จงคิดถึงคนที่ควรคิดถึง

ให้คิดถึงคนที่ควรคิดถึง คนทึ่ไม่ควรคิดถึงเราก็อย่าไปคิดถึง".....

วันนี้ผู้เขียนได้มีโอกาสพูดคุยกับนักเรียนหญิงชั้น ม.๔ คนหนึ่ง เด็กคนนี้ท่าทางสุภาพเรียบร้อย แม้ไม่ได้สอนเธอแต่เธอก็หมั่นทักทายด้วยกิริยามารยาทอันงดงามเสมอ

ผู้เขียนมักชอบหาโอกาสคุยกับเด็ก ๆ เพื่อคลี่คลายทางความคิด ทุกคร้้งที่คุยกับผู้อื่นมักได้รับบทเรียนชีวิต ความคิดที่งอกงามเพิ่มขึ้น

สิ่งที่ได้รับรู้ในวันนี้ก็คือ เด็กคนนี้อยู่กับพ่อและน้องเพียงสามคน ส่วนแม่เลิกกับพ่อมาห้าปีแล้ว แม่ไปมีครอบครัวใหม่ แล้วไม่เคยหวนกลับมาหาเธอและน้องอีกเลย

เธอบอกว่า เธอไม่เคยรู้สึกว่าขาดแม่ เพราะพ่อเป็นทั้งพ่อและแม่ ทุกวันพ่อจะคอยดูแลเรื่องอาหารให้เธอกับน้อง หลังอาหารเย็นครอบครัวเธอมักจะเล่นกอดคอกันบ้าง ขี่คอกันบ้างก่อนนอนเสมอ....

ในวันหยุดพ่อจะถามลูก ๆ ว่าจะทำอะไรกันดี แล้วก็ชวนทำด้วยกัน บางทีก็ปลูกต้นไม้ บางทีก็ตกแต่งบ้าน บางทีก็ชวนกันไปตกปลาแล้วแข่งกันว่าใครตกปลาได้ตัวใหญ่กว่ากัน... ปีใหม่นี้เราสัญญากันว่าจะไปเที่ยวแล้วก็หาของกินอร่อย ๆ กินกัน...

ถามว่า "หนูเคยคิดถึงแม่ไหม ?" เด็กตอบว่า "ใหม่ ๆ หนูก็คิดถึงและฝันถึงแม่
บ่อย ๆ พอหนูบอกพ่อ" พ่อบอกว่า "ให้คิดถึงคนที่ควรคิดถึง คนทึ่ไม่ควรคิดถึงเราก็อย่าไปคิดถึง".....

ทุกวันนี้พวกเราสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันตลอด พ่อบอกว่าจะไม่มีแม่ใหม่ หนูก็จะอยู่กับพ่อตลอดไป พ่อไม่อยากให้หนูมีครอบครัว บอกมีแล้วจะลำบากเหมือนพ่อ สิ่งที่พ่อบอกพวกเราเสมอก็คือ "ให้พยายามพึ่งตนเองให้ได้" "เวลาชีวิตเหลือน้อยให้อยู่ด้วยกันมาก ๆ"

ไม่น่าเชื่อว่าชายวัยสี่สิบปีเศษ ๆ มีอาชีพเกษตรกร เรียนจบเพียงชั้นประถมศึกษาปีที่สี่จะมีความคิดที่แยบยล มีปรัชญาในการดำเนินชีวิต และสอนลูก ๆ ด้วยความรักความเอาใจใส่ จนทำให้ลูกมีความสุขและมีสุขภาพจิตที่ดี ช่างน่าชื่นชมจริง ๆ

              สิ่งที่ผู้เขียนประทับใจที่สุดก็คือคำว่า "ให้คิดถึงคนที่ควรคิดถึง คนทึ่ไม่ควรคิดถึงเราก็อย่าไปคิดถึง"..... ฟังแล้วเกิดปัญญาจริง ๆ เพราะบางครั้งเราก็อาจหลงคิดถึงใครก็ได้ที่เขาอาจไม่เห็นคุณค่าในตัวเรา   แล้วมันจะเกิดประโยชน์อ้นใดเล่า... ดัง
บทกวีจากหนังสือ ไม้ ตะปู และหัวใจ ที่ว่า

                                " ... ขณะคุณคิดถึงใครคนหนึ่ง
                               ด้วยรู้สึกลึกซึ้งประมาณไม่ได้
                               ใครอีกคนที่คุณวางไว้ห่างใจ
                                อาจนอนน้ำตาไหลห่วงใยคุณ..."

(จันทร์ วรลักษณ์)

เราคุยกันนานพอสมควร จนเด็กเดินจากไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข และความภาคภูมิใจในตัวพ่อ ผู้เขียนเองก็มีความสุขที่รับรู้เรื่องราวดี ๆ ของพ่อคนหนึ่ง แล้วผู้อ่านละคะคิดอย่างไรกับ "พ่อ" คนนี้

http://www.bloggang.com/data/gewoonleven/picture/1127243948.jpg

เขียนใน GotoKnow โดย วราภรณ์
ใน หน้าต่างชีวิต

คำสำคัญ (Tags): #ข้อคิด ปรัชญา คำสอน#คำสอนพ่อ

หมายเลขบันทึก: 320300เขียนเมื่อ 14 ธันวาคม 2009 21:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:03 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน