บันทึกเล็กๆ
ชีวิตที่เหลืออยู่ของคนๆหนึ่งที่เดินทางมาค่อนชีวิต เหลียวมองไปข้างหลัง ชะโงกคอไปข้างหน้า ล้วนพานพบสิ่งที่เรียกขานกันอยู่ 2 ประเภท เรียกกันว่าภาพสร้างสิ่งหนึ่ง และภาพจริงอีกสิ่งหนึ่ง สิ่งที่ทำให้ขนลุกและน่ากลัวที่สุดคือสิ่งที่เรียกว่าภาพสร้าง มันเป็นสิ่งที่ต้องทำให้มนุษย์ทุรนทุราย ไขว่คว้า และเกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมาย กรรมของมนุษย์ที่ต้องเกิดมาแล้วพานพบกับสิ่งนี้ เวรกรรม...ที่มนุษย์มักจะไม่รู้สึกตัวว่ากำลังทำในสิ่งที่เรียกว่าภาพสร้าง ลืมกำพืดและลืมความเป็นจริงกันตั้งแต่พวกตัวใหญ่ๆจนลากลงไปถึงพวกตัวเล็กๆที่ต้องปฏิบัติเหมือนพวกใหญ่ๆ ทำไมหรือ...ทำไมเราต้องทุรนทุรายกันนัก ทำไมเราต้องทำอะไรแบบที่ต้องทำตามคนอื่นกันนัก เพื่อความอยู่รอดใช่ไหม เพื่ออนาคตของลูกหลานใช่ไหม เราเชื่อตามหลักการที่เขาอ้างมานั้นใช่ไหม แล้วเคยย้อนมามองกำพืดตัวเราเองหรือเปล่า เราคือใคร สังคมเราเป็นอย่างไร และเราเคยเห็นว่าเขามองถึงสภาพของพวกเราที่แท้จริงหรือเปล่า เออนะ......พูดแล้วมันก็เหนื่อย
ความเห็น (6)
เป็นกำลังใจให้นะคะ...(",)
เราเอง(เขียนเพิ่มติม)
ไม่รู้สินะ...บางทีมันก็นึกท้อแท้ นึกสมเพชตัวเองว่าทำไมบางครั้งต้องบ้าเห่อตามคนอื่นอยู่เป็นประจำเหมือนกัน แล้วพอกลับมาพิจารณาอีกที อ้าว...เราทำตามความเห่ออีกแล้วหรือนี่....แล้วได้อะไร...ได้ ได้ ได้ความสบายใจอย่างไรล่ะ แต่ถ้าถามว่ามันเป็นสิ่งมั่นคงยั่งยืนหรือไม่ เปล่าเลย มันเป็นเสมือนการเอาตัวรอดหรือเอาอกเอาใจใครกลุ่มหนึ่งเท่านั้น
เถอะนะ...การเอาตัวรอดนับว่าเป็นสัญชาติญานอย่างหนึ่งของสัตว์มนุษย์ แม้การกระทำบางอย่างมันสร้าง ความสุขได้ไม่ยั่งยืน แต่เมื่อทำไปแล้วมันไม่ได้เกิดความเสียหายล่มสลายหรืออะไรอย่างอื่นที่มันน่าเกลียดน่าชังก็จงทำใจเถอะ ปลงเสียบ้างเถิด แล้วชีวิตจะยืนยาว
อาเมน
สังคมเดียวนี้ก้อเป็นอย่างงี้แหละ สู้นะค่ะอาจารย์
อืมมม..ครับ ขอบคุณครับ
Noo...SOFIA
Fighting ค่ะอาจารย์ ยังมีพวกเราเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจครับ