เดียวดาย...
เมื่อต้องเดินอยู่บนถนนหนทางกว้างใหญ่ แต่ไร้ใครต่อใครเดินร่วมทาง ชีวิตนี้ช่างอ้างว้างและ "เดียวดาย..."
บนถนนหนทางที่มืดสลัว กลับต้องมาเจือปนด้วยความหวาดกลัวเพราะถนนสายนี้มีเราเดินอยู่คนเดียวเพียง "ลำพัง"
บนทางที่ "อ้างว้าง" สายนี้ช่าง "เหน็บหนาว" ไร้แสงเดือน แสงดาว แสง "ตะวัน..."
การเดินไปข้างหน้าอย่างไรจุดหมาย เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าก้าวที่กำลังก้าวเดินไปนั้นใกล้หรือไกลจาก "จุดหมาย" และ "ปลายทาง..."
ความเดียวดายเป็นความอ้างว้างที่ "เจ็บปวด"
หากใครเอาหนามมาทิ่มกาย หรือแม้นใครเอาคำด่าทั้งหลายมาทิ่มใจ ก็มิเปรียบเทียบเทียมสู้ได้ซึ่ง "ความเดียวดาย" ที่ได้ประสบ...
ความเศร้า ความเหงา ความทุกข์ ประเด ประดังเข้ามาใน "ชีวิต" และขีดเส้นเพื่อ "ลิขิต" ชีวิตนี้อย่าง "เดียวดาย..."
ความเห็น (6)
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ
จะไม่เดียวดาย
สวัสดีค่ะ
- น้องซิลเวียแวะมาเยี่ยมค่ะ ชีวิตนี้ไม่เดียวดายค่ะ เพราะมิตรภาพมีอยู่ทั่วไป
- เป็นกำลังใจให้ค่ะ
"ค้นคำตอบรอบกายเดียวดายไม่
ลมหายใจไหลรินไม่สิ้นฝัน
คนรอบข้างต่างให้ห่วงใยกัน
เพียงคุณผันหันมา...ยิ้มท่ารอ"
เป็นกำลังใจให้ไม่ท้อนะคะ อยากให้สู้ต่อไป ในบางครั้งชีวิตก็ต้องเจอหลายสิ่งหลายอย่างที่ทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอ แต่ไม่น่านานฟ้าก็จะสว่าง จิตใจก็จะแจ่มใส จิตไม่เศร้าหมอง เมื่อนั้นก็จะมีกำลังใจ แต่อย่าท้อใจเสียก่อน สู้สู้นะคะ
เราไม่ได้อยู่โดดเดี่ยวหรอกครับ หากเราเปิดโลกออก แล้วเดินเข้าสู่มวลมนุษยชาติ
กราบนมัสการค่ะ
ท่านหายไปนานมากๆ ติดตามอ่านบันทึกเสมอค่ะ
แวะมาส่งความสุขสวัสดีในปีใหม่ สุขส้นต์ตลอดไปค่ะ
เวลาเท่านั้นที่จะทำให้ความรู้สึกแบบนี้มันจางลงได้