ความจริงสิ่งที่สมาชิกต้องการ

¨ ความจริงสิ่งที่สมาชิกต้องการ ¨

                                                                                                 .....ธวัชวงศ์

        ชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านทุกวันนี้ โดยเฉพาะชีวิตของคนในชนบท เป็นชีวิตที่ต่อสู้กับชีวิตจริงๆ เพราะวัน เวลา เป็นสิ่งมีค่าสำหรับเขา ทุกคนต้องตื่นแต่เช้า แม้อากาศจะหนาว ร้อน เย็น อย่างไร รีบหากับข้าว เพื่อให้อาหารมื้อเช้าผ่านไปก่อนที่จะถึงมื้อกลางวัน และเย็น จะมัวโอ้เอ้ รีรอไม่ได้ นั่นคือ รีบลงจากบ้านไปทำงาน บางครั้งก็งานในบ้าน ในสวน บางครั้งก็เป็นงานนอกบ้าน อยู่ใกล้ – ไกล ไม่เหมือนกัน แล้วแต่งานไหนจะต้องทำตามความจำเป็นก่อน – หลัง เพื่อประทังทุกชีวิตในครอบครัว วันทำงานจะมัวฟังวิทยุ ดูโทรทัศน์ ร้องรำทำเพลงอยู่ไม่ได้ ถ้ามัวอยู่กับสิ่งเหล่านี้ นั่นคือ พรุ่งนี้ต้องเดือดร้อนไม่มีกินไปทั้งครอบครัว หรือต้องตายแน่ๆ แต่ละคนวางแผนชีวิตไม่เหมือนกัน บางคนทำมาหากินไประยะหนึ่งก็พอมีพอกิน ต่อมาก็เหลือกินเหลือเก็บคือ ร่ำรวย และอยู่ในสังคมได้อย่างสบาย อาจจะเป็นเพราะวางแผนชีวิตมาดี แต่ก็อีกหลายครอบครัวทำเหมือนกัน สู้ชีวิตมาโชกโชน แต่ก็ยังไม่พอกิน หนำซ้ำยังความยากจนเข้ามาเบียดบังอีกจนได้ เรื่องอย่างนี้เป็นเรื่องของชะตาชีวิต หรือกรรมเก่าก็ได้ บางคนสร้างกรรมเก่ามาดี ชีวิตก็ดีไป บางคนกรรมเก่าทำมาไม่ดี ชีวิตนี้ก็ทุกข์ยากลำบากไป 
       การที่กลุ่มคนมารวมกันทำอะไรสักอย่างหนึ่งที่ทุกคนมีความเข้าใจในวัตถุประสงค์เดียวกันนั้น เรามักจะเรียกกันว่า “กลุ่ม” กลุ่มที่มารวมกัน ช่วยกันทำกิจกรรมเพื่อให้เกิดประโยชน์ให้คนในกลุ่ม ก็ร่วมกันตั้ง เช่น ตั้งกลุ่ม ตั้งกองทุน เป็นต้น เช่นเดียวกับ “กองทุนสวัสดิการชุมชน” เรามีคนหลายคนจัดกิจกรรมร่วมกัน เก็บออมเงินรวมกัน แล้วเอาไว้คอยช่วยเหลือกัน ก็เป็นเรื่องที่ดี ช่วยกันแบ่งเบาภาระ ช่วยกันรับผิดชอบ ร่วมกันช่วยเหลือ เมื่อเกิดความจำเป็น
       กองทุนสวัสดิการชุมชน หรือที่เราชอบเรียกกันสั้นๆ ว่า “กองทุนวันละบาท” ก็เป็นเช่นกันคือ ชักชวนคนหลายๆ คนมาร่วมกันทำอย่างใดอย่างหนึ่ง เพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกันในยามจำเป็น เช่น การเจ็บไข้ได้ป่วย การเกิด การตาย หรือจะรวมทั้งผู้แก่เก่า เฒ่าชราก็ได้  หรือการได้รับภัยทั้งหลาย อันอาจจะเกิดในทุกเมื่อ เราไม่อาจรู้ล่วงหน้าได้ สิ่งต่างๆ เหล่านี้ ถ้าเกิดขึ้นในครอบครัวเขาแล้ว มันก็เหมือนกับหมดสิ้นอะไรไปเสียเกือบทุกอย่าง เพราะฐานะความเป็นอยู่ เกือบจะช่วยตัวเองไม่ได้ ถ้าจะเรียงลำดับความจำเป็นที่ชาวบ้านต้องกลัว ได้แก่
       อันดับแรกก็คือ “ความตาย” ถ้าเกิดขึ้นในครอบครัวใดแล้ว ถือเป็นเรื่องใหญ่ รัฐก็ไม่สามารถช่วยได้ หรือไม่เคยมีรัฐบาลไหนๆ ช่วยได้เลย ถ้าเป็นอันดับรองๆ มาก็คือ “การเจ็บไข้ได้ป่วย” ถ้าเกิดขึ้น ครอบครัวเหมือนเป็นอัมพาต คือ การทำมาหากินสะดุดลง ไม่ว่าหัวหน้าครอบครัว คนในครอบครัว คนหนึ่งคนใด ต้องพะวงช่วยเหลือไป ถ้าครอบครัวยากจน ก็ยิ่งยากจนลงอีก ดูแล้วความจนยังคุกคามคนในชนบทอยู่ร่ำไป ในปี พ.ศ.2551 คนจนจะหมดไปหรือไม่? กองทุนเงินล้านของหมู่บ้าน หรือ โครงการ SML หรือกองทุนวิเศษอื่นๆ ก็คงจะช่วยไม่ได้ นอกจากเป็นการชะลอคนเหล่านั้นให้ตายช้าลงๆ ไปเท่านั้นเอง!!
       “กองทุนสวัสดิการชุมชน” ที่คนในชนบทร่วมกันจัดตั้งนี้ เป็นการช่วยคนจนๆ ให้พันจากวิกฤติจริง อย่างน้อยเป็นการช่วยแบ่งเบาภาระที่คนเหล่านั้นจะพอลืมตาอ้าปากขึ้นมาพูดคุยได้บ้าง เป็นการช่วยกันของชาวบ้านคือ “คนในชุมชนช่วยเหลือกันเอง” และส่วนใหญ่คนที่เข้ามารวมกลุ่ม หรือเป็นสมาชิกก็คือ คนที่มีฐานะยากจน คนรวยเขาไม่สนจะเข้ามาร่วมด้วยหรอก รัฐบาลหรือองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เช่น เทศบาล องค์การบริหารส่วนตำบล ไม่ละอายที่จะเข้ามาเหลียวแลเลยเหรอ??!!

                ***********************************************
      

       ขอถาม     :      “เงิน...เป็นบ่อเกิดของสิ่งเลวร้ายใช่หรือไม่?
       ขอตอบ     :      ไม่ใช่... “ความโลภ” ต่างหาก เป็นบ่อเกิดของความเลวร้าย