ชีวิตไม่ถึงร้อยปี
บันทึกนี้เขียนขึ้นเพราะความประทับใจในความคิดของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคุณแม่ลูกสอง มีพ่อและแม่ที่ต้องดูแล กิจวัตรของเธออาจคล้ายผู้หญิงทำงานจำนวนไม่น้อยที่ต้องตื่นตีห้า จัดเตรียมให้สามีและพ่อแม่ได้รับประทานอาหารเช้า ส่วนตัวเธอต้องห่ออาหารไปรับประทานที่ทำงาน เพราะ "กินไม่ทัน" ทำงานแปดชั่วโมงแล้วต้องกลับไปจ่ายกับข้าว ทำกับข้าว ดูแลลูกทำการบ้าน ทำความสะอาดบ้านเอง รดน้ำต้นไม้ และเข้านอน
แต่เธอก็ยังเจียดเวลาออกกำลังกายโดยการวิ่งรอบบ้านตอนเย็น และพยายามจัดสรรวันหยุดเพื่อไปพักผ่อนกับครอบครัว ปลูกผักเองรอบๆบ้าน และไปร่วมออกหน่วยแพทย์อาสาทุกครั้งที่ทำได้
ถ้ามองในแง่ความเสมอภาคทางเพศ ชีวิตเธอดูน่าวิเคราะห์ว่าถูกเอารัดเอาเปรียบโดยบริบททางสังคม ในความเป็นหญิงที่เธอต้องทำงานหลายด้านมากๆ
แต่เมื่อสัมภาษณ์ต่อ ก็ประทับใจกับปรัชญาชีวิตของเธอที่บอกว่า "มีความสุขที่สุดโดยไม่เคยนึกว่าเหนื่อยยากจากการทำหน้าที่หลายๆอย่าง ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าทำอะไรบ้าง ทำจนเป็นส่วนของชีวิต" เพราะ "ชีวิตไม่ถึงร้อย สมมุติว่าจะมีชีวิตต่อไปอีกพันวัน หากเครียดหนึ่งวันก็เท่ากับเหลือเวลาแค่ 999 วัน ถ้าเครียดทุกวัน ก็เท่ากับสูญเปล่าไปทั้งพันวัน แล้วชีวิตจะมีความหมายอะไร และเพราะมีสิ่งเหล่านั้นจึงทำให้มีสุขภาพดีอย่างนี้"
เป็นเรื่องที่มองว่าในชีวิตของบุคคลที่ไม่ถึงร้อยปีนั้น ถึงแม้จะทำหน้าที่อะไรอยู่ จะทำมากน้อยเพียงใดก็ตามไม่จำเป็นต้องนับเป็นข้อบ่งชี้ของตัวเอง ถ้ามีความสุขกับสิ่งที่ทำ ความสุขก็ทำให้ชีวิตเต็มร้อยทุกวัน
ความเห็น (2)
ขอบคุณค่ะ คุณ จตุพร
ข้อมูลตรงจากประสบการณ์ของผู้หญิงทำงาน น่าสนใจมากค่ะถ้าไม่รีบไปตัดสินเขาก่อนและอาจจะตรงข้ามกับแนวคิดทฤษฎีที่เคยพูดถึงเรื่อง Multiple roles ของผู้หญิงว่าเป็น Stress ขณะที่เธอคนนี้มันคือ Reward นะคะ