การเป็นผู้น้อยที่ดี

“เป็นผู้น้อยคอยก้มประนมกร  หนักไปก่อนแล้วสบายเมื่อปลายมือ”

 

          ผู้น้อย  หมายถึง  คนที่ยังมีอายุอ่อนหรือผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา 

            ผู้ใหญ่  คือคนที่มีอายุมาก  ผู้เป็นหัวหน้าในการงาน  เป็นบุคคลชั้นบริหาร  ผู้บังคับบัญชา 

          ตามความรู้สึกทั่วๆ ไปมักเข้าใจว่า  ผู้น้อยมีศักดิ์ศรีและสิทธิด้อยกว่าผู้บังคับบัญชา  แต่บางทีผู้น้อยกลับคิดเป็นเชิงแข่งบุญวาสนาว่า  ตนเองมีแนวคิดและความสามารถเหนือผู้ใหญ่เสียด้วยซ้ำไป  เมื่อคิดเช่นนั้น  มักเกิดกิเลสข้อ  ถัมภะ  (หัวดื้อ)  สารัมภะ  (แข็งดี)  และอติมานะ  (ดูหมิ่นท่าน)  ซึ่งสิ่งเหล่านี้จะเป็นอุปสรรคขวางกั้นความเจริญก้าวหน้าของตัวเรา (ผู้น้อย) เอง โบราณจึงสอนเป็นภาษิตนี้ไว้  “เป็นผู้น้อยคอยก้มประนมกร  หนักไปก่อนแล้วสบายเมื่อปลายมือ”  เพื่อปลุกปลอบว่า  เมื่อเรายังเป็นผู้น้อยอยู่  ก็ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่ไปตามฐานะ  แม้จะรับงานหนักก็ยอมทน  คิดให้ได้ว่า....      

        งานหนักไม่ใช่สิ่งที่ยมทูตส่งมาเพื่อทำลาย  แต่หากเป็นสิ่งที่ทูตสวรรค์ส่งมาเพื่อทดสอบว่าท่านจะเป็นผู้เหมาะสมกับความเป็นผู้ใหญ่  ควรที่จะได้รับความสุขสบายที่สวรรค์จะมอบให้ในอนาคตหรือไม่...?  เท่านั้นเอง