ตนพื้นที่

   ผมรู้จักพี่เสถียรตั้งแต่บรรจุรับราชการใหม่ๆในโรงพยาบาลเล็กๆขนาด ๑๐ เตียง ในขณะที่ท่านเป็นผู้ช่วยสาธารณสุขอำเภอดงหลวง และผมเป็นหมอจบใหม่ที่มีความรู้แต่อยู่ในตำรา   จนท่านได้ดำรงตำแหน่งสาธารณสุขอำเภอ ๑๔กว่าปีที่ได้รู้จักเรียกได้ว่าเป็นครูชุดแรกของผมในชีวิตจริงของการทำงาน ผมได้มีโอกาสเรียนรู้และสัมผัสความเป็นจริงหลายเรื่องที่ไม่สามารถเรียนได้จากตำราไม่ว่าเล่มไหนๆ ครั้งล่าสุดที่ได้แลกเปลี่ยนคือช่วงเวลาที่พี่มีน้ำใจมาส่งผมที่บ้านหลังกลับจากประเทศเพื่อนบ้าน เราคุยกันอย่างมีความสุขเมื่อย้อนอดีตการทำงานร่วมกันที่คนรุ่นหลังไม่มีโอกาสได้สัมผัส ไม่ว่าใครจะนำกรอบใดไปวัดดัชนีความสุข หรือเรื่องสุขภาพ ผมก็ยังคิดว่าคนที่ดำเนินชีวิตอย่างแนบแน่นอยู่ในชุมชนโดยไม่แปลกแยกต่างหากที่จะบอกได้ว่า สูงสุดของการบรรลุสุขภาพดีคืออย่างไร พี่เถียรได้แสดงให้เห็นเป็นตัวอย่าง ในการเป็นผู้นำด้านสุขภาพ ในพื่นที่ที่ห่างไกลจังหวัดมากที่สุด ได้ชื่อว่ามีปัญหาสาธารณสุขมากที่สุด(ตามตัวชี้วัดของคนข้างนอก) ประชาชนจนที่สุด ทรัพยากรที่สนับสนุนงานน้อยที่สุด การได้พิสูจน์ฝีมือในการบริหารงานในองค์กรที่ถือว่าทำงานยากที่สุด ได้อย่างงดงาม นับเป็นแบบอย่างที่น่าภาคภูมิใจ บัดนี้ท่านได้กลายเป็นตำนานของข้าราชการไม่เฉพาะกระทรวงสาธารณสุข พี่เถียรน่าจะเป็นคนแรกของผู้บริหารระดับอำเภอของดงหลวงที่เกษียณที่นี่ และอยู่ในพื้นที่นานที่สุด และปัจจุบันก็ยังอยู่  ผมได้เห็นรอยยิ้ม อย่างอิ่มเอิบของพี่ในวันงานแล้วรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย ขอบคุณในความเป็นกัลยาณมิตรของพี่ครับ.....สง่างามจริงๆ

[สุวัฒน์ กอไพศาล]

เขียนได้งดงามจากใจจริงให้กับกัลยาณมิตรที่อุทิศตนเพื่องานอย่างแท้จริง

อ่านแล้วพลอยปลื้มสุขปรีดาไปด้วยคนครับ

[กัลยาณมิตร]

อ่านดูดียังกับนักเขียนเลยครับ

[บรรพต พินิจจันทร์]

เขียนบทความไปลงหนังสือเถอะ เป็นรายได้เสริมไงน้อง