บันทึกติดปีก หน้าพิเศษ2
บันทึกนกแอ่นกินรัง
|
|
บันทึกติดปีก หน้าพิเศษ 2
20 ปี ค่ายเพื่อนผอง เก็บตกเรื่องราวจากสนามหญ้าข้างครัว ขาแข้ง
23-25 ต.ค. 52 การรวมตัวกันของสมาชิกค่ายเพื่อนผอง
ค่ายเพื่อนผองมีความเป็นมาอย่างไร ตามได้จาก ไม้หมอน on line .com
หรือ maimornonline หรือ maimorn multiply.com
เกริ่นหน่อยก็ได้
ค่ายเพื่อนผอง จัดโดยมูลนิธิโกมลคีมทอง กทม. จัดค่ายอนุรักษ์ให้กับเด็กนักเรียนมัธยมที่อยู่ใกล้ผืนป่าตะวันตก เด็กมัธยมก็จาก อุทัยธานี แม่ฮ่องสอน กทม. และอื่นๆ (จำไม่ได้ ) ปี 2533-35 จัดที่ห้วยขาแข้ง(อุทัย) ต่อมาก็ คลองวังเจ้า (กำแพง) แม่ฮ่องสอน และตรัง
นักเรียนม.ปลาย จากบ้านไร่วิทยา ได้มีโอกาสไปร่วมกิจกรรมด้วย ครูเล็กและคุณครูใน ก้วนก็ตามกันไปทุกที่
จากเด็กมัธยม พวกเขาเติบใหญ่มีอาชีพสุจริต มีลูกมีเต้า ครูเล็กก็ถึงคราววัยชรา
พวกเขามีหน้าที่การงานหลากหลายอาชีพ กระจายกำลังกันอยู่หลายจังหวัด
บ้างก็พอใจกับธุรกิจส่วนตัว บ้างเป็นข้าราชการ ครู พยาบาล หมอ-สาธารณสุขชุมชน บ้างก็มีความสุขกับการเป็นเจ้านายและลูกน้องในคนเดียวกับกับ mega-project ในไร่ของตน บ้างเป็นนักการเมืองท้องถิ่น ที่บอกว่าเงินค่าตอบแทนไม่เท่ากับภาษีสังคมที่ต้องจ่าย..
บ้างดำเนินกิจการวิทยุชุมชน...ส่วนคนที่เป็นครูอย่างครูเล็ก ก็ได้เป็นถึง สว. สูงวัย และใกล้จะได้ รษ. รอเกษียณ อยู่ไม่กี่ปีนี้
20 ปีผ่านไป พวกเขากลับมาหากันอีกครั้งในพื้นที่แรกที่เจอกันในนาม ค่ายเพื่อนผอง
กลับมาเพื่อเห็นหน้ากันแล้วก็ท้าวความหลัง ให้ครอบครัวได้รู้จักกัน ได้ขับขานเพลงเพื่อชีวิตที่ร้องยังไม่ทันจบ ก็ต้องไปจับปูใส่กระด้ง..(ก็ลูกเต้านั่นแหละ)
มีความสุขกับอดีตที่พรั่งพรู บอกเล่าประสบการณ์ที่หลั่งไหลไม่รู้จบ ก็ตั้ง 20 ปีน่ะเนอะ
ค่ายเพื่อนผอง มีอิทธิพลต่อการดำเนินชีวิตของพวกเขามากโขอยู่ หลายรายพอใจกับผลผลิตที่ไม่ใช้สารเคมีในไร่ บ้างก็ปฏิเสธและไม่ให้ใครมายิงฝูงนกแขกเต้าในไร่ตนเอง บ้างก็เป็นคุณหมออนามัยที่มีอุดมการณ์ บางก็เป็นวิทยากรทางสิ่งแวดล้อมเสมอๆ บ้างก็ตั้งใจจะเป็นนักการเมืองท้องถิ่นเพื่อดูแลท้องถิ่นตนเอง “เฮ้อ..ท้องถิ่นเราไม่ดูแล แล้วใครจะดูแล”(อย่าลืมทำเสียงหล่อ พูดแบบพระเอก..โหเทคะแนนให้เลย)
พวกที่มีครอบครัว ก็ดูแลครอบครัวอย่างเต็มที่และด้วยหัวใจเข้มแข็ง
ครอบครัวดี สั่งสอนให้ดูแลเอาใจใส่สิ่งแวดล้อมบ้าง ก็ลดปัญหาให้สังคมไปได้เยอะ
20 ปีค่ายเพื่อนผอง 20 ปีแห่งความทรงจำที่ไม่เคยจางหาย วันนั้น นั่งดูรูปเก่าๆ กี่ครั้งก็ยังนึกไม่ออกว่า "เจ้าจ่อยคนนี้คือไผ" ก็เพราะว่า พอเงยหน้ามา ก็ปะทะกับหุ่นปะตุ้มปุ้ยแบบเสี่ยใหญ่ของเขาและเธอกันแบบเต็มๆ (อุ้มแตงโมกันมาหลายปี ไม่เหนื่อยบ้างหรือไร.....)
ปีหน้าพวกเขาจะสัญจรไปหากันเมื่อวันเวลาเป็นใจ
whatever will be will be
ครูเล็ก
 |
|
|
ความเห็น (3)
เร็วจังเลยครับ พี่เล็ก
เห็นภาพแล้วอิจฉาจังเลย หลายคนเห็นแล้วจำไม่ค่อยได้ หลายคนยังไม่เคยรู้จัก (ตัวเล็กๆ) คิดถึงที่สุด
สวัสดีครับอาจารย์ เสียดายที่มีค่ายสรุปปิดโครงการที่เชียงใหม่พอดีเลย อดไป
ส่วนใหญ่พักหลังไม่ค่อยได้เจอใครนักในเพื่อนผองนอกจากบุญชู ครับ ยังคงแบกฝันกันอยู่ครับ
คิดถึงอาจารย์ทุกคนเลยครับ ขอเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ไม่ยอมตาย แต่งอกช้าหน่อย
อันนี้เป็นของผมครับยังไม่มีแพลนเน็ต ครับไม่ค่อยได้เข้าไปเท่าไหร่