"ยอมถอยสักหนึ่งก้าว....เพื่อก้าวไปข้างหน้าได้สองก้าว...."

2 พย. 2552 08.52 น.

พี่เสมียนเวรเอาจดหมายมาให้แปลกใจจดหมายใครเห็นจ่าหน้าถึงบ้างอ้อ...

พินเพื่อนสาวโรงงานอยู่บริษัทเย็บเสื้อผ้าส่งออก...นี้ก็เป็นกัลยาณมิตร

สอนให้เรารู้ว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้แบ่งแยกชนชั้นการศึกษาเพื่อนคนนี้จบแค่ม.6

แต่มีความคิดที่มีอยู่ในคำพูดมากมายเกือบ 5 เดือนที่ขาดการติดต่อ

ด้วยเหตุผลที่เขาบอกแล้วเราเข้าใจ

เนื้อความในจดหมายเป็นคำสอนและคำแนะนำที่ครูซ่อมคนอยากถ่ายทอด

เผื่อมีใครรู้สึกแย่ทำให้มีกำลังใจขึ้น...เนื้อความมีว่า....

...ฟังน่ะแก่(ครูซ่อมคน)เราอยากให้แก่ยอมถอยสักก้าว

เพื่อมองหาทิศทางใหม่ดีกว่า

อย่าดันทุรังเดินไปทั้งที่ทางมันตัน

อย่าบอกตัวเองว่าทนได้ ยังเข็มแข็ง

ทั้งที่อ่อนล้าเต็มทน

ฉันเคยอ่อนแอสุดๆ

แต่หลอกใครๆร่วมทั้งตัวเองว่ายังไหว ไม่เป็นไร

แต่ลึกๆ ร้อนรน ทรมาน

พอปลดแอกความรู้สึก

ฉันยึดอกยอมรับว่าอ่อนแอ Fail ใหม้นสุดๆ บอกตัวเองว่า

"ขอเวลาอ่อนแอสักครู่ แล้วฉันจะกลับมา"

มองหาที่สงบที่สุดสำหรับตัวอง

เป็นที่ของเรา แล้วหลบไปอยู่ตรงนั้นสักพัก

ให้เวลาตัวเองให้เต็มที่..

....อ่อนแอให้สุดๆ

สูงสุดสู่สามัญ

แล้วแก่จะแข็งแรงได้อีกครั้ง....แต่ที่แก่เลือกมันใกล้ไปว่ะ...

เราว่านายยังไม่เข็มแข็งพอนายกำลังทรมานตัวเองอยู่....

...แค่คนหนึ่งคนที่เข้ามาเพื่อทำร้ายแก่ทำร้ายพ่อแม่พี่น้องแก่...เมื่อเขาจากไปแก่จะ

ปล่อยให้เขาทำร้ายแก่ลูกแก่พ่อพิการของแก่อีกเหรอ...

...อ่านแล้วรู้สึก...การศึกษาในบ้างเรื่องบ้างอย่างไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

(สำหรับตัวเอง)

 

[ณัฐรดา]

สวัสดีค่ะ

ทุกสิ่งมีสองด้านเสมอ

ถ้าน้องไม่พบทุกข์น้องคงไม่ทราบว่าตนเอง มีใครมากมายรักและเป็นกำลังใจให้

คนที่รักเรา ก็เพราะเหตุคุณค่า เห็นคุณความดีที่เราสร้างไว้นั่นเอง

นึกถึงความดีที่น้องเคยทำบ่อยๆนะคะ

จิตจะได้ปราโมทย์อยู่เสมอค่ะ