ยามเย็นเห็น..อัมพวา

การสร้างของมนุษย์บางขณะก็แฝงด้วยการทำลาย..อย่างมิรู้ตัว

ตลาดน้ำอัมพวา..เมื่อวันเวลาเคลื่อนผ่าน

 

จงใจเดินทางไปอัมพวาด้วยคิดว่าใกล้เกินกว่าการเฉลิมฉลองจะเดินทางไปถึง

อ้อ..คิดผิดถนัด

ยามนี้ที่ใดใดเต็มตื้นไปด้วยความสนุกสนานกับการสั่งลาวันเดือนปี

และพร้อมจะกล่าวต้อนรับวันเดือนปีใหม่ๆ เช่นกัน

 

อัมพวาคลาคล่ำไปด้วยผู้คน

ความเจริญบ่าไหลไปถึงอย่างตั้งใจให้เจริญไปทุกขณะจิต

เคยไปเยือนอัมพวาหนแรกเมื่อปีก่อน

ความเร่งรีบในครั้งโน้นทำให้มองข้ามบางสิ่งอย่างไป

ปีนี้ก็มิต่างกันนัก

ตลาดริมน้ำถูกสร้างไว้ต้อนรับนักท่องเที่ยว

ทุกอย่างสร้างโลโก้ติดตรา

อย่างจงใจให้ดึงดูดเงินตราในกระเป๋านักท่องเที่ยว

 

ล่องเรือชมวัดริมแม่น้ำ

วัดถูกสร้างวัตถุเพื่อล่อหลอกสายตาของผู้คน

วัดมีกระทั่งสวนสัตว์ป่า

ริมน้ำที่หวังความเย็นชื่นใจ

รวยรินพอกับสายน้ำ

เสียงทำงานของเครื่องยนต์ที่ติดความรวดเร็วให้กับเรือหางยาว

บั่นทอนความงามของธรรมชาติ

เสียงเหน่ออันเป็นเอกลักษณ์ของผู้คนเท่านั้นที่ยังพอเรียกยิ้มได้บ้าง

น้ำใจไมตรีแหล่ะรอยยิ้มยังพอทำให้ใจชื่นขึ้น

บางครั้ง..ผู้คนตั้งใจที่จะขายมากเกินไป

คิดถึงผลกำไร

คิดถึงการติดสินจ้างรางวัล

กลยุทธทางการตลาดอันแปลกปลอม

ทำให้ลืมว่า “ความงามที่แท้ในสังคมความเป็นไทยเป็นเช่นไร”

คนหลายคนที่ทิ้งขว้างสำเนียง

อันติดมาจากชาติกำเนิดไปไม่ได้

สิ่งนี้ล่ะมั้งที่ทำให้อัมพวายังงดงาม

หอมกลิ่นมนตร์รักแม่กลอง

หวังเพียงยามเย็นขณะแสงอาทิตย์ได้อาบไล้ผู้คนริมแม่น้ำแม่กลอง

จะช่วยเรียกความงามที่แท้ของตลาดน้ำกลับคืนมาได้ทัน

[นายประจักษ์ ปานอินทร์]