ประสบการณ์ตรง
ดิฉันเป็นภรรยาของคนไข้ที่มีอาการสาหัสเจียนตายคนหนึ่ง และในเวลาเดียวกันดิฉันก็เป็นพนักงานของโรงพยาบาลซานคามิลโล เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อปี พ.ศ.2539 สามีของดิฉันที่เป็นเสาหลักของครอบครัว เกิดประสบอุบัติเหตุครั้งร้ายแรงที่สุด เมื่อขับรถบรรทุกสิบล้อชนกับรถพ่วง 18 ล้อ ที่ จ.ชุมพร
เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้กระดูกซี่โครงหักทิ่มปอด สะโพกหลุด และกระดูกขาท่อนล่างหักละเอียด แต่โชคดีที่มีคนขับรถบรรทุกจากบริษัทเดียวกันตามมาเห็นเหตุการณ์พอดี และช่วยนำส่งโรงพยาบาลแห่งหนึ่งใน จ.ชุมพร แต่การช่วยเหลือก็ไม่คืบหน้า เนื่องจากความไม่พร้อมทางด้านการแพทย์ และมีความต้องการให้ญาติของผู้ป่วยเดินทางไปเซ็นยินยอมให้ทำการผ่าตัดได้ เมื่อเห็นเป็นเช่นนั้นจึงคิดว่าถ้านำสามีกลับมารักษาที่บ้านเราน่าจะดีกว่า
ทันทีที่มาถึง คุณหมอก็แจ้งว่าต้องทำการผ่าตัดโดยด่วน แต่ปัญหาก็อยู่ที่เรื่องของค่าใช้จ่ายในการผ่าตัด สามีของดิฉันไม่มีประกันอุบัติเหตุ หรือสิ่งที่จะมาช่วยเรื่องค่าใช้จ่ายในส่วนนี้เลย และฐานะครอบครัวในตอนนั้นก็ไม่ดี ดิฉันจึงนำเรื่องไปปรึกษาผอ.โรงพยาบาลซานคามิลโล ก็ได้รับคำตอบที่ดิฉันไม่เคยลืม และซาบซึ้งถึงความกรุณาของท่านเป็นอย่างมาก คือ “ไม่ต้องสนใจเรื่องค่าใช้จ่าย ตอนนี้ต้องเอาชีวิตคนไว้ก่อน เราอยู่กันมานานเหมือนครอบครัว อย่ากังวลเรื่องนี้เลย”
เมื่อตัดปัญหาเรื่องนี้ไปได้กำลังใจก็ดีขึ้น และสามีของดิฉันก็ได้รับการผ่าตัดอย่างปลอดภัย โดยต้องใช้เวลารักษาตัวนานถึง 9 เดือน ระหว่างนั้นต้องมีการทำกายภาพบำบัด ตัวของดิฉันต้องทำงานคนเดียวไม่มีเวลาเพียงพอในการดูแลสามี จึงต้องพึ่งพาพยาบาล ใครๆที่ได้พบเห็นสามีของดิฉันต่างก็คิดว่าสามีของดิฉันคงเดินไม่ได้ หรือไม่ก็ต้องเป็นคนพิการขาเป๋ แต่ไม่น่าเชื่อสามีของดิฉันกลับมาเดินได้อย่างคนปกติ ปาฏิหาริย์ในครั้งนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มีผอ.ที่คิดถึงชีวิตของคนไข้ก่อนค่าใช้จ่าย คุณหมอเก่งๆ และพยาบาลที่คอยดูแลเอาใจใส่ตั้งแต่แรกที่เข้ามา จนถึงวันที่ก้าวออกจากโรงพยาบาลอย่างคนปกติ สำหรับดิฉันนี่คือประสบการณ์ตรงในชีวิตที่ไม่อาจลืมได้ ขอขอบคุณทุกความช่วยเหลือของทุกท่านจริงๆค่ะ
คุณจินตนา ศิลปะประเสริฐ
เจ้าหน้าที่แผนกซักรีด
ความเห็น (1)
พูดความจริงอีกด้าน
เนื่องจากตัวดิฉันเองมีไข้หวัดเลยไปเข้ารักษาตอนเย็นเวลา 5 โมง แต่สิ่งที่ได้มาเป็นยาลดน้ำมูกกับยาอมแก้เจ็บคอแล้วก็ยาลดไข้ ซึ่ง คุณหมอตรวจเชื้อจาก จมูกเพื่อตรวจโควิดแล้วก็ตรวจไข้หวัดใหญ่แค่ทีนี้ผลเป็นลบ พอกลับมากลางคืนในชั้นไอจนนอนไม่ได้เลยเข้าการรักษาเวลาประมาณตี 4 ก็เข้าใจว่าเป็นเวลากรณีฉุกเฉินแต่เข้าไปที่ห้องบัตรที่ฉันก็เข้าใจว่าทำไมลงมาถึงนี้ก็เข้าใจว่าคุณหมอกับพี่พยาบาลพนักงาน
ห้องลับอยู่ฉันก็ทักทายด้วยว่าสวัสดีค่ะเพื่อให้พี่พนักงานห้องบัตรรู้ตัวทีนี้ทุกๆคนก็ตื่นกันหมดเหมือนว่าหงุดหงิดที่ฉันมาเวลาฉุกเฉินเพราะว่าเรื่องไข้หวัด ที่พยาบาลถามว่าคนไข้มาทำการรักษาแล้วเมื่อตอนเย็นแล้วมาทำไมอีกคะต้องการอะไรเวลาตี 4 เวลานี้เพื่ออะไร
เลยบอกว่าขอยาฆ่าเชื้อได้ไหมหรือไม่ก็ยาแก้ไอเพราะว่าไอจนนอนไม่ได้ต้องใช้เสียงสอนนักเรียน
ก็สักประวัติเบื่องต้นไป นางดูพูดไม่มีน้ำเสียงกเบคนไข้เลย เราอยู่เมืองกาญไม่ใช่เพื่อขับรถไปให้โดนเขาวีนใส่
ที่นี้ตอนพบคุณหมอดิฉันก็ทักทายด้วยว่าคุณหมอยังไม่ได้ลงเวรหรอคะเพราะว่าเป็นคุณหมอคนเดียวกันที่รักษาฉันไปเมื่อตอน 5 โมง คุณหมอเหมือนอาการคนพึ่งตื่นคุณหมอพูดว่าก็คนไข้มากันทยอยมากันขนาดนี้แล้วคุณหมอจะเอาเวลาที่ไหนไปนอนคะดิฉันก็คิดอยู่ในใจว่าอันนี้มันคือหน้าที่ไม่ใช่หรอแต่ก็ไม่ได้สวนกลับไป
คุณหมอก็เลยบอกว่าคนไข้ต้องการยาฆ่าเชื้อแต่คุณหมอขอหมอขออนุญาตไม่ให้นะคะเพราะว่าจะทำให้คนไข้ดื้อยาอาจดิฉันต้องฟังและรับทราบที่คุณหมออธิบายพูดคุณหมอบอกว่าต้องใช้เวลารักษาประมาณ 5 วันแต่นี่วันที่ 3 แล้วดิฉันยังไอเป็นเลือดปนเสมหะ หนักขึ้น ก็ไม่รู้ว่ากลับไปรักษาจะโดนอะไรกลับมาอีก สู้ซื้อยากินก็ได้ค่ะ
เพราะ ปกติหาหมอหูคอจมูกเขาจะให้ยาฆ่าเชื้อมาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหมอทั่วไปของโรงพยาบาลถึงไม่ให้ (หมอผู้หญิงใส่แว่น อายุไม่ถึง 30 ปี) ดูพูดจาไม่น่ารักเลยค่ะ
ไม่ทราบเหมือนกันว่าผู้บริหารจะเห็นข้อความจากจดหมายนี้ไหมแต่ว่าถ้าเห็นก็อยากให้ไปอ่านรีวิวโรงพยาบาลนิดนึง
ขอบคุณค่ะ