ครูพาออกจากขุมนรก

สำนึกพระคุณครู

สองสามวันมานี้ จิตใจของหนูจมอยูกับความทุกข์และเศร้าหมอง เพราะทำความชั่วในจิตในใจ จิตใจมัวหมอง ขี้ขลาด หวาดกลัว ที่จะยอมรับความผิดมหันต์ ที่ได้กระทำลงไป แล้วความผิดนั้นก็หมักหมมในจิต หาทางออกไม่ได้ สาดทุกข์กระจายมากมาย ทำร้ายตนเองไม่พอ ยังทำร้ายคนรอบข้างอีก

   แต่เช้านี้ ด้วยความเมตตาสงสารของครู ท่านมาให้โอกาส คลี่คลาย สั่งสอน ให้สารภาพ ยอมรับความจริง เหมือนท่านมาให้พละกำลังอันยิ่งใหญ่ เสริมกำลังให้ก้าวต่อไป พร้อมเผชิญความจริงอีกครั้ง

   การลุกขึ้นมาครั้งนี้ เหมือนครูฉุดหนูขึ้นมาจากขุมนรก ที่มันร้อนรนทุกข์ทรมาร จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ เพราะนรกมันอยู่ในใจ พอครูเอื้อมมืออันอบอุ่นมาให้ ทั้ง ๆ ที่ครูทราบว่าถ้าเอื้อมมาก็จะได้รับความเจ็บความร้อนจากขุมนรก แต่ท่านก็ไม่ได้ยีระกับความร้อนนั้น กลับใช้น้ำทิพย์อันอบอุ่นชะโลมใจอันร้อนรน ให้นิ่งเย็น ให้มองเห็นและทำความเข้าใจ ยอมรับและลุกขึ้นมา ก้าวเดินออกจากขุมนรก พร้อม ๆ กับการจับมือครูบาอาจารย์

   ขอบพระคุณมาก ๆ นะคะ หากไม่มีท่านแล้ว ใจหนูคงทุกข์ทรมารแสนสาหัส หากไม่มีท่านแล้ว หนูคงไม่มีวันนี้ ท่านพาหนูออกจากนรกขุมแล้ว ขุมเล่า พระคุณนี้หากที่สุดไม่ได้ กราบขอบพระคุณค่ะ