ประมาณปี 2515 ได้ไปชกเป็นคู่ที่ 4(รองคู่เอก) ในรายการมวย งานฤดูหนาวลพบุรี สนามมวยชั่วคราวโรงเรียนพิบูลณ์วิทยาลัย อายุเราเพียง 15 ปี แต่ได้ชกกับคู่ชกที่เป็นมวยทหารมาจากลำปาง เป็นใครไม่รู้ ลุงวิเชียร เป็นโปรโมเตอร์ขอให้ไปช่วยชก
ก่อนชก ต้องพามาดูตัวกันให้เป็นที่พอใจกันก่อน ว่าเอาหรือไม่เอา ... สรุป เอาพ่อ
พอเห็นตัวก็ต้องปลอบใจตัวเอง มวยตัวนี้ ไม่มีใครรู้ประวัติมาก่อน แต่เมื่อมาแล้วก็ต้องชก เพื่อไม่ให้เสียรายการที่กำหนดไว้แล้ว
" เฮ้ย ไอ้หนู ม.2 ชกกับ มวยทหารยอดฝีมือ วันนี้ " เสียงโฆษกประกาศเรียกคนดู
ราคาต่อรอง คงต้องเป็นรองเล็กน้อยเพราะอายุน้อย แต่ชั้นมวยไม่แน่ ก่อนชกเซียนมวยรุ่นพี่ๆน้าๆ ลพบุรี ไม่มีใครให้ข่าวเรื่องชั้นมวยและฝีมือของเขาเลย ก็ต้อชกไปตามสูตร ที่ว่ายกที่หนึ่ง ดูเชิง น๊อกได้ก็ให้รีบทำ ยกที่สอง แก้ทาง รุก-รับ ยกสามสี่ ฟังพี่เลี้ยง
มันไม่เป็นเช่นนั้น เริ่มยกที่หนึ่ง มันตรงเข้ามาแบบไม่ต้องดูเหลี่ยมดูเชิงเลย ต่อย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างเดียว แล้วหมัดหนักมาก ๆ เกือบทำอะไรมันไม่ได้เลย เพราะมันไม่ทิ้งจังหวะให้อยู่ห่างตัว อาวุธที่ถนัดก็เลยไม่ได้ใช้ ได้แต่กอดตี ถีบสกัดไปตามจังหวะ พักยกหนึ่งและสอง พ่อถาม สู้ไหมลูก.... ดูอีกทีพ่อ
ขึ้นยกสาม มันยังไม่หมดแรง โดยยำใหญ่ใส่สารพัดต่อเนื่อง
พ่อโยนผ้าทันที " อย่าชกเลยลูก เก็บตัวไว้ชกรายการอื่นดีกว่า เดี๋ยวเสียมวย"
ใจก็นึกอยากจะลองดูต่อไปอีก
พ่อกับพูดสอนว่า " พ่อได้ดูทางมวยและไหวพริบของลูก เก่งมากที่ลูกเอาตัวรอดได้ แต่พ่อกลัวลูกเจ็บมากเลยโยนผ้า ต่อไปลูกชกกับมวยหมัดดีกว่าลูก ดีแล้ว "
งงครับ คิดว่าจะถูกพ่อว่า แต่เหมือนได้รับคำชม
มารู้ภายหลังว่า ชกต่อไปก็เจ็บตัวเปล่า ๆ เพราะพวกเซียนมวยจับราคามาไม่ได้เลย รับค่าตัวมา 600 บาท
ไม่มีความเห็น