ช่อดอกไม้
ขอดอกไม้ที่เธอถือในมือนั้น
ให้แก่ฉันคนผู้เดินทางกลางผาหิน
ฝ่าแนวโศกกำแพงโซแทบซบดิน
แบกหนี้สินไร้เงินตราราคาคน
หวังให้เธอช่วยปลอบขวัญให้ฉันสู้
กับเครื่องจักรที่โจมจู่นำพิษพ่น
เนื้อปะเหล็กเนื้อแหลกเลือดไหลปน
สิ้นราคาค่าคนค้าแรงงาน
หวนกลับนานาร้างเจ้าหนี้เร่ง
จึงนำร่างผอมเกร็งจิตแตกซ่าน
ขอเพียงน้อยแค่นี้พอมีงาน
อย่าประหารโหดร้ายทำลายคน
ขอดอกไม้ที่เธอถือในมือนั้น
ให้แก่ฉันคนทุกข์ผู้หมองหม่น
ก่อนเครื่องจักรบีบจับทำร้ายจน
ร่างฉันปนเปื่อยยับลงกับดิน
ศานติศุกร์ ตุลา
ชีวิตคนอีสาน ๒๕๓๕
ซับน้ำตาให้ฟ้าเมื่อยามฝน
ซับน้ำตาให้คนเมื่อยามไห้
ซับน้ำตาให้ดินเมื่อทลาย
ซับน้ำตาให้ไฟเมื่อไหม้เมือง
ขอบคุณครับ คุณพิมล ที่ซับน้ำตา ให้ ดิน ไฟ ฟ้าและคน