ข้าพเจ้าทำงานหนักหรือมากไปหรือเปล่า?
ข้าพเจ้าจ่อหัวเรื่องเพราะอยากทบทวนตนเองในเรื่องนี้...
ซึ่งจริงๆ แล้วกระบวนการทบทวนต่อตนเองนั้นทำอยู่เรื่อยประจำทุกขณะลมหายใจเข้าและออก เพราะเรานั้นมิอาจรู้ได้ว่า "ความตาย" นั้นจะมาถึงเมื่อไร...
วิถีชีวิตที่ดำรงอยู่ คุณค่าและโอกาส...คือ การได้ทำเพื่อผู้อื่น เพื่อช่วยเหลือผู้อื่น
ดังนั้น จึงไม่แปลกใจเลยว่า...
ชีวิตทุกวันนี้จึงนำพา...มาแนวทางที่เป็นอยู่อย่างทุกวัน
การทำงานของข้าพเจ้า...มีทุกวัน ไม่มีเลยสักวันที่จะได้พักอยู่อย่างไม่ต้องทำงาน และการงานที่ทำมักจะเป็นในลักษณแห่งการเยียวยาจิตวิญญาณของผู้คน ที่เบื้องหน้านั้นอาจดูไม่ทุกข์อะไร หากแต่เมื่อก้าวเดินเข้ามาหา ต่างปอกเปลือกให้เห็นถึงสภาวะแห่งทุกข์ที่บีบคั้น
การทำงานของข้าพเจ้า...จะทำอยู่เท่าที่ตนเองสามารถทำได้
ก็คงจะไม่ต่างๆ จากที่คนอิสานที่หลั่งไหลไปใช้แรงงานในเมืองใหญ่ ที่ทำทุกอย่างเท่าที่ตนเองทำได้เพื่อความอยู่รอด
แต่การงานที่ข้าพเจ้าทำนั้น..ไม่ได้หวังในอามิสสินจ้าง
การใช้แรงงานของคนอื่นเขาใช้แรงจากอวัยวะแขน-ขา กำลังกาย ส่วนข้าพเจ้าเองก็ใช้แรงจากอวัยวะเช่นกันคือ สมอง...
ทำมา...ทำมา ก็เลยถามตัวเองเหมือนกันว่า ทำ...ทำไมเนี๊ยะ ทำไปเพื่ออะไร ไปรับจ้างทำงานเหมือนคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอ เคยมีมูลนิธิหนึ่งติดต่อมาให้ช่วยเราก็ดีใจ แต่กลับเป็นว่าจะมาว่าจ้างเราก็เลยถอยออกมา เป็นมูลนิธิที่ขับเคลื่อนทางจิตวิญญาณ แต่เราจะมารับจ้างเอาเงินเพื่อทำงานทางด้านจิตวิญญาณมันก็กะไรอยู่ ก็เลยถอยห่างออก
ทุกวันนี้...เรานั้นมักนำปัจจัยภายนอกมาเป็นตัวล่อตัวเอง...
งานที่เราทำ เงินก็ไม่ได้ หรือได้มาเอาไปบริจาคต่อ...สงเคราะห์ช่วยชาติตามที่หลวงตามหาบัวท่านทำอยู่ เพื่อเราอยากคืนเงินให้กับหลวง เพราะเดี๋ยวคนงานของหลวงก็นำมาเบิกมาจ่ายทำโครงการนั้นโครงการนี้เพื่อสนองการงานของตนเอง
"เหมือนน้ำซึมบ่อทราย"... หลวงตาจะเทศน์สอนเสมอ แต่เราก็ไม่หยุดทำ
ก็คงเช่นเดียวกันการงานของตนเอง ... ทำไป ทำไป ...ทำไป
ทำไปจนวันหนึ่งอยากจะลาออกจากความเสียสละ...ไปกราบพ่อแม่ครูบาจารย์ ประโยคเดียวที่ท่านบอกคือ ... "อย่าเห็นแก่ตัว" ตอนนั้นได้ตื่นเลย ตื่นออกจากความทดท้อ โง่เง่าที่ครอบงำจิต ที่หันมามองแต่ตัวเอง...ทั้งๆ ที่การที่เราละเลิกมองตนเองแต่มองคนอื่นมากกว่า ว่าเราทำอะไรเพื่อผู้อื่นได้บ้าง ประโยชน์เกิดต่อพวกเขาได้อย่างไรบ้างจนบางครั้งลืมเหมือนกันที่ว่าตนเองนั้นทุกข์... ทำไปทำมา ก็ทำให้ทุกข์ที่บีบคั้นตัวเองหายไป...
อืม...ดีเหมือนกัน
สงสัยการทำงานนี้ทำให้เป็นเสมือน...ภาวนา...ภาวนาแห่งการงาน
การงานทำให้ละท้อ ละขี้เกียจ ละความเบื่อหน่าย...
เพราะการงานที่ทำสอนให้เห็นในตนเองได้ว่า ...ได้ฝึกฝนการเสียสละ อันเป็นการเสียสละออกจากตัวตน ที่ยึดอยู่ ...มีเพียงแรง สมอง ความสามารถ ดึงออกมาใช้มาทำ และเป็นการทำเพื่อทุกสรรพสิ่งที่ไม่ใช่ตัวตนของตนเอง
ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะ ลูกสาวที่น่ารักของครูอ้อย
- ครูอ้อย มีความรู้สึกที่ดี ที่อบอุ่น เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงแม้ว่า จะไม่ได้เข้ามาทักทาย
- ใครรู้จัก หนูกะปุ๋มดี จะเข้าใจข้อนี้ ทำงานหนัก ก็พัก และ สนุกนะคะ
ครูอ้อย รักและเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ถ้ากรรมมันเคยตายเพราะทำงานหนักก็ให้มัน "ตาย..." ไปเน๊อะ
โอ๊ย!!! โดนใจ คำคมท่านสุญญตา
Dr. kapoom never die come true. (ก็ทำท่าเขียนภาษาปะกิตไปงั้นแหละ
ชีวิตจริงสอบตก)
วันนี้เราเกิดใหม่อีกหน สุขสันต์วันเกิดนะคะอาจารย์
เกิดเป็นคนที่ถ่องแท้ในตนเองที่มีความสุขกับการงานแห่งการภาวนา
ชีวิตนี้เข้าถึงพระศาสนาได้เพียงนี้ จะมีปิติใด ยิ่งไปกว่านี้เล่าคะอาจารย์
ทุกสิ่งที่ทำ ทุกงานที่สร้างจดจารไว้ในอาลัยวิญญาณหมดแล้ว ไม่มีใดใด ต้องกังวลถึงอีกเลย
ถ้าพี่ปุ๋มประเมินว่ายังรับไหว.........น่าจะยังมีพลังเหลือ
เพราะความเชื่อมั่นและศรทธาในวิถีและหนทาง
สู้ ๆนะค่ะ
นักบวชนอกเครื่องแบบ
555 กรรมกรน้อย Ka-Poom น่ะคือ..กว่า "นักบวชนอกเครื่องแบบนา"...
พี่น่ะเหมาะเป็นกรรมกรน้อย...มากกว่า สุขกว่า ปิติกว่า
แหม...กรรมกร..ผู้ออกแรงนี่...
ที่สุดแล้ว ... ได้ใช้โอกาส ได้เกิดคุณค่า และที่สำคัญได้ละความเห็นแก่ตัว...