เรื่องเล่า...หลังเลิกงาน
หลังเลิกงาน....ในวันสุดท้ายของสัปดาห์แล้วสินะ เชื่อว่าหลายคนคงจะเตียมตัวเดินททางกลับบ้าน หรือวางแผนเรื่องสถานที่เที่ยวบ้าง หลายๆท่านอาจจะอยู่กับครอบครัว มีหลากหลายภาระกิจแตกต่างกัน ผู้บันทึกก็ขออวยพรให้ทุกท่านโชคดีในทุกๆภาระกิจนะคะ แรกๆกะว่าคงจะได้พักผ่อนแล้วนะ จะได้กลับไปที่บ้านต่างอำเภอเพื่อเติมพลังใจ พลังแรงงานกาย สำหรับในวันทำงานต่อไป
และได้รับโทรศัพท์จากน้องๆและพี่ๆหลายสายด้วยกัน ถามว่า "กลับบ้านไหม วันนี้" คงอยากจะให้ผู้บันทึกกลับบ้านในวันหยุด แรกๆ ตั้งใจจะกลับบ้านอยู่ ด้วยภาระกิจ ที่จะต้องดูแลรายละเอียด และจัดการ้เรื่องของบ้านใหม่ของตนเอง ที่กำลังสร้าง ว่าช่างเขาต้องการอะไรบ้าง คอยอำนวยความสะดวก และ
จะต้องดูในรายละเอียด และจะวิ่งไป วิ่งมาก็ไกลเหมือนกัน เลยตัดสินใจไม่กลับบ้าน และจะต้องจัดการและเตรียมงานที่จะจัดกิจกรรมขึ้นในสัปดาห์หน้า
เพราะในการทำงานแต่ละวัน ถ้าวันไหนมีงานประชุม เวลาจะหมดไปเร็วมากๆ และจะต้องมาตามเก็บงานของตนเอง จะทำได้ต้องใช้เวลาหลังเลิกงานนั่นแหละ แต่ก็ไม่เป็นก็ไม่ได้มีภาระกิจอะไรมากมาย ก็สามารถที่จะจัดการให้แล้วเสร็จได้ไม่ยาก
สำหรับในช่วงบ่ายที่ผ่านมาได้เข้าประชุมร่วมกับนิสิตปริญญาโท ที่สนใจจะทำงานวิจัย เป็นการวิจัยเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น สนใจจะศึกษา สถานการณ์ด้านเด็ก ปัญหาของเด็กในสถาบันอุดมศึกษา
- ร่วมกันคิดโจทย์วิจัย
- การเก็บข้อมูล
- การวิเคราะห์ข้อมูล
- การวางแผน
- การปฎิบัติการ
จากคนทำงานที่เกิ่ยวข้องกับนิสิต และตัวของนิสิตเอง ว่าตนเองมีปัญหาอย่างไรบ้าง อะไรเป็นสาเหตุของปัญหา จะมีกระบวนการในการจัดกระบวนการอย่างไร และมีแนวทางการดำรงชีวิตในเชิงสร้างสรรค์ได้อย่างไร
สาเหตุ ปัญหาเหล่านี้ จะมีกระบวนการอย่างไร ในการตอบปัญหาแต่ละประเด็นได้ ปัญหาของเด็ก แก้ปัญหาด้วยกระบวนการของเด็กเอง โดยผู้ใหญ่มีส่วนในการกระตุ้นให้เกิดกระบวนการเท่านั้นเอง ก็เพียงหวังว่า งานวิจัยนี้ จะนำไปพัฒนาและต่อยอดการทำงาน ด้านการให้บริการ แก่นิสิตของงาน กิจการนิสิตในมหาวิทยาลัยต่อไป
อนงค์ ปะนะทัง
11-12-52
ความเห็น (8)
เรื่องเล่าหลังเลิกงาน ยังเป็นเรื่องงานนะคะพี่นงค์ อิ อิ
เป็นกำลังใจกับงานบริการการศึกษา สร้างคนคุณภาพค่ะ ฝันดีค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณอนงค์
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ พี่แอบเป็นแฟนคลับคุณนงค์มานานแล้ว และวันนึงพี่ก็ได้พบตัวจริงแต่ตอนนั้นพี่ไม่รู้หรอกว่าเป็นคุณนงค์ นั่งคุยตั้งนาน
พาให้นึกถึง เรื่องของชายคนนึง ตามหาพระพุทธเจ้า และสนทนากับพระพุทธเจ้าทั้งคืน โดยไม่ทราบว่าท่านเป็นใคร
.....เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอ พี่ไม่แปลกใจเลยค่ะ
สวัสดีค่ะพี่
ครูเตือน
ขอบคุณค่ะพี่ ยินดีที่ได้รู้จักอาจารย์เช่นกัน
ก็เป็นเรื่องที่แปลกดีนะคะ แต่ก็ได้สื่อสารกันนานพอสมควร
ยินดีมากเลยค่ะพี่
สวัสดีค่ะคุณอนงค์ มีเรื่องเล่าหลังพบที่ปรึกษามาฝากค่ะ....ดิฉันไป ม.เก่ามาเมื่อวาน เพื่อพบที่ปรึกษา ตึกสีส้มห้องตรงข้ามกับห้องน้ำ ข้างๆเป็นห้องถ่ายเอกสารเล็กๆ คงนึกออกนะคะ....เรื่องมีอยู่ว่า พอจะกลับชัยภูมิ มาติดไฟแดงอยู่สี่แยกใหญ่ๆ ไม่รู้ว่าถนนสยานั้นเขาเรียกอะไร ดิฉํนและคณะ10คน นั่งอยู่บนรถตู้
..วัยรุ่นชาย4คน ถึอไม้กอล์ฟ ไล่ตี วัยรุ่นชาย 1คนชายคนนี้รถล้มที่กลางสี่แยก การจราจรตอนนี้หนาแน่นมาก เพราะเป็นเวลาเลิกงานของสาวโรงงาน..ชายคนที่มาคนเดียวชักปืนออกมาจากเอว แล้วเล็งมายังชายกลุ่ม4คนนี้ คุณอนงค์คิดดูสิคะว่าถ้ามันหันปืนมาใส่รถตู้ของดิฉันแล้วมันลั่น หรือว่ามันไปลั่นใส่เด็กๆที่กำลังซ้อนท้าย รถมอเตอร์ไซด์มา แล้วอะไรจะเกิดขึ้น...ดิฉันกับน้องๆผู้หญิงหมอบสุดฤทธิ์เลยค่ะ จะปืนจริง หรือปืนปลอมก็ต้องป้องกันไว้ก่อน เพราะลูกเล็กๆรออยู่ที่บ้าน..ชายคนมีปืนรีบซ้อนท้ายเพื่อนที่เข้ามาช่วย แล้วขับอย่างเร็วไปทางบรบือ ไฟเขียวพอดี รถตู้ของดิฉันก็แซงรถเขาอีกนั่นแหละ เขายังเล็งปืนมายังกลุ่ม4คนนั้นอยู่นะคะ
พอ รถตู้เราแซงเขาได้ แล้ว...พี่ที่มาด้วยกันพูดขึ้นว่า ไอ้....เอ้ย....ปืนไฟแช็ก........(.........)แต่มันก็ทำให้เขารอดตายมาได้นะคะ
......เล่าสู่กันฟังค่ะ......
สวัสดีค่ะคุณ
ปิ่นธิดา
ขอบคุณมากค่ะเรื่องเล่า เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น เคยคุยกับท่านตำรวจ ที่เป็นทีมงานเหมือนกัน ว่า ปัญหาเหล่านี้จะแก้อย่างไร จะทำอย่างจะมีความรักควงามสามัคคีเกิดขึ้น ในหมู่วัยรุ่น คงจะช่วยเป็นหูเป็นตา ในการเฝ้าระวัง และแจ้งเบาะแส ให้เจ้าหน้าที่บ้านเมือง ป้องกันภัย และลดปัญหาเหล่านี้ได้อย่างไรต่อไป และการใช้ถนนร่วมกันอย่างปลอดภัย
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีคะ พี่นงค์จ๋า
มีความสุขกับงานนะคะ
ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมพี่นงค์เลยค่ะ
คิดถึงเสมอค่ะ
