รอ...
จนกว่า...จะมีใครเดินเข้ามา
จนกว่า...ความเหว่ว้าจะเลือนหาย
จนกว่า...จะได้ยินอีกเสียงลมหายใจ
มันทรมานมากมาย...และยากเกินใจจะปล่อยวาง
ยาวนานที่รอคอยแล้วว่างเปล่า
ท่ามกลางสายลมเหน็บหนาว...ไม่มีใครเคียงข้าง
ยิ่งได้ยินเพลงเศร้า...ยิ่งเหงาอ้างว้าง
แค่ละอองน้ำค้าง...บางเบา.....ก็หนาวจนจับใจ
...กิ่งไผ่ใบหลิว...
..รอ..
หวานๆๆๆๆๆอีกแล้วค่ะ
อ่านแล้วเกือบคล้อยตามไปด้วยเลย ..^___^..
ให้กำลังใจนะคะ....
แค่ละอองน้ำค้าง...บางเบา.....ก็หนาวจนจับใจ
สู้ๆค่ะ ..^__^..
***แวะมาอ่านบทกวีไพเราะค่ะ...ขอขอบคุณ
สวัสดีค่ะอาจารย์
สวัสดีค่ะ...คุณ กิ่งไผ่ใบหลิว
กำลัง "รอ" อยู่ทีเดียวค่ะ
ตอนนี้ไม่ใช่ละอองน้ำค้างบางๆทำให้หนาวจับใจ แต่หนาวสุดใจไปแล้วล่ะค่ะ
รออย่างมีความหวังบางบางยังดีกว่าไม่หวังบ้างเลย
น้องซิลเวียแวะมาอีกรอบค่ะ
แล้วน้องซิลเวียล่ะคะ.....รอ...ใครรึเปล่า?
สาวน้อยน้องซิลเวีย
รอ..ไม่อยากเปลี่ยวเปล่าอ้างว้าง
เคว้งคว้าง แค่อยากมีคน ชิดใกล้
รอ..เวลาผ่าน เนิ่นนาน ยิ่งปวดร้าวใจ
หวัง..แค่อยากมีใคร เดินเข้ามา...แล้วอย่าจากจร
เจ็บแค่ไหนฉันก็จะ....รอ
แวะมาแจมครับ
รพี
สวัสดีค่ะ....คุณรพี
สวัสดีค่ะ ..แวะมาอ่านบทกลอนเพราะ ๆ อีกครั้ง ..
..ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน..เหมือนกันค่ะ ..
คุณมีพรสวรรค์ในการแต่งกลอนมากคะ ขอชมจากใจคะ
สวัสดีค่ะคุณสารภี