ช่วงระหว่างวันที่ 11-16 ธันวาคม 2552 นี้ เป็นช่วงพระราชทานปริญญาบัตรของ มทร.ธัญบุรี ซึ่งลูกสาวผมเข้ารับด้วย ทำให้ผมได้มีโอกาศรับรู้ถึงบรรยากาศในการเป็นญาติบัณฑิตเป็นครั้งแรก เพราะก่อนหน้านั้น ผมเคยทำเกือบทุกหน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับงานพระราชทานปริญญาบัตร แต่ยังไม่เคยไปร่วมงานในฐานะญาติที่ไหนเลย รวมทั้งไม่เคยมีญาติร่วมแสดงความยินดีในการเข้ารับปริญญาของผมด้วยไม่เว้นแม้แต่ภรรยาและลูก ๆ จึงได้แต่มองด้วยความสงสัยว่า ทำไมญาติของบัณฑิตจึงได้พากันเดินทางมาร่วมงานมากมายขนาดนั้น ทั้งปู่ ย่า ตา ยาย พ่อ แม่ ลุง ป้า น้า อา พี่ น้อง หลาน เดินทางมาไกลแสนไกล เสียทั้งค่าใช้จ่ายและเวลา
เมื่อมาถึงคราวที่ผมต้องเป็นญาติบัณฑิต สิ่งแรกที่ผมได้รับรู้คือ ผมต้องมีความอดทนอย่างสูงในการรอพบกับลูกสาวที่นัดให้ผมถ่ายรูปให้ ระบบสื่อสารหาช่องว่างไม่ค่อยได้ โทรศัพท์ทุกระบบที่ว่าแน่ ยังหนาว เมื่อพบกันแล้วก็ต้องเดินตามไปทุกที่ที่คุณหนูเขาอยากจะไป ร้อนสุดจะร้อนก็ต้องทน เจอเพื่อนคนไหน ลูกบอก พ่อ พ่อ ถ่ายรูปหน่อย เอา 1 2 3 กด เฮ้อ แต่เมื่อเห็นลูกยิ้มหัวเราะกับเพื่อน ผมก็รู้สึกทันทีว่า นี่คือความสุขของผมด้วย อย่างน้อยเขาก็ประสบความสำเร็จในการศึกษาระดับหนึ่งที่น่าจะสามารถนำไปใช้ในการดำรงชีวิตต่อไปในภายหน้าได้ ญาติ ๆ บัณฑิตคนอื่นก็คงเช่นกัน จึงได้มากันมากมายเช่นนั้น แม้วันต่อไปจากวันนี้จะเป็นเช่นไรก็ตาม
ลืมไป นี่แค่วันซ้อมใหญ่นะครับ ไว้วันรับจริง จะกลับมาเขียนต่อ พร้อมรูปบรรยากาศในงาน
ไม่มีความเห็น