ยายหวานหายไป
ผู้เล่า คุณพิบูลย์ศิลป์ ไพรสณฑ์ หัวหน้า PCU บัวขาว
แก่นของเรื่อง
ยายหวานเป็นคนไข้ประจำของเรา วันหนึ่งยายหวานก็หายไป ไม่มาตามนัด เราจึงต้องตามไปดู (และไปช่วย) ยายหวานหายไปไหน
เนื้อเรื่อง
คุณยายหวาน อายุ 77 ปี อยู่บ้านคนเดียว ไม่มีสามี มีลูกสาว 1 คน ไปรับจ้างทำงานที่จังหวัดสุพรรณบุรี ไม่เคยมาเยี่ยมยายประมาณ 10 ปี มีบุตร ชาย 1 คน อายุ ประมาณ 30 ปี สูญหายไปประมาณ 12 ปี คุณยายมีอาชีพรับจ้างนวด ไปซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ได้ค่าแรงวันละ 20 – 30 บาท/วัน คุณยายเริ่มป่วยด้วย อาการปวดเอว เมื่อเดือน พ.ค. 2552 จากการ X-rays พบว่ามีปัญหากระดูกสันหลังยุบ [ Compression fracture L4 Vertebra ] ทำให้มีอาการปวดเอวร้าวไปที่ขา บางครั้งขยับตัวลำบาก เมื่อต้นเดือนกรกฎาคม 2552 คุณยายเป็นไข้ไม่สบายต้องนอนซมเพราะพิษไข้อยู่คนเดียว 3 วันและไม่สามารถพลิกตะแคงตัวได้ เมื่อคนข้างบ้านไปเจอพบว่ายายมีสะโพกบวมแดงและกลายเป็นแผล ในอีก 5 วันต่อมาคุณยายต้องนอนโรงพยาบาลนาน 7 วัน หมออนุญาตให้กลับบ้าน และเป็นความโชคดีจากการเจ็บป่วยคือ บุตรสาวได้กลับมาเยี่ยมยาย แต่อยู่ดูแลยายได้เพียง 7 วันก็ต้องกลับไปทำงานต่อ ยายจึงต้องอยู่บ้านคนเดียวอีกครั้ง โดยมีคนข้างบ้านแวะเวียนมาดูแลและหาอาหารมาให้ จากการส่งต่อจากตึกผู้ป่วยใน ทีมเยี่ยมบ้านจากศูนย์สุขภาพชุมชนตำบลบัวขาว ได้ออกติดตามเยี่ยม พบว่ายายาอยู่ในบ้านไม้ยกพื้นสูงหลังเล็กๆ โกโรโกโส ไม่มีห้องน้ำ ไม่มีห้องส้วม ซึ่งเดิมยายเดินได้สะดวกจะใช้ห้องน้ำบ้านข้างเคียง เมื่อยายป่วยและเดินไม่ได้ ทำให้ต้องนอนอยู่บนบ้านตลอด ช่วยเหลือตัวเองได้น้อย ถ่ายอุจจาระและปัสสาวะบนบ้าน
ปัญหาที่พบ
1. ยายช่วยเหลือตัวเองได้น้อย ยายอยู่คนเดียว และมีความจำเป็นต้องทำแผลทุกวัน
2. บ้านยายไม่มีห้องน้ำห้องส้วม ยายต้องถ่ายอุจจาระบนบ้าน ถ่ายลงใต้ถุนบ้านซึ่งชุมชนแถวนั้นเป็นชุมชนแออัด ทำให้ มีกลิ่นเหม็นต่อบ้านข้างเคียง และเสี่ยงต่อการแพร่เชื้อโรค
การดูแล
1. หลังจากประเมินสภาพปัญหาแล้ว ทีมเยี่ยมบ้านได้เวียนออกไปทำแผลให้ผู้ป่วยที่บ้านทุกวันประมาณ 1 สัปดาห์ จากนั้นเราพบว่ามีเด็กชายข้างบ้าน ที่มาส่งอาหารยายทุกวัน และสอบถามว่าจะทำแผลให้ยายได้หรือไม่ เด็กตกลงจึงได้สอนวิธีการทำแผลให้ โดยอำนวยความสะดวกด้วยการจัดเตรียมอุปกรณ์ทำแผลไปให้ และติดตามเยี่ยมสัปดาห์ละ 2 ครั้ง หลังจากนั้น แผลของยายหายวัน หายคืน ทำให้เด็กและยายมีกำลังใจมากขึ้น ยายเริ่มฝึกเดิน ทีมเยี่ยมบ้านมีกำลังใจที่ยายให้ความร่วมมือในการรักษา จนครบ 3 เดือน แผลยายหายสนิท และยายเริ่มเดินได้แข็งแรงขึ้น พวกเราชื่นชมยายและหลานชายที่ให้ความร่วมมือและให้กำลังใจยายให้ฝึกเดินไปเรื่อย ๆ จนเดินได้ปกติ พวกเราสัญญากับยายไว้ว่าเราจะมาเยี่ยมเป็นระยะ
2. เรื่องบ้านยายไม่มีห้องน้ำห้องส้วม ทีมเยี่ยมบ้านได้ปรึกษาหารือว่า ถ้ายายไม่มีส้วมใช้เองน่าจะมีปัญหา เรื่องการสร้างเหตุรำคาญและการแพร่เชื้อโรคให้กับชุมชนแน่นอน จึงได้นำเรื่องนี้มาหารือกัน โดยของบสนับสนุนจากเทศบาลตำบลบัวขาว เมื่อได้นำข้อมูลเสนอของบสนับสนุนจากเทศบาลตำบลบัวขาว และคณะกรรมการจากเทศบาลได้ตรวจสอบข้อมูลร่วมกับศูนย์สุขภาพตำบลบัวขาวแล้ว จึงได้พิจารณาอนุมัติงบประมาณและได้สร้างส้วมให้กับคุณยายาหวานเรียบร้อยแล้ว
ผู้บันทึก นางพิบูลย์ศิลป์ ไพรสณฑ์ วันที่ วันที่ 20 ตุลาคม 2552
ประเด็นที่น่าสนใจ
1. การเจ็บป่วยในผู้ป่วยด้อยโอกาส/ ผู้ป่วยเสมือนไร้ญาติ บางครั้งโดยวัฒนธรรมคนไทยที่ชอบช่วยกันและกัน ถ้ามีบุคคลหรือตัวประสานที่เข้าใจ สภาพปัญหาอาจทำให้มีการช่วยเหลือซึ่งกันและกันในชุมชนได้ในระดับหนึ่ง เกิดเครือข่ายการดูแลสุขภาพในระดับชุมชน
2. การมีข้อมูลที่ชัดเจน การขอความร่วมมือจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องจะทำให้เกิดเครือข่ายการดูแลสุขทุกข์ ของประชาชนได้ครอบคลุมมากยิ่งขึ้น
ผู้สรุปประเด็น นางพิบูลย์ศิลป์ ไพรสณฑ์
ความเห็น (6)
ในมุมของคนด้อยโอกาส...จะมีสักกี่คนมี่มีโอกาสแบบนี้
หากทุกคนมีความใส่ใจคนรอบข้างด้วยใจจริง
ก็จะมีแต่สังคมที่ดี...
ยายหวานแม้จะโชคร้ายที่ลูกไม้ได้อยู่ดูแล...แต่ก็โชคดีที่คนข้างบ้านยังใส่ใจ
และขอเป็นกำลังใจให้เจ้าหน้าที่ทุกคนสู้ต่อไป...สู้สู้
สวัสดีค่ะ
หลายๆคนน่าสงสารมากนะค่ะ
ขาดโอกาสที่ดีๆไป
แต่คนไทยเรานั้นยังมีคนที่จิตใจดีมากมาย
ลูกหลานอาจจะแย่ก็เลยไม่ได้กลับมาดูแล
แต่ในความโชคไม่ดีก็ยังมีความโชคดีอยู่นะค่ะ
คือการช่วยเหลือแบ่งปันจากข้างๆบ้านค่ะ
เรื่องอย่างนี้ ยังมีอีกมากในสังคมเรา ช่วยกันนะคะ
ความโชคร้ายมักตั้งอยู่บนความโชคดีเสมอถ้าค้นหามัน ขอเป็นกำลังใจให้ทีมงาน ...สู้ๆๆๆๆๆๆ
ขอให้ยายหวาน หายไวๆ น่ะครับ
ตอนนี้แผลยายหวานหายดีและเดินได้เก่งแล้วครับ
ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้ยายหวานและทีมงาน