรู้ว่าฝุ่นควัน และ ความร้อนหนาวเป็นเช่นไร
ยิ่งอ่านหนังสือมากเท่าไร ยิ่งเหมือนน้าวสายคันธนูในชีวิต ยิ่งจ่อมจมในชีวิตมากเท่าไร ยิ่งเหมือนมีพลังที่คอยปลุกเร้า และกระตุ้นเสมือนว่าต้องออกเดินทาง จะเดินทางมากเดินทางน้อย ค่อยๆเดินทาทาง หรือเร่งรีบเดินทาง วันหนึ่งก็ต้องเดินทางออกไป ไปให้รู้ว่าเบื้องนอกชีวิตเป็นเช่นไร
นอกเหนือจากความสุขความฝัน
ในโลกของการเดินทาง
ที่ชีวิตโหยหา
ผมก็เหมือนคนทั่วไป ที่พยายามจะหากระดองเปลือกหนา ไว้คอยหลบภัย ไว้คอยอิงแอบยามพ่ายแพ้กับชีวิต ยามที่ตัวเองคิดอะไรไม่ออก ยามที่ชีวิตเป็นเหมือนกุ้งเหมือนปู ในช่วงลอกคราบชีวิต ทั้งอ่อนแอ ทั้งเชื่องช้า ทั้งพึ่งพาอะไรในตัวเองไม่ได้ เป็นเหมือนไอ้ขี้แพ้ในโลกอันกว้างใหญ่ หรือ เป็นความรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสุดท้าย ในแถวขบวนอันเร่าร้อนของผู้คนมากมาย
ยามนั้น
ผมจะโหยหาบ้าน
โหยหาเพียงที่นอนที่ซุกตัว
ไม่อยากไปไหนไกล อะไรที่เก็บที่ซ่อนไว้ในตู้เย็น สามารถเป็นอาหารได้หมด ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากพูดคุยไม่อยากทักทาย เพราะผมอยากอยู่ตัวเอง อยากนอนอ่านหนังสือ อยากวาดภาพ อยากนั่งเขียนเรื่องราวที่ตัวเองคิด ว่าต้องบันทึกช่วงเวลาบอบช้ำนี้เอาไว้ หรือแม้แต่ดูหนังฟังเพลง เพียงเพื่อสรุปเรื่องราว ว่าตัวเองก้าวขาพลาดในช่วงใด
ไม่มีที่ไหน จะยิ่งใหญ่ไปกว่า
เกราะกำบังชีวิตซึ่งอ่อนแอ
ที่ไม่อาจปกป้องตัวเอง
ไม่มีคำตอบของความมากมาย ไม่มีเสียงสรรเสริญเยินยอ หรือ กระทั่งไม่มีเสียงปรบมือชื่นชม แม้ว่าหลายครั้งนั้น ผมจะเสร็จสิ้นจากการทำงาน ด้วยความสำเร็จที่มีคำตอบมอบให้ ในทุกครั้งผมกลับรู้สึกว่า ตัวเองหมดพลังและบอบช้ำ อ่อนแอเกินกว่าจะเร่งรีบ และ ต้องการนอน
ผมไม่ชอบหลับ
แต่ชอบอาการก่อนหลับ
และอาการหลังตื่นนอนขึ้นมา
เพราะผมไม่รู้ว่า ตอนนอนตอนหลับนั้นสุขเพียงใด แต่ผมรู้ว่า ช่วงจังหวะในการเคลิ้มก่อนพริ้มตานอน ช่างเป็นเวลาที่ยิ่งใหญ่เพียงใด ได้เหยียดแข้งเหยียดขาจนสุด บางครั้งอาจพลั้งเผลอไปบาง ที่ไม่รู้ว่าร่างกายอ่อนแอ ก็อาจได้เกร็งตะคริวสักทีสองที หรือแม้แต่ตอนอาลัยอาวรณ์ ยามกำลังจะตื่นนอน ได้กลิ้งไปมาบนที่นอน เพื่อรับรู้ว่านุ่มนวลชีวิตเพียงใด
ยามหลับตาก่อนตื่น เพื่อฟังเสียงรอบข้าง
หากตื่นก่อนรุ่งสาง อาจได้กลิ่นเย็น
ได้ยินเสียงเงียบๆของสิ่งมีชีวิต
ได้คิดฝันไปไกล ในสรุปตัวเอง ถึงความเกียจคร้าน อ่อนแอ พ่ายแพ้ ความฮึกเหิม ความไม่มั่นใจ หรืออารมณ์ลำพอง สำคัญตัวเองอย่างผิดๆ ที่มักจะผุดขึ้นมาเสมอ ในยามที่ชีวิตยอมรับกับความเรียบง่าย และในยามที่ชีวิตไม่ซับซ้อน ไม่อยากปกป้อง ไม่อยากแก้ตัว แต่ต้องการคำตอบ
ทุกอย่างล้วนปรากฎ
เมื่อผมแอบลี้ภัยชีวิตในบ้าน
แอบนอนข้ามวันข้ามคืน หรือ ตื่นขึ้นมา
เพื่อรำลึกสิ่งที่ผ่านมาผ่านไป และทำความเข้าใจว่า ผมจะไปข้างหน้าเพื่ออะไร คนมากมายที่รำคาญใจ ยามผมอาลัยอาวรณ์ชีวิตอาจหมั่นไส้ประชดประชัน แต่สำหรับผม มีเพียงความคิดเดียว ในยามที่ตัวเองตกต่ำท้อแท้ หรือนอนกลืนน้ำตา ผมจะคิดเพียงคำตอบว่า ตัวเองจะผ่านโมงยามอันยากลำบากไปได้อย่างไร ผมคิดวิธีการเพียงลำพัง และผ่านไปเพียงลำพัง
สำหรับคำตอบในสถานที่แห่งชีวิต
สำหรับคุณค่าของการเดินทาง
ที่แต่ละชีวิต ต่างต้องออกไปก้าวเผชิญโลก
มีโลกที่คู่ขนาน คอยกวักมือเรียกผม ให้ลี้ภัยอยู่เสมอ
ความเห็น (3)
สวัสดีค่ะคุณคติ ดีใจทีได้อ่านบันทึก อ่านแล้วชอบ ชอบมากๆ
สำหรับคำตอบในสถานที่แห่งชีวิต
สำหรับคุณค่าของการเดินทาง
ที่แต่ละชีวิต ต่างต้องออกไปก้าวเผชิญโลก
มีโลกที่คู่ขนาน คอยกวักมือเรียกผม ให้ลี้ภัยอยู่เสมอ
... การเดินทางเดี๋ยวนี้ เริ่มมีความรู้สึกอย่างนี้เกิดขึ้นค่ะ ...
มีความสุขกับทุกเส้นทาง และสุขสันต์วันหยุดกับการม้วนตัวในผ้าห่มอันอบอุ่นนะคะ
สวัสดีครับ คุณ poo
ขอบคุณอย่างยิ่งครับ สำหรับเสียงตอบรับ
ดีใจเช่นกันครับ สำหรับความชื่นชอบ และ คำตอบอันอบอุ่น
สำหรับห้วงเวลาที่ชีวิตได้คิด และ อาจบันทึกสิ่งเหล่านี้ไว้
ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่มอบให้ อบอุ่นมากมายกว่าผ้าห่ม ครับ
- สวัสดีครับ
- ยังคิดถึงบันทึกที่งดงามแบบนี้อยู่เสมอครับ
- รักษาสุขภาพนะครับ