ลมหายใจที่ไม่อยากมี
..ทั้งๆที่ยังมีลมหายใจ..
แต่...ทำไม...รู้สึกแบบนี้
แรงกาย....แทบไม่มี
เจ็บแปลบ...ตรงนี้...ที่ใจ
ความปวดร้าว...รุนแรง
แม้จะเคยเข้มแข็งแค่ไหน...
คงถึงคราวรันทด...หมดแรงใจ
สิ้นไร้...กำลัง...ยั่งยืน
แค่นี้...คงไม่ถึงตาย
ร่างกาย...ยังทนฝืน
แต่..หัวใจ..คงไม่ฟื้น
แม้หยัดยืน...อยู่ได้...ตายทั้งเป็น
หมดลมหายใจ...ไปเลยดีกว่า
ทิ้งกายา...ปล่อยหัวใจ..ให้หยุดเต้น
จะได้ไม่เจ็บ....ดั่งที่เป็น
ไม่รู้...ไม่เห็น...ไม่ยลยิน
กิ่งไผ่.....ใบหลิว
ความเห็น (8)
..เราไม่ได้เกิดมาเพื่อยอมจำนน
..ใจของคนดวงนี้นั้นแสนยิ่งใหญ่
..พรุ่งนี้เราจะเดินไป
..ไม่ท้อไม่ยอมแพ้
บทกลอนเศร้าอีกแล้ว
อ่านแล้วเศร้านะครับ
ทุกลมหายใจก็ทีความหมายที่ต่างกันนะครับ...
อ่านกลอนคุณเศร้าตลอดเลย
คนที่ไม่เคยเจอคงเขียนให้ดีแบบนี้ไม่ได้นะคะ
มาให้กำลังใจคะ
สวัสดีค่ะ....คุณ soraya...
...ช่วงหนึ่ง..กิ่งไผ่ฯมีความรู้สึกยอมจำนนต่อชีวิตแล้วจริงๆ...จึงเกิดบทกวีบทนี้ขึ้น
แต่ก็เหมือนที่คุณบอกไว้...ใจคนเรานั้นแสนยิ่งใหญ่เกินไปที่จะยอมจำนนตลอดไป
...ขอบคุณมากมายสำหรับสิ่งดีๆที่มีให้กันเสมอมา.....ขอบคุณจริงๆ
สวัสดีค่ะ....น้องกอ..
...ความเศร้าที่มีในใจ...ได้ระบายออกมาเป็นบทกลอน
...ทำให้ใจคลายเศร้าค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่แวะมาเยี่ยม
สวัสดีค่ะ...คุณphornphon
ขอบคุณค่ะที่แวะมาเยี่ยม
สวัสดีค่ะ คุณ ฟารีดา
ขอบคุณนะคะที่แวะมา
ยอมรับค่ะ..ว่าเจอเรื่องเศร้ามาเยอะ
ไม่อยากให้ความเศร้าทับถม...เลยระบายออกมาเป็นบทกลอนค่ะ