ปัญหาเสรีภาพในการเคลื่อนย้ายและปัญหาการผลักดันคนชายขอบออกไปจากประเทศไทย (ข้อ ๑๒ และ ๑๓ แห่ง ICCPR)

HRC ตั้งคำถามเกี่ยวกับสิทธิตาม ICCPR ของคนชายขอบใน “ประเด็นคำถามที่ ๑๘” ว่า “ในรายงานได้ให้ข้อมูลเกี่ยวกับผู้อพยพจากประเทศลาว กัมพูชา และเวียดนาม (อ้างถึงในย่อหน้า ๓๓๗ – ๓๕๔) แต่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับผู้อพยพจากประเทศพม่าเพียงเล็กน้อย ในส่วนของคณะกรรมการฯ มีข้อมูลที่ได้รับ [จากที่อื่นๆ] เกี่ยวกับสถานการณ์ของแรงงานอพยพ ผู้แสวงหาที่หลบภัย และผู้ลี้ภัยจากประเทศพม่าด้วย กรุณาให้ข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์และการปฏิบัติ รวมทั้งหลักการและเงื่อนไขในการส่งแรงงานอพยพ ผู้แสวงหาที่หลบภัย และผู้ลี้ภัยจากประเทศพม่าออกไปจากประเทศไทย (The report contains information on migrants from the Lao People’s Democratic Republic, Cambodia and Viet Nam (paras. 337-354), but little on those from Myanmar. In light of information before the Committee about the situation of migrant workers, asylum-seekers and refugees from Myanmar, please provide information on the situation and treatment, as well as the grounds and conditions of deportation, of migrant workers, asylum-seekers and refugees from that country.)” จะเห็นว่า คำสำคัญที่ HRC ใช้ในประเด็นคำถามนี้ ก็คือ (๑) แรงงานอพยพ ผู้แสวงหาที่หลบภัย และผู้ลี้ภัยจากประเทศพม่า (๒) สถานการณ์และการปฏิบัติ ละ (๓) หลักการและเงื่อนไขในการส่งออกไปจากประเทศไทย

ผู้ศึกษาจึงมีความเห็นว่า

รายงานประเทศฯ จึงควรจะให้ข้อมูลแก่ HRC ใน ๔ ประเด็น กล่าวคือ

(๑) แนวคิดของรัฐไทยเกี่ยวกับการส่งบุคคลออกไปจากประเทศไทยโดยทั่วไป 

(๒) แนวคิดและแนวปฏิบัติในการยอมรับให้คนที่มีปัญหาสถานะบุคคลอาศัยในประเทศไทย หากพบว่า บุคคลดังกล่าวเป็นคนหนีภัยความตาย

(๓) แนวคิดและแนวปฏิบัติในการยอมรับให้คนที่มีปัญหาสถานะบุคคลอาศัยในประเทศไทย หากพบว่า บุคคลดังกล่าวเป็นแรงงานในสาขาอาชีพที่ตลาดแรงงานไทยขาดแคลน

(๔) แนวคิดและแนวปฏิบัติในการส่งคนจากพม่าที่มีปัญหาสถานะบุคคลออกไปจากประเทศไทย