บทนำแห่งการเดินทาง

ชีวิต...

ผ่านมาแล้วกี่ครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ที่เราได้ชีวิตนี้มา

แต่ก็ช่างเถอะชีวิตที่ผ่านๆ มาเรากลับไปแก้ไขอะไรอีกไม่ได้แล้ว

ทำชีวิตที่มีอยู่ ณ เวลานี้ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว แล้วทำอย่างไรจึงจะเรียกว่าทำชีวิตให้ดี

ควรเริ่มต้นจากใจตนเองก่อน ศึกษาใจตนเองก่อน ตรงนี้คือสิ่งที่สำคัญที่สุดเลย...

ชีวิตที่กำลังเดินทาง...

ต้องรู้ที่มาและที่ๆ ควรจะไป...

คำถามที่ต้องหาคำตอบให้ได้ ก็คือ ชีวิตมีที่มาอย่างไร มาจากไหน แล้วกำลังจะไปไหน?

"ก่อนเกิดใครคือฉัน เมื่อฉันเกิด ฉันคือใคร" ไม่ว่าใครจะเป็นฉัน หรือฉันจะเป็นใครก็ยังไม่ใช่ประเด็น สิ่งที่สำคัญคือ ตอนนี้ "เรา ก็คือ เรา" แต่ห้ามปฏิเสธว่าก่อนหน้าที่เราจะมาเป็นเรา เราก็ต้องเคยผ่านชีวิตมีหลายครั้งแล้ว แม้ว่าเราจะไม่สามารถจำอดีตชาติของตนเองได้ แต่ทุกอย่างย่อมมีเหตุมีผลอยู่ในตัวของมันเอง เหตุผลง่ายๆ ที่พอจะเข้าใจได้ก็คือว่า เราทุกคนมีบรรพชน ปู่ย่าตายาย ที่ล่วงลับไปแล้วทั้งนั้น ความจริงอย่างนึงที่เราจะต้องยอมรับก็คือว่า วันหนึ่งข้างหน้าซึ่งไม่นานนัก เราก็จะเดินตามรอยของบรรชนเหล่านั้น คือ ค่อยๆ หายไปจากโลกใบนี้ แม้แต่ชื่อก็จะมีไม่กีคนที่จำได้ และก็จะลืมเลือนในที่สุด ฟังดูแล้วก็เศร้าใจ แต่จะทำอย่างไรได้ นี่เป็นสัจธรรมชีวิตที่ทุกชีวิตต้องเจอ

ฟังอย่างนี้แล้วมีคนมากมายที่วางไม่ลงปลงไม่ตก จนกระทั่งสิ้นลมก็ยังหาสาระให้ชีวิตอะไรไม่ได้เลย น่าเสียดายเวลาจริงๆ

จริงอยู่บางคนชีวิตดี มีวาสนาดี ชีวิตไม่ได้ทุกข์อะไรมากมาย ขอถามจริงๆ ว่าแน่ใจเหรอว่าไม่ทุกข์ ท่านหลีกหนี ความเจ็บป่วยได้เหรอ? ท่านหลีกพ้นจากการพลัดพรากจากคนที่รักได้เหรอ แล้วสุดท้ายท่านเองที่จะต้องตายไป ท่านคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นความทุกข์ได้หรือยัง

อย่ามัวแต่เสพสุขจอมปลอมอยู่เลย เร่งค้นหาชีวิตที่แท้จริงก่อนที่จะสายเกินไป