สื่อรักจากบทกลอน-(02)
ผมรู้สึกว่าได้ทำสิ่งถูกต้องอีกอย่างหนึ่งในชีวิต นั่นคือการแนะนำให้พี่ชายที่เกษียณอายุราชการจากงาน "ครู" มาฝึกใช้ Internet เพื่อเป็นเวทีแพร่ความรู้และประสบการณ์ที่สั่งสมมาตลอดระยะเวลายาวนาน เชื่อว่าจะทำให้พี่สนุกและเป็นสุขกับงาน "สอนพิเศษ" ฟรี ที่ไปได้กว้างไกลแบบไร้พรหมแดน และก็เป็นจริงตามที่คาดหมาย พี่เคยสอนวิชากลุ่มสังคมศึกษา และวิชาหลักคือพระพุทธศาสนา ในระดับมัธยม และด้วยความที่เป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอน เมื่อเข้าสู่ "ถนนนักเขียน"ใน pantip.com จึงได้ใช้สนามดังกล่าวอย่างคุ้มค่า มีเพื่อน มีลูก มีหลาน เต็มไปหมด จนตอนหลังเกิดเป็นเครือข่ายประเภท F 2 F และกลายเป็นเหมือนญาติสนิทไปก็หลายราย เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ไปถึงเพื่อนไทยในต่างแดนก็ไม่น้อย ผมอดปลื้มใจไม่ได้ก็เลยเข้าไปร่วมวงหลายครั้ง ในกระทู้ของพี่ ที่จะนำมาบันทึกตรงนี้และอาจมีต่อเนื่องไปอีก จะเป็นเฉพาะส่วนที่พี่และผมโต้ตอบกัน เพราะถ้าเอาที่เครือญาติ Online ของพี่มาลงด้วย คงยืดยาวมาก ... ผมใช้ชื่อ Handyman ตั้งแต่อยู่ pantip.com พอพี่เข้ามาก็เพิ่มอีก man หนึ่ง เขาใช้ Augustman มาจากอะไรใครๆก็คงเดาไม่ผิด
* * * ต่อจาก สื่อรักจากบทกลอน-(01) ครับ
อีกครั้งหนึ่งที่ผมกับพี่ชาย สื่อสาร โต้ตอบกันด้วยใจรักและห่วงใย ...
ด้วยความที่ผมไม่ค่อยสม่ำเสมอต่อการเข้าไปเสวนากับสมาชิกของ "ถนนนักเขียน" ใน pantip.com บางทีก็มีคนถามหา รวมทั้งพี่ชายตัวเองด้วย จึงเกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น ..
* * * ผมเขียนว่า ...
..... เนื่องจากท่านพี่ Augustman บอกว่าอย่าหายไปนาน
หรือเดินสายจนเพลิน เลยขอมารายงานตัว รักษาสภาพนักศึกษาครับ
.. หลายท่านคงเป็นโรคเดียวกันกับผม คือโรค "งานรุมเร้า" รักษายากจริงๆ
เพราะมันมีทั้งที่ ต้องทำ .. ควรทำ .. น่าทำ และ อยากทำ .. ยังไงช่วยละเลง
ความคิดและประสบการณ์ต่อท้ายบ้าง ตามอัธยาศัยครับ .. แล้วจะแวะมาอ่าน
และ ตอบความ ตามจังหวะชีวิตที่เอื้ออำนวยให้ ..ครับพ้ม !
* * * แล้วผมก็ต่อด้วยบทกลอน ดังนี้ ...
หลายเพลา ไม่ได้มา ย่ำถนน
ทิ้งพี่-เพื่อน ทุกคน ให้เงียบเหงา
สิ่งที่ทำ มันมากล้น จนตัวเรา
โกลาหล ทั้งค่ำเช้า ด้วยการงาน
มันต่อเนื่อง โยงใย ไม่รู้จบ
มันท้าเรา ดุจนักรบ ผู้ห้าวหาญ
ด้วยหมายมุ่ง ให้ได้สม อุดมการณ์
แม้ยุ่งยาก อีกยาวนาน ก็จะทำ.และ
ไม่หาย ไปไหน ใจอยู่
กายวุ่น น่าดู งานมากเหลือ
ไร้คน เกื้อหนุน จุนเจือ
แต่ก็ ไม่เบื่อ ยังสบายหนึ่งอย่าง ยังไม่ ลุล่วง
สองสาม ถามทวง น่าใจหาย
สี่ห้า มาอีก มากมาย
หกเจ็ด เรียงราย เกลื่อนตาคิดถึง เป็นห่วง จริงแท้
เพียงแต่ ว้าวุ่น หนักหนา
แม้ห่าง หายไป ไกลตา
รู้กัน ดีกว่า ในใจ.Handyman : [20 ธ.ค. 16:47:09]
* * * แล้วก็ได้รับข้อเขียนตอบจาก คุณ Augustman ดังนี้
๏ เงียบหายไป ใจเป็นห่วง จึงถามหา
เมื่อเข้ามา เยี่ยมกราย คลายสงสัย
ภาระงาน ยุ่งยาก มากเกินไป
อย่าต้องให้ เครียดนัก จักไม่ดีกำลังใจ มอบให้ เป็นแรงหนุน
ร่วมสร้างบุญ กันไว้ คงไม่หนี
ทุกโครงการ อย่างไร ไม่เสียที
ผลเกิดมี แน่แท้ แก่สังคมสุดท้ายขอ ให้ห่วง สุขภาพบ้าง
ยึดสายกลาง มาใช้ ไม่ขื่นขม
แนวร่วมมี ไม่น้อย พลอยชื่นชม
ขอให้ สำเร็จสม ที่ตั้งใจ ๚
....ขอบคุณที่เข้ามาเยือน ทั้งที่มีภาระยุ่งอยู่มากมาย
และดีใจที่ทราบความเคลื่อนไหวบ้าง ๛
จากคุณ : Augustman
......................* * * โปรดรอรับชมตอน 3 ครับ !
ความเห็น (7)
บทกลอนสื่อรักและความห่วงใยได้ดีมาก ๆ ค่ะ อ่านแล้วแอบยิ้มอยู่คนเดียวเป็นปลื้มกับความรักจากบทกลอนที่สื่อออกแทนความห่วงใย
งานเยอะ!! รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ด้วยความห่วงใยจากใจค่ะ จะรออ่านตอน 3 นะคะ
-ขจิต ฝอยทอง
- เป็นบทกลอนที่สื่อความหมายดีนะครับ
- ตั้งใจรอตอนต่อไปครับ
Mr.Sansak Srithongphet
ถึงอาจารย์พินิต พันธ์ชื่น
อยากถามความในช่วยไขหน่อย
อาจารย์อย่าปล่อยให้ผมงงจนหงาย
อยากทำBlogเป็นแต่ไม่เข้าใจ
เริ่มอย่างไรลงยังไงช่วยไขที
สัณห์ศักดิ์
Mattana Tipayanon
สวัสดีค่ะ
บทกลอนนี้ เป็นบทกลอนที่ดิฉันอ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจในการทำงาน ค่ะ เพราะงานทุกอย่างต้องมีอุปสรรค แต่ถ้าเมื่อเราสู้และตั้งใจต่อการทำงานเราก็จะผ่านความเหน็ดเหนื่อต่อไปได้ ค่ะ
มัทนา