เหนือการคาดหวัง.....เรื่องประทับใจในรอบปี ๒๕๕๒.....เรื่องสุดท้าย

คนสำคัญ

เรื่องที่เหนือการคาดหวังที่เราประสบพบเจอ ย่อมเกิดความประทับใจ ที่ต้องเก็บไว้ในความทรงจำเสมอ ในรอบปี ๒๕๕๒ ที่กำลังจะผ่านเลยไป ผู้เขียนเอง มีเรื่องประทับใจ ที่จะนำมาเล่าสู่กันฟังในโอกาสนี้เช่นกัน เป็นเรื่องที่อยู่ในอันดับของ ๑ใน๓ และเป็นเรื่องสุดท้ายของปีด้วยค่ะ

นับตั้งแต่ผู้เขียนได้ดำเนินท่องเที่ยว เป็นพลเมืองคนหนึ่งในGotoknow แห่งนี้ อาจไม่ได้เป็นที่รู้จักของคนส่วนมาก ไม่ได้สร้างประโยชน์จนคนกล่าวขาน แต่ผู้เขียนภูมิใจเสมอว่า ณ ที่แห่งนี้ ผู้เขียนกลับได้พบโอกาสอันดีงามหลายประการ โดยเฉพาะเรื่องการได้ไปทำงานอาสาสมัคร ที่วัดไทยกุสินาราคลินิกเป็นคนแรก และครั้งแรกในปี ๒๕๕๑ และที่สำคัญ บุคคลที่นำพาให้ผู้เขียนได้เดินทางสายนี้ ส่วนใหญ่ ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน

โดยเฉพาะท่านอัครราชทูตพลเดช วรฉัตร คนสำคัญกว่าใคร ซึ่งผู้เขียนได้เขียนถึงท่าน ด้วยความระลึกถึงพระคุณไปหลายบันทึก ราวกับว่าคุ้นเคยกันอย่างดี แต่ความจริงก็คือ ไม่เคยเห็นกันเลย ทั้งที่อยู่อินเดีย และอยู่เมืองไทย ผู้เขียนเองก็ไม่ได้คาดหวังอีกต่อไป ว่าจะได้พบเจอกันในโอกาสไหนได้อีก เพราะเวลาก็ล่วงเลยไปเรื่อยๆ

วันหนึ่งในเดือน กรกฏาคม ๒๕๕๒ ผู้เขียนได้ไปงานรับปริญญาของเพื่อนลูกชาย และตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมคุณพ่อสกล คุณแม่เพียรวิชญ์ ของคุณพลเดช จะนำอาหารญี่ปุ่นไปฝาก และไปรับประทานอาหารด้วยกัน ด้วยคิดจะสร้างความเซอร์ไพร้ซ์ จึงโทรบอกท่านในขณะเดินทางจะถึงบ้านแล้วและโชคดีที่ท่านอยู่บ้านไม่ไปไหน

แต่เมื่อผู้เขียนมาถึงบ้าน กลับมีเรื่องราวน่า เซอร์ไพร้ซ์กว่า เพราะคุณแม่เพียรวิชญ์ บอกว่า รู้ไหม พี่พลเดช เขามาจากอินเดียคนเดียว และกำลังไปบรรยายธรรมอยู่ ประเดี๋ยวกลับมาจะได้เจอกันสักทีนะ

นี่หรือ ที่ผู้ใหญ่มักบอกกับเราเสมอ ในเวลาที่ไม่รู้ว่า เหตุการณ์ในอนาคตจะมาถึงเมื่อไหร่ ท่านว่า เมื่อถูกส่วน ถูกเวลา ก็เกิดขึ้นเอง

เป็น วันแห่งความยินดีที่ได้กราบขอบคุณแห่งการเป็นกัลยาณมิตรที่ดี ได้กราบอนุโมทนากับกุศลจิต ที่แบ่งปันเมตตามอบสิ่งที่ดีงามให้ และยินดีที่ได้ร่วมรับประทานอาหารพร้อมกัน ในวันแห่งมิตรภาพวันนั้น

สุดท้ายคุณพลเดช ได้มอบผ้าผืนหนึ่งที่ท่านเคยฝากคุณแม่เพียรวิชญ์ไว้ให้ผู้เขียน แต่กลับได้มามอบให้ด้วยตัวเอง

เรื่องราวเหล่านี้ เป็นการยืนยันว่า เมื่อไม่ถึงเวลา ไม่ถูกส่วน ต่อให้เราทั้งหลาย อยู่ใกล้กัน หรือไกลสุดตา ก็อย่าหมายจะได้พบกัน และการเตรียมการณ์เพื่ออนาคต ไม่มีใครทำได้สมบูรณ์แบบตามที่คิด เพราะความไม่รู้ว่า อนคตจะมาถึงเมื่อไหร่ แต่ปัจจุบันขณะต่างหาก ที่ธรรมชาติ จะเป็นผู้จัดเตรียมความพร้อม ที่เหมาะสมไว้ให้ เท่าที่ควรจะเป็น และต่อจากนั้น ธรรมชาติ ก็จะเป็นผู้นำพา วันเวลาและตัวเรา ให้เคลื่อนจากกันต่อไป

ขอบคุณ Gotoknow ที่เป็นแผนที่ แสดงจดหมายเหตุชีวิตของผู้เขียน ได้เรียนรู้ และเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและเป็นไป

บันทึกความประทับใจในปี ๒๕๕๒ เรื่องสุดท้าย ผู้เขียนจึงขอฝากไว้ ใน Gotoknow เช่นเคยค่ะ

ก่อนจบขอนำภาพที่ยังไม่เคยนำมาเผยแพร่ มาฝาก และขอส่งเพลงหนึ่ง ไปให้เป็นกำลังใจแก่กัน ในวันที่อาจจะมาไม่ถึง

....แม้อีกสักครั้งก็ตามค่ะ .....

http://www.music.oldsonghome.com/listen.php?song_id=3063

เขียนใน GotoKnow โดย ตันติราพันธ์
ใน เล่าสู่กันฟัง

คำสำคัญ (Tags): #กัณยาณมิตร#การพบกันตามกาลเวลาที่เหมาะสม#คุณพลเดช วรฉัตร#บุญรุ่ง ตันติราพันธ์#เรื่องประทับใจในรอบปี ๒๕๕๒

หมายเลขบันทึก: 322440เขียนเมื่อ 23 ธันวาคม 2009 19:21 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:06 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน