อย่าให้เวลาผ่านไปอย่างไร้ค่า
ยังจำกันได้มั๊ยคะ....หนูหายหน้าไปนาน..น...น...มันมีเหตุผลค่ะ...เมื่อต้นปีแม่ของใหม่ไม่สบาย
ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นโรคกระเพาะ...แต่ว่า...แม่ได้ป่วยเป็นโรคมะเร็งตับ..ระยะสุดท้าย...
ตอนแรกที่ได้ยิน...ยังไม่ยอมเชื่อ..คิดเสมอว่าไม่มีวันเป็นไปได้...แม่ไม่สูบบุหรี่ ไม่เคยเป็นตับอักเสบ
ไม่เคยป่วยที่ต้องเข้าโรงพยาบาลเลย....ใหม่พาแม่ไปรักษาที่ รพ.ภูมิพลเพราะว่า..พี่สาวที่ใหม่รักทำงานที่นั่น
ใหม่คิดว่า...อย่างน้อยแม่ต้องได้รับการดูแลอย่างดี ซึ่งไม่ผิดหวังเลย....แม่ได้รับการดูแลอย่างดี
และที่สำคัญเมื่อชีวิตเจอวิกฤติ...คำว่า..เพื่อน...มีความหมายมากกว่าคำพูด...ไม่ว่าไกลแค่ไหน
เพื่อนในรุ่นไปเยี่ยมแม่กันมากมาย...ไปชวนแม่คุย ชวนแม่ทานข้าว....แล้วแม่ก็แข็งแรงขึ้น
หนูพาแม่ไปรักษาแพทย์ทางเลือกที่ บัลวี...แต่มันกลับทำให้แม่แย่กว่าเดิม..แม่เหนื่อย..เพลีย
อยากอยูบ้านมากกว่า..แต่ว่าหนูไม่สามารถปล่อยไว้ได้...ทางบ้านเลยพาแม่เข้ารับการรักษาที่ รพ.วิชัยยุทธ
หมอบอกว่า....สายเกินไป...ต้องรักษาตามอาการเท่านั้น ณ เวลานั้นหนูเป็นคนเดียวในบ้านที่ต้องเข้มแข็ง
หนูนอนอยู่กับแม่ทุกคืน เห็นว่าแม่ทรมานอยากกลับบ้าน...สงสารแม่จับใจ.....แล้วก็มาถึงวินาทีที่แม่จากไป...
...หนูไม่มีแม่อีกแล้ว.....ฝันไปหรือความจริง...มันคงไม่ฝันแล้วแหล่ะเพราะว่ามันผ่านไป 5 เดือนแล้ว...
คิดถึงแม่เหลือเกิน...เวลาเดินไปไหนเห็นของบางอย่างอยากซื้อให้แม่...แต่ว่า..ไม่มีแม่คอยรับ..ได้แต่คิด
วันหนึ่ง..ไปเดินที่ศิลปาชีพ 904 เห็นผ้าห่มฝ้ายลายไทยสวยๆ หลายผืน อยากให้แม่ห่มเหลือเกิน..ไม่รู้ว่าที่ๆแม่อยู่จะหนาวมั๊ย
ก็เลยมีความคิดว่า...เรายังมีเพื่อนที่เรารักและรักเราอีกตั้งหลายคน...หนูก็เลยซื้อผ้าห่มให้พระสงฆ์เอาไว้ไปถวายเวลาไปทำบุญ
กับซื้อผ้าห่มอีกหลายผืนเอาไว้ฝากเพื่อนๆพี่ๆ ....ฝากไปห่มให้แม่แทนหนู...เพราะถ้าแม่พวกเพื่อนๆพี่ๆอุ่นและดีใจที่ได้รับความ
เอาใจใส่จากลูก...ไม่ว่าแม่หนูจะอยูที่ไหน..แม่ก็คงอุ่นเหมือนกัน....เพียงแต่ว่าทุกคนยังได้เห็น แววตา รอยยิ้มดีใจของแม่
แต่หนูได้แต่นึกภาพแม่.....อยากกอดแม่แล้วบอกว่า...คิดถึงแม่ที่สุด แต่มันก็คือเสียงที่ส่งไปโดยไม่มีการตอบรับ
เลยอยากบอกกับทุกคนที่ยังมี..แม่...ว่า..อย่าปล่อยให้เวลาเดินไปอย่างไร้ค่า...อยากทำสิ่งที่ดีให้แม่...ไม่ต้องรอโอกาส
จงทำในเวลาที่แม่ยังอยู่..เรายังมีความสุขที่ทำให้แม่มีความสุขได้...แม่ได้ทานของที่อยากทาน...ได้เจอลูกได้กอดลูก
อย่าให้โอกาสที่มีเสียไป......อยากให้ทุกคนรู้ว่า.....ถ้า ณ วันที่เราเกิดแม่ไม่ให้เราเกิด...เรายังจะมีวันนี้มั๊ย...วันที่เราได้สิ่งดีๆ
โอกาสดีๆ ได้มีการศึกษาที่ดี สังคมที่ดี หน้าที่การงานที่ดีๆ คิดถึงแม่กันให้มากๆนะคะ.....ในชีวิตคนเราสามารถมีเพื่อน..คนรัก..
ได้หลายครั้งแต่...แม่เรามีได้คนเดียว...รักแม่ให้มากนะคะ...บุญคุญของแม่ทดแทนเท่าไหร่ก็ไม่พอ...
ก่อนจะเลิกโม้....อยากบอกทุกคนที่ได้อ่านเรื่องของหนู....รักแม่ให้มากๆแทนหนูด้วย...หนูขอรักแม่พี่ๆเพื่อนๆด้วยคน
อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ....ลูกกำพร้าแม่...อย่างหนูยังมีเรื่องราวดีๆที่มาจากแม่มาเล่าให้ฟังอีก...วันนี้กอดแม่กันรึยังคะ....
รักทุกคนที่อ่าน....แล้วจะมาโม้ให้ฟังอีกค่ะ ตอนนี้ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ บายค่ะ
ความเห็น (9)
สวัสดีครับ ร่วมใว้อาลัยด้วยครับ ผมอ่านนิทานธรรมะเล่มหนึ่งนานมาแล้ว มีเนื้อความอยู่ว่า มีเศรษฐีท่านหนึ่งนิมนต์พระมาฉันเพลที่บ้าน เศรษฐีถวายพัตตาหารดีๆราคาแพงๆต่อพระสงฆ์รูปนั้นเมื่อพระสงฆ์ฉันเสร็จก็ให้ศีลให้พร ตามปกติและเดินทางกลับวัด ออกมายังไม่พ้นบ้านของเศรษฐีและเศรษฐีไม่พอใจพระสงฆ์รูปนั้นเพราะได้ถวายอาหารแพงๆกลับได้พรนิดเดียว จึงถามพระรูปนั้นว่า ทำไมท่านถึงให้พรน้อยจังเราอยากได้พรมากๆ พระจึงให้พรใหม่ว่า ขอให้ ปู่ตายก่อนพ่อ ให้พ่อตายก่อนลูกและขอให้ลูกตายก่อนหลาน
เศรษฐีรับพรและกล่าวว่าวันนี้เป็นวันมงคล ทำไมพระคุณเจ้าถึงให้พรที่ไม่เป็นมงคลแก่เรา พระตอบว่าพรนี้เป็นพรที่ประเสริฐแล้ว หากลูกตายก่อนพ่อก่อนแม่ แล้วท่านเศรษฐีจะเป็นอย่างไร.....? ดีครับที่เตือนสติให้หลายคนได้หวนกลับมองตัวเองว่าลืมอะไรไปหรือเปล่า ....การกตัญญูเป็นสิ่งที่บุตรทุกคนพึงกระทำ และความตาย เป็นความจริงแท้แน่นอนไม่เกิดขึ้นช้าก็เร็ว ครับ
- ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจที่มีค่า
- นิทานที่เล่ามาใหม่ก็เคยอ่าน...มันเป็นเรื่องจริงของชีวิต...เกิดมาแล้วดับไป...
- ลองอ่านเรื่องตอนต่อไปหลังจากไม่มีแม่แล้วซิคะ....ว่างๆจะเขียนเล่าให้อ่าน
แวะมาเยี่ยมและแบ่งปันกำลังใจครับ...
สวัสดีค่ะคุณแม่มดน้อยร้อยสาม
- เป็นกำลังใจให้นะคะ
- การได้ดูแลแม่อย่างใกล้ชิด..โดยเฉพาะยามท่านเจ็บป่วยนับว่าเป็นบุญของเรา..เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดค่ะ
- ความรู้สึกดี..ดีที่ให้แม้ว่าเพิ่งรู้จักกัน..มันก็ยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของคนได้รับมากมายนัก
- ขอบคุณค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดีจัง คิดถึงแม่มากเลยไม่ได้ไปหาหลายตั้งเดือนแล้วเนี่ย งั้นอาทิตย์นี้ไปหาแม่ดีกว่า น่าเสียดายเนอะเรื่องดีๆๆ แบบนี้น่าจะเขียนเนื่องในวันแม่เนอะ งัยก็ขอเป็นกำลังใจให้นะครับแม่มด สู้ สู้
เพิ่งไปทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่มาเมื่อวาน ท่านยังแข็งแรงและมีความสุขดี
ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ long weekend นี้จะพาไปเที่ยวภูเก็ต
juthathipapi
แม่มดน้อย....เขียนบรรยายความรู้สึกได้ดี พี่อ่าน ได้อารมณ์ความรู้สึกว่า...คิดเหมือนเราเลย.. ตอนที่บอกว่า เวลาผ่านร้านขายขอที่เราเห็นว่าแม่เราน่าจะชอบ หรือเราชอบแล้วเราอยากซื้อให้แม่ ....เมื่อแม่อยู่เราจะซื้อไปให้เขา... แต่ตอนนี้...แม่ไม่อยู่แล้ว...ไม่มีคนที่จะซื้อให้แล้ว...คิดถึงแม่เหมือนกัน แต่เราทั้งสองก็ได้ทำหน้าที่ของลูกในยามที่ท่านมีชีวิตอยู่อย่างสมบูรณ์แล้ว และตอนนี้แม่..ก็มีความสุขไปแล้ว นะคะ
ดีใจจังที่อย่างน้อยพี่สาวที่น่ารักมีความรู้สึกเดียวกับหนูที่เขียนเพราะว่าไม่อยากให้คนที่ยังมีแม่ให้กอด...ให้รัก..ละเลยมันไป
หนูเสียดายแทน...เวลาที่เรารู้สึกโดดเดี่ยว..เหนื่อยกับสิ่งต่างๆรอบตัว..หนูอยากหนุนตักแม่...ให้แม่เอามือลูบหัว
อย่างน้อยก็มีแม่ที่รักและอภัยให้หนูเสมอ....ก่อนแม่จะจากไปไม่กี่ชั่วโมง...แม่เรียกหนูเข้าไปกอดแล้วเอามือลูบหัว
แม่บอกว่า.....แม่อยากบอกว่าแม่รักหนู...พี่นัน..หนูคิดถึงแม่มากหนูไม่รู้จะร้องไห้กับใคร..หนูต้องเข้มแข็งเป็นหลักให้พ่อ
ให้น้อง....หนูก็เลยเลือกเส้นทางสายธรรม..อย่างน้อยบุญเล็กๆที่หนูทำอาจจะทำให้แม่มีความสุขและรับรู้ได้ว่า....
สิ่งนี้คือการตอบแทนบุญคุณของแม่ที่ชีวิตนี้หนูก็ไม่มีวันใช้หมด....ชีวิตนี้หนูมีแม่ได้คนเดียว...ตอนนี้หนูเหลือพ่อ
ที่หนูต้องถนอมรักษาไว้....ทุกคำอธิฐานหนูขอให้พ่ออยู่กับหนูจนกว่าหนูจะหมดแรงที่จะดูแลพ่อแล้ว.....
พี่เอาใจช่วยหนูด้วยนะจ๊ะ....