ความคิดชั่วต่อครูทำให้ไม่เจริญ

การคิดไม่ดีกับครูบาอาจารย์มันบาปจริง ๆ ค่ะ ทำอะไรก็ไม่เจริญก้าวหน้า ติด ๆ ขัด ๆ หาทางออกไม่เจอ

ครูเมตตาแบ่งปันเรื่องราวของชีวิตให้ศิษย์ได้มีโอกาสเรียนรู้

แต่จิตชั่ว ๆ ของศิษย์คอยแต่จะคิดชั่ว คิดไม่ดี หาข้อตำหนิติเตียน

หาความด่างพร้อยในตัวครู

 

ผลกระทบที่เกิดขึ้น

ทำให้จิตใจศิษย์เศร้าหมอง ทำการงานสิ่งใดก็ไม่เจริญ

หาสาเหตุไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไม หมดแรง หมดศรัทธา หมดพลัง

 

 

ครูผู้เมตตาท่านนี้เอง

ที่มาช่วยชี้ทางสว่าง เปิดจิตเปิดใจ คลี่ใจชั่ว ๆ ของศิษย์

เคาะกะโหลกหนา ๆ ให้หันไปมองใจของตนเอง ว่ามันคิดชั่วขนาดไหน เคาะกะโหลกหนา ๆ ให้มันยอมรับว่า

ที่มันไม่เจริญเพราะว่ามันเพ่งโทษครูบาอาจารย์

มันบาป มันตกนรก มันคิดว่าตนเองดีแล้วประเสริฐแล้ว

ต่อต้านครูแต่ไม่เห็นไม่รู้ตัว

 

ฟังตอนแรกใจก็ไม่ยอมรับ

ยอมรับความชั่วของตัวเองไม่ได้

แทบจะปฏิเสธท่านอย่างกระทันหัน

แต่ท่านก็อดทนสอนสั่ง

ออกแรงกายแรงใจ

กว่าศิษย์จะรู้สำนึกท่านก็หมดแรงไปมิใช่น้อย

 

กราบขอบพระคุณครูผู้เมตตา

และศิษย์ขอกราบขอขมาครูบาอาจารย์

ด้วยกายก็ดี ด้วยวาจาก็ดี ด้วยใจก็ดี

หากศิษย์เคยล่วงเกินสิ่งใดไว้

ขอให้ท่านโปรดงดโทษล่วงเกินให้กับศิษย์ด้วยค่ะ

[ใบไม้ร้องเพลง]

น้ำตาแทบหยด เมื่อสำนึกว่า ต่อต้านครู

เรานี้โง่จริง ๆ หนอ ความชั่วในจิตในใจตนเอง

ไม่เคยมองเห็น มีแต่หาอะไรนอก ๆ

มองแต่นอก ๆ มองแต่เปลือก แต่ไม่เห็นใจ

เอาหล่ะค่ะ ครูบอกว่าต้องหายใจก่อน ให้มีสติ ให้อดทน ให้ตั้งใจ ให้มีศัรทธา

หากครบพร้อม ใจ จะไม่มีเงื่อนไข

หนูจะตั้งใจค่ะ

ในเมื่อหนูตายทุก ๆ เสี้ยววินาที

ตอนนี้หนูก็ตั้งใจใหม่

หายใจให้ดีที่สุด

ทำให้ดีที่สุด

ถ้าตายตอนนี้จะได้ไม่เสียดาย

กราบขอบพระคุณครูค่ะ

[อาจารย์ อ้อม ฐิติรัตน์ สุวรรณสม]

สวัสดีค่ะ

ยินดีอย่างยิ่งที่หนูคิดได้ค่ะ ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเรียนอะไรก็จะสำเร็จจ๊ะ ^_^

[ใบไม้ร้องเพลง]

หลังจาก Mail ปรึกษาคุณครูท่านชี้ว่าทำไมใน G2K

ไม่เขียนแบบที่ เขียนส่งท่าน

เหมือนท่านชี้ให้หนูเห็นว่า หนูยังติดดี อยากดูดี

แสดงความตอแหลแบบเนียน ๆ

เพราะความรู้สึกจริง ๆ เป็นเช่นนี้ค่ะ

นั่งเขียนบันทึก ความคิดชั่วต่อครูทำให้ไม่เจริญ ในสมุดก่อน เขียนไปก็รู้สึกเสียใจ สำนึกว่าทำผิด

แต่พอมาพิมพ์ มันเป็นหนัก ๆ รู้สึกงง ๆ เหมือนยอมรับความชั่วตัวเองไม่ได้

มันไม่อยาก พอลงบันทึกแรก จิตมันเร็วมาก ๆ

สั่งให้เขียนบันทึกที่ 2 (คือบันทึกนี้) เขียนเสร็จ รู้สึกดีโล่ง upload รอบแรก ระบบ error รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

รีบหายใจ แล้วพิมพ์ใหม่ ความหมายอย่างเดิมแต่ถ้อยคำเปลี่ยน

รู้สึกว่าอันที่ทำใหม่เจือด้วยความขุ่นมัวและอยากเอาชนะ

พออัพซ้ำ ปรากฏว่า อันแรกเข้าไปในระบบได้จึงมาลบอันที่เขียนใหม่ออก

เสร็จมานั่งดู อะไรทำให้เขียนอันที่ 2 คำตอบมันคือ มันอยากดีค่ะ

อยากให้สมองโล่ง ๆ อยากให้ใจเบา ๆ ตอนแรกว่าจะลบ ทิ้งเลย

แต่พอมีท่าน ครูนก noktalay เมตตามาตอบ (เหมือนมาช่วยเหลือหนูให้ยอมรับความจริง) ใจมันกระหยิ่มขึ้นมา ฉันเขียนได้ ครูฉันดี

แล้วก็มีคำถาม ถ้าครูดีแล้วทำไม ใจแกยังต่อต้าน ใจหนักขึ้นมาอีก

แล้วก็มีเสียงว่า กล้าทำต้อง กล้ารับ ถ้าลบมันก็คือ ลบร่องรอยของตนเอง

สิ่งที่ทำไปเอาคืนไม่ได้ กล้าทำ ต้องกล้ารับ ต้องหัดเผชิญมันให้ได้ ต้ององอาจ

กราบขอบพระคุณทุกท่านที่เมตตามาแลกเปลี่ยนเจ้าค่ะ

กราบขอบพระคุณครูที่เมตตาไม่มีประมาณ