ช่อดอกไม้


หวังให้เธอช่วยปลอบขวัญให้ฉันสู้

                                                          

                                 

                                                                          ช่อดอกไม้
                                                                                      
                                                                ขอดอกไม้ที่เธอถือในมือนั้น 
                                                           ให้แก่ฉันคนผู้เดินทางกลางผาหิน
                                                           ฝ่าแนวโศกกำแพงโซแทบซบดิน
                                                            แบกหนี้สินไร้เงินตราราคาคน


                                                                หวังให้เธอช่วยปลอบขวัญให้ฉันสู้
                                                            กับเครื่องจักรที่โจมจู่นำพิษพ่น
                                                            เนื้อปะเหล็กเนื้อแหลกเลือดไหลปน
                                                            สิ้นราคาค่าคนค้าแรงงาน


                                                                 หวนกลับนานาร้างเจ้าหนี้เร่ง
                                                             จึงนำร่างผอมเกร็งจิตแตกซ่าน
                                                             ขอเพียงน้อยแค่นี้พอมีงาน
                                                             อย่าประหารโหดร้ายทำลายคน


                                                                   ขอดอกไม้ที่เธอถือในมือนั้น
                                                            ให้แก่ฉันคนทุกข์ผู้หมองหม่น
                                                            ก่อนเครื่องจักรบีบจับทำร้ายจน
                                                            ร่างฉันปนเปื่อยยับลงกับดิน
                                                                                      
                                                                              

                                                                        ศานติศุกร์   ตุลา

                                                                    ชีวิตคนอีสาน       ๒๕๓๕

หมายเลขบันทึก: 323504เขียนเมื่อ 27 ธันวาคม 2009 20:34 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:08 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

ซับน้ำตาให้ฟ้าเมื่อยามฝน

ซับน้ำตาให้คนเมื่อยามไห้

ซับน้ำตาให้ดินเมื่อทลาย

ซับน้ำตาให้ไฟเมื่อไหม้เมือง

ขอบคุณครับ คุณพิมล ที่ซับน้ำตา ให้ ดิน ไฟ ฟ้าและคน

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท