เล่าเรื่องน้องหมาน้องแมว ตอน “ มีมี่ มีมี่ ไม่มีคำบรรยายใดๆ มาประกอบได้เลย “

“ มีมี่  มีมี่  ไม่มีคำบรรยายใดๆ  มาประกอบได้เลย “

 

มีมี่  ทำให้รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ  สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า  “สัตว์เลี้ยง” ได้อย่างแท้จริง  และตระหนักถึงคำว่า  “หน้าที่ของผู้เป็นเจ้าของสัตว์” ที่แรกเริ่มมาจากความมักง่าย  คือ  ไปบ่นกับน้องว่าอยากเลี้ยงหมาขอเป็นตัวเมีย  น้องก็ไปจัดการหามาให้  เพราะคนที่น้องรู้จักมีลูกหมาพอดี  ไปจองไว้  รอจนอายุครบเดือนหย่านมแม่แล้ว  จึงไปรับตัวมา  “ลูกหมาสีขาว  ขนปุยตามแบบลูกพุดเดิ้ล “

ตอนตั้งชื่อ กำลังบ้าเพลงจีน  และเบื่อชื่อฝรั่งมาก พอดีมีเพลง เพลงหนึ่งชื่อ  “เทียนมี่มี่”  เลยนำมาตั้งชื่อ  แต่ครั้นจะเรียกเต็มๆ ก็คงขำตาย  จึงเหลือแค่สองพยางค์

มีมี่ เลี้ยงง่ายมั้ย ?  “จำไม่ได้ “   แสดงว่า คงจะไม่ค่อยมีปัญหาหล่ะ   ก็คือเลี้ยงง่าย  แต่ดันมามีปัญหาเรื่องหมาข้างบ้านและหมาข้างถนน   เผลอเป็นไม่ได้ มันวิ่งมากัด มีมี่ถึงในบ้าน แทบจะมีเรื่องมีราวผิดกันตายกับบ้านใกล้เรือนเคียงก็เพราะปัญหาหมาๆ  นี่แหละ 

ดีที่มาคิดได้ว่า  “หมาทุกตัวมันมีหัวจิตหัวใจมันมีสมองเหมือนกันนะ  มันคงหมั่นไส้และโกรธแค้นมีมี่ ที่ไม่มีความยากลำบากเหมือนมัน”  ก็น้องมีมี่ไม่เคยต้องหาอาหารกินเอง  จะกินเมื่อไรก็วิ่งไปที่ชามอาหาร  มีทั้งอาหารเม็ดสำหรับสุนัข มีทั้งตับไก่เนื้อหมู  แล้วแต่จะกินอะไรเพราะกินด้วยกัน คือ คนกินผัก แล้วเขี่ยเนื้อให้หมา 

ที่นอนเธอก็มีเบาะนอน  ขนขาวปุยสะอาด เห็บหมัดไม่ค่อยมีเพราะใช้ยาหยดหลังเดือนละครั้ง  ใช้แป้งกำจัดเห็บหมัดควบคู่ไปด้วย (บางทีมีมี่แอบเข้าห้องนอน  ทำให้กลัวเห็บหมัดมากเป็นพิเศษ)  จะไปไหน ไปด้วยกัน อุ้มมั่ง เดินบ้าง ขี่จักรยานมีตะกร้านั่งพิเศษ 

              ดังนั้นไอ้เจ้าหมาข้างบ้านข้างถนนมันคงหมั่นไส้สุดๆ  เผลอไม่ได้  มีมี่โดนกัดจมเขี้ยว มา 3 ครั้งแล้ว  โชคดีที่ช่วยทัน ถ้ามีครั้งต่อไปคงแย่  จึงต้องระวังมาก  เพราะอย่างไรหมามันคือสัตว์จะไปห้ามว่า  “ แกอย่ามากัดนะ “ มันเป็นไปไม่ได้  จะไปบอกคนข้างบ้านว่า  “ให้ดูหมาของเขาหน่อย”  ก็ใครมันจะระวังได้ตลอด  โดยเฉพาะหมาข้างถนน จะไปทำอย่างไร  พี่คนหนึ่งบอกว่า  “เอายาไปเบื่อมันเลยดีมั้ย? มันจะได้ไม่มากัดอีก“

โอ้..พระเจ้าช่วย.. ไม่ปฏิเสธเลยว่า  ในแว๊บแรกของความคิดที่เห็น  มีมี่เลือดเต็มตัว มีแผลเหวอะหวะ  คือความโกรธมากมาย  จนถือไม้ไปหาไอ้หมาข้างถนนฝูงนั้น  โดยในใจคิดว่าจะต้องตีมันให้ตายคามือไปเลย  บังอาจมากัดมีมี่ หมาสุดรักของเรา แต่.. ในช่วงระยะทางที่เดินนั้น นึกเห็นภาพของ “อีดำ” แม่หมากลางถนนฝูงนั้น   แต่เดิมมันไม่ใช่หมาที่ไม่มีเจ้าของหรอกหากแต่...เจ้าของได้เสียชีวิตไปแล้ว  มันเลยต้องออกมาเร่ร่อนข้างถนน  แถมพ่วงลูกน้อยมาด้วย  มาคุ้ยเขี่ยขยะ หากิน บ้านใครมีอาหารเหลือก็จะเทให้มันกิน    ต่อมามีบ้านหนึ่งที่ใจดีหน่อยอนุญาติให้มันนอนอยู่ในบริเวณบ้านได้ เพราะไม่ได้ล้อมรั้ว  อีดำมันเลยพาลูกมาอยู่ด้วย 3 ตัว   เมื่อแรกๆนั้น ได้ข่าวว่า มีลูกมาก แต่ไปมาเห็นเหลือแค่ 3 ตัวเท่านั้น  ได้รับชื่อเรียกขานกันว่า  “ไอ้ต้นกล้วย ต้นอ้อ และโกศล “  อีดำมันจะคุ้ยขยะ คาบหาของกินไปให้ลูก  จนทุกตัวโตมาเป็นแกงค์หมาข้างถนน ยึดครองพื้นที่ส่วนหนึ่งบริเวณนั้น  โดยหมาตัวอื่นห้ามแหยมเข้ามาเด็ดขาด  นั่นแหละภาพอีดำที่นึกขึ้นมาได้ เลยเกิดความสลดหดหู่ขึ้นในใจ  จะไปโทษมันก็ไม่ใช่ เพราะมันคือสัญชาติญานของสัตว์  แล้วเราละ เป็นมนุษย์  มีความคิดสูงกว่ามัน  จะไปตีมัน  ทำร้ายมัน  ฆ่ามันให้ตาย   แล้วเราจะต่างจากมันที่ตรงไหน  ก็แค่นั้นแหล่ะ ....จึงกลับมาที่...ต้องระวังมีมี่ของเราให้ดีแล้วกัน ละนะ

มาคิดกันเล่นๆ ว่า “ ภาพอีดำกับมีมี่”  ความต่างคืออะไร? 

คำตอบ : เป็นหมาเหมือนกัน 

อีดำ = หมาไทยพันธุ์อะไรก็ไม่รู้  ได้ชื่อ อีดำ เพราะมีขนสีดำ   ลูกๆ อีดำ  หลากพันธุ์ผสม ตามประสาหมาข้างถนน มีหลายพ่อพันธุ์ 

มีมี่ = พันธุ์พุดเดิ้ล มีประวัติพ่อแม่ตรวจสอบได้ว่า มาจากไหน  ที่สำคัญที่สุด “มีคน” คนที่แสดงความเป็นเจ้าของว่า  “หมาตัวนี้เป็นของฉัน ฉันมีหน้าที่ เลี้ยงดูหมาตัวนี้ ” 

แต่อีดำ หมาข้างถนน  ที่เจ้าของได้เสียชีวิตไปแล้ว  และลูกๆ ของอีดำ  “ใคร ใครเป็นเจ้าของ ใครต้องรับผิดชอบเลี้ยงดู”

ล่าสุด  ตอนนี้ มีข่าวว่าอีดำตั้งท้องอีกแล้ว  ต่อไปจะเป็นไงละนี่!!!

ที่จริงเขียนมาจนถึงตอนนี้ก็ว่าน่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องนะ  เริ่มเขียนเรื่องมีมี่  แต่ไงกลายเป็นเรื่องอีดำ  ได้ไงก็ม่ายร.ู้…???

มันเป็นแค่เรื่องบ่นๆ ให้ฟังน่ะ  เพราะมีความฝัน  “ฝันอยากให้หมาทุกๆ ตัวในประเทศนี้  มีเจ้าของ “ :)

     มีมี่  ทำให้รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ  สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า  “สัตว์เลี้ยง” ได้อย่างแท้จริง  และตระหนักถึงคำว่า  “หน้าที่ของผู้เป็นเจ้าของสัตว์” ที่แรกเริ่มมาจากความมักง่าย

 คือ  ไปบ่นกับน้องว่าอยากเลี้ยงหมาขอเป็นตัวเมีย  น้องก็ไปจัดการหามาให้  เพราะคนที่น้องรู้จักมีลูกหมาพอดี  ไปจองไว้  รอจนอายุครบเดือนหย่านมแม่แล้ว  จึงไปรับตัวมา  “ลูกหมาสีขาว  ขนปุยตามแบบลูกพุดเดิ้ล “

ตอนตั้งชื่อ กำลังบ้าเพลงจีน  และเบื่อชื่อฝรั่งมาก พอดีมีเพลง เพลงหนึ่งชื่อ  “เทียนมี่มี่”  เลยนำมาตั้งชื่อ  แต่ครั้นจะเรียกเต็มๆ ก็คงขำตาย  จึงเหลือแค่สองพยางค์

     มีมี่ เลี้ยงง่ายมั้ย ?  “จำไม่ได้ “  

แสดงว่า คงจะไม่ค่อยมีปัญหาหล่ะ   ก็คือเลี้ยงง่าย  แต่ดันมามีปัญหาเรื่องหมาข้างบ้านและหมาข้างถนน   เผลอเป็นไม่ได้ มันวิ่งมากัด มีมี่ถึงในบ้าน แทบจะมีเรื่องมีราวผิดกันตายกับบ้านใกล้เรือนเคียงก็เพราะปัญหาหมาๆ  นี่แหละ 

     ดีที่มาคิดได้ว่า  “หมาทุกตัวมันมีหัวจิตหัวใจมันมีสมองเหมือนกันนะ  มันคงหมั่นไส้และโกรธแค้นมีมี่ ที่ไม่มีความยากลำบากเหมือนมัน”  

     ก็น้องมีมี่ไม่เคยต้องหาอาหารกินเอง  จะกินเมื่อไรก็วิ่งไปที่ชามอาหาร  มีทั้งอาหารเม็ดสำหรับสุนัข มีทั้งตับไก่เนื้อหมู  แล้วแต่จะกินอะไรเพราะกินด้วยกัน คือ คนกินผัก แล้วเขี่ยเนื้อให้หมา 

     ที่นอนเธอก็มีเบาะนอน  ขนขาวปุยสะอาด เห็บหมัดไม่ค่อยมีเพราะใช้ยาหยดหลังเดือนละครั้ง  ใช้แป้งกำจัดเห็บหมัดควบคู่ไปด้วย (บางทีมีมี่แอบเข้าห้องนอน  ทำให้กลัวเห็บหมัดมากเป็นพิเศษ)  จะไปไหน ไปด้วยกัน อุ้มมั่ง เดินบ้าง ขี่จักรยานมีตะกร้านั่งพิเศษ

      ดังนั้นไอ้เจ้าหมาข้างบ้านข้างถนนมันคงหมั่นไส้สุดๆ  เผลอไม่ได้  มีมี่โดนกัดจมเขี้ยว มา 3 ครั้งแล้ว  โชคดีที่ช่วยทัน ถ้ามีครั้งต่อไปคงแย่  จึงต้องระวังมาก  เพราะอย่างไรหมามันคือสัตว์จะไปห้ามว่า  

     “ แกอย่ามากัดนะ “ มันเป็นไปไม่ได้  

    จะไปบอกคนข้างบ้านว่า  “ให้ดูหมาของเขาหน่อย”  ก็ใครมันจะระวังได้ตลอด  โดยเฉพาะหมาข้างถนน จะไปทำอย่างไร  

     พี่คนหนึ่งบอกว่า  “เอายาไปเบื่อมันเลยดีมั้ย? มันจะได้ไม่มากัดอีก“

     โอ้..พระเจ้าช่วย.. ไม่ปฏิเสธเลยว่า  ในแว๊บแรกของความคิดที่เห็น  มีมี่เลือดเต็มตัว มีแผลเหวอะหวะ  คือความโกรธมากมาย  จนถือไม้ไปหาไอ้หมาข้างถนนฝูงนั้น  โดยในใจคิดว่าจะต้องตีมันให้ตายคามือไปเลย  บังอาจมากัดมีมี่ หมาสุดรักของเรา

     แต่.. ในช่วงระยะทางที่เดินนั้น นึกเห็นภาพของ “อีดำ” แม่หมากลางถนนฝูงนั้น   แต่เดิมมันไม่ใช่หมาที่ไม่มีเจ้าของหรอก  หากแต่...เจ้าของได้เสียชีวิตไปแล้ว  มันเลยต้องออกมาเร่ร่อนข้างถนน  แถมพ่วงลูกน้อยมาด้วย  มาคุ้ยเขี่ยขยะ หากิน บ้านใครมีอาหารเหลือก็จะเทให้มันกิน    ต่อมามีบ้านหนึ่งที่ใจดีหน่อยอนุญาติให้มันนอนอยู่ในบริเวณบ้านได้ เพราะไม่ได้ล้อมรั้ว  อีดำมันเลยพาลูกมาอยู่ด้วย 3 ตัว   เมื่อแรกๆนั้น ได้ข่าวว่า มีลูกมาก แต่ไปมาเห็นเหลือแค่ 3 ตัวเท่านั้น  ได้รับชื่อเรียกขานกันว่า  “ไอ้ต้นกล้วย ต้นอ้อ และโกศล “  

     อีดำมันจะคุ้ยขยะ คาบหาของกินไปให้ลูก  จนทุกตัวโตมาเป็นแกงค์หมาข้างถนน ยึดครองพื้นที่ส่วนหนึ่งบริเวณนั้น  โดยหมาตัวอื่นห้ามแหยมเข้ามาเด็ดขาด  

     นั่นแหละภาพอีดำที่นึกขึ้นมาได้ เลยเกิดความสลดหดหู่ขึ้นในใจ  จะไปโทษมันก็ไม่ใช่ เพราะมันคือสัญชาติญานของสัตว์  แล้วเราละ เป็นมนุษย์  มีความคิดสูงกว่ามัน  จะไปตีมัน  ทำร้ายมัน  ฆ่ามันให้ตาย   แล้วเราจะต่างจากมันที่ตรงไหน  

     ก็แค่นั้นแหล่ะ ....จึงกลับมาที่...ต้องระวังมีมี่ของเราให้ดีแล้วกัน

    

     มาคิดกันเล่นๆ ว่า “ ภาพอีดำกับมีมี่”  ความต่างคืออะไร? 

    

    ค ำตอบ : เป็นหมาเหมือนกัน 

                   อีดำ = หมาไทยพันธุ์อะไรก็ไม่รู้  ได้ชื่อ อีดำ เพราะมีขนสีดำ   ลูกๆ อีดำ  หลากพันธุ์ผสม ตามประสาหมาข้างถนน มีหลายพ่อพันธุ์ 

                   มีมี่ = พันธุ์พุดเดิ้ล มีประวัติพ่อแม่ตรวจสอบได้ว่า มาจากไหน  ที่สำคัญที่สุด “มีคน” คนที่แสดงความเป็นเจ้าของว่า  “หมาตัวนี้เป็นของฉัน ฉันมีหน้าที่ เลี้ยงดูหมาตัวนี้ ” 

                   แต่อีดำ หมาข้างถนน  ที่เจ้าของได้เสียชีวิตไปแล้ว  และลูกๆ ของอีดำ  “ใคร ใครเป็นเจ้าของ ใครต้องรับผิดชอบเลี้ยงดู”

 

ล่าสุด  ตอนนี้ มีข่าวว่าอีดำตั้งท้องอีกแล้ว  ต่อไปจะเป็นไงละนี่!!!

ที่จริงเขียนมาจนถึงตอนนี้ก็ว่าน่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องนะ  เริ่มเขียนเรื่องมีมี่  แต่ไงกลายเป็นเรื่องอีดำ  ได้ไงก็ม่ายร.ู้…???

มันเป็นแค่เรื่องบ่นๆ ให้ฟังน่ะ  

เพราะมีความฝัน  “ฝันอยากให้หมาทุกๆ ตัวในประเทศนี้  มีเจ้าของ “ :)

[ครู ป.1]

นี่ก็ มีมี่ เลี้ยงไว้ที่ห้องเรียนค่ะ

 

[มะนาวหวาน]

สัตว์ทุกตัว มีหัวใจและความรู้สึกเสมอ เพียงแต่เขาอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เท่านั้นเอง...

อยากให้คน "ที่ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ" รักและเอื้ออาทร ต่อสัตว์ร่วมโลกทุกๆชีวิต อย่าได้รังแก และเบียดเบียนเหมือนที่เห็นในข่าว และอย่าได้ชื่อว่า คน รังแกสัตว์ที่ไม่มีทางสู้เลย เพราะแค่ได้ยินก็หดหู่และน่าละอาย ถึงไม่เลี้ยงก็อย่าไปทำร้ายเขา ...

แบ่งปันความรักของคุณสักนิด....เผื่อแผ่ไปให้พวกเขาสักเล็กน้อยก็จะทำให้โลกใบนี้อบอวลไปด้วยมิตรภาพ และ ความน่าอยู่มากมายเชียวล่ะค่ะ..
แวะมาอ่านบันทึกนี้ เพราะเป็นคนที่รักสัตว์ ชนิดที่เห็นใครรังแกสัตว์ หรือสัตว์ได้รับบาดเจ็บจะน้ำตาไหล และชิงชังคนทำมากๆ อิอิ ประสาคนใจอ่อน ขี้สงสารล่ะค่ะ..

ที่บ้านตอนนี้เลยมีแมวห้า กับ หมา(พุดเดิ้ลผสม) อีกหนึ่งตัว...

[มะนาวหวาน]

 

 

นี่คือสมาชิกส่วนหนึ่งในบ้านน่ะค่ะ...เอามาอวด...ฮ่าๆๆๆๆ(บ้าก็บ้าน่า...ก็มันน่ารักนี่นา)

[นีนานันท์]

มีเหมียวๆ กำลังนอน ท่าโยคะ ซะด้วย   อิ อิ

ที่นอกบ้าน รอบๆ บ้าน ก็มีหมาจรจัดเยอะ  ก็ได้แต่พยายามทำความรู้จักกับพวกมัน  แต่ใครจะเข้าใจใครบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้..  รู้แต่ว่า ต้องถือไม้เรียวเบาๆ 1 อัน ไปด้วย..   ฮ่าๆๆๆๆ

[นีนานันท์]

เล่าอีกนิด..   ที่จริงแล้ว ตอนที่ทำความรู้จักหมาๆ  เขายังเป็นลูกหมาเล็กๆ ก็มีอาหารเม็ดไปให้  ทีนี้ หมาจะโตเร็ว  เป๊บเดียวก็เป็นหมาหนุ่ม หมาสาว แล้วก็มีหมานอกถิ่นเข้ามาด้วย  ที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ก็จะกระดิกหาง  ที่ไม่รู้จักกัน ก็ฮึ่มๆ บ้าง แต่ไม่ค่อยจะกระดิกหาง นอกจากจะมีพวกที่กระดิกหางมาอยู่ใกล้ๆ  จึงต้องถือไม้เรียวค่ะ  อิ อิ

[วาสนาอธิษฐาน]

***หมายเหตุเพิ่มเติม***

ถ้านับอายุแล้ว มีมีเกิดปี 2546 ถึงปีนี้ 2552 ก็มีอายุได้ 6 ปีแล้วค่ะ

ถ้าดูตามตารางที่เปรียบบเทียบอายุสุนัขกับคน

เค๊าว่า สุนัข 6 ปีเท่ากับคนอายุ 42 ปี

" น่าใจหายน่ะ มีมี่ แก่เร็วมาก " แต่ถ้าคิดอีกแง่หนึ่ง " ก็ดีน่ะ "

เค๊าว่าอายุขัยเต็มที่ของสุนัขคือ 20 ปี

ดังนั้น มีมี่คงไม่ได้เป็นสุนัขข้างถนนหรอก เพราะไงๆ คิดว่า มีมี่คงต้องตายก่อนแน่ๆ ....:

(เคยร้องไห้ เพราะน้องหมา ชื่อ "กระป๋อง " ตายร้องจนคนที่เห็น เค๊า งง ว่า

" มัน จะร้องไปทำไม ก็ แค่ หมา ตาย "

[วาสนาอธิษฐาน]

* ครู ป.1 >>>> มีมี่ น่ารักค่ะ

ตะก่อน ไม่ชอบแมว เรยย ค่ะ เพราะมีความหลังที่ไม่ดี กะ น้องแมว แต่ตอนนี้ ที่บ้านเลี้ยงแมว อยู 3 ตัว ค่ะ

แล้ว จะ มาเล่า ถึงความน่ารักของน้องแมว ค่ะ

* มะนาวหวาน >>>> ที่บ้านตอนนี้เลยมีแมวห้า กับ หมา(พุดเดิ้ลผสม) อีกหนึ่งตัว..

โห คุณมะนาวหวาน น้องแมว ตั้ง 5 จะไม่รังแก น้องพุดเดิ้ล เหรอ ค่ะ

แล้ว พุดเดิ้ล นี่ หญิง หรืิอ ชาย ตั้งชื่อว่า อะไรค่ะ

ที่บ้าน มี น้องพุดเดิ้ล 4 ชีวิต ค่ะ บางตัวเป็น เหมือนเพื่อน บางตัวเป็นเหมือนลูก ( มีมี่มีลูกชื่อ ว่า "จิงจ้อยน้อย" ค่ะ)

ช่วยมีมี่ทำคลอดกะมือ จ้อยน้อย เรยเหมือน เป็น ลูก เรยย ค่ะ

* มีนานันท์ >>> มีเหมียวๆ กำลังนอน ท่าโยคะ ซะด้วย

แสดงว่าคุณ มีนานันท์ เลี้ยง น้องแมว แล้ว ที่ บ้าน เลี้ยง น้องหมาด้วยมั้ย ค่ะ

เรื่องหมาจรจัด น้องหมาที่ไม่มี เจ้าของ น้องหมาที่ปล่อยวิ่งตามถนน เป็นเรื่องที่พบเห็น ที่ไร ตะหงิดๆ ในหัวใจทุกครั้งค่ะ เมื่อก่อน น้องพุดเดิ้ลยังไม่เห็นร่อนเร่ บนท้องถนน เดี๋ยวนี้เริ่มเห็นแล้วค่ะ ทนไม่ได้ทุกครั้งที่เห็น แต่ถ้าจะเก็บมาเลี้ยงทุกตัวก็ไม่ไหวค่ะ เลยได้แต่ทำใจ แล้ว ก็มารณรงค์ ให้ ทำหมันน้องหมาน้องแมวค่ะ แต่พูดเรื่องนี้เดี๋ยวคุยกันยาวค่ะ เพราะ มันเกี่ยวกะ จิตสำนึก และความรับผิดชอบของคน ซึ่งมันพูดยากจริงๆ ค่ะ

เฮ้อ ! เริ่มจะกลายเป็นคนขี้บ่นแล้วค่ะ ถ้าพูดเรื่องนี้ (สุนัขจรจัด)

อ่า น่ะ คงเพราะ เป็นคนเกิดปีหมา มั๊ง เรยย ทน กะเรื่อง เกี่ยวกะหมา แมวไม่ได้

ความคิด ก็คล้าย คุณมะนาวหวานค่ะ

***สัตว์ ก้คือสิ่งมีชีวิต มี ความคิด เหมือนกัน

***เคยเห็น วัว ร้องไห้มั้ยค่ะ ** *