เพื่อนผู้พิการ ตอนที่ ๒ : คนจิตอาสาผู้ขับเคลื่อนชมรมฯ
ชายหนุ่มสามสี่คน แต่ละคนร่างกายค่อนไปทางบอบบางแบบคนเมือง กำลังสับเปลี่ยนกันใช้ฆ้อนเหล็กขนาดใหญ่ทุบลงไปบนพื้นคอนกรีตอย่างกุลีกุจอ
พื้นปูนซีเมนต์ทั้งหนาและแข็งค่อยกระเทาะออกทีละน้อย สะเก็ดปูนกระเด็นกระดอน จนผู้คนที่อยู่รอบข้างกระโดดหลบแทบไม่ทั่วไม่ทัน
เพราะว่าร่างกายมีความแข็งแรงจำกัด แทนที่จะใช้เวลาไม่นานนักกับการกะเทาะเอาพื้นซีเมนต์เก่าออกเพื่อจะวางตะแกรงเหล็กเพื่อเทพื้นใหม่ให้เป็นทางลาดอำนวยความสะดวกในการใช้รถวีลแชร์ของผู้พิการ จึงใช้เวลาเนิ่นนาน นานกว่ามืออาชีพหลายเท่าตัว...
มือที่เคยจับปากกา พรมอยู่บนแป้นคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ วันนี้สวมถุงมือหนัง กำฆ้อนเหล็ก ทุบ ทุบ ทุบ และทุบอย่างไม่ยั้งลงไปบนพื้นปูน แม้จะมีถุงมือหนังหนาหุ้มอยุ่ แต่ก็มิวายจะเกิดตุ่มน้ำใส ๆ บนผ่ามือ อันเกิดจากการเสียดสีและกระแทกกระทั้น
ยังมิทันที่จะผูกตะแกรงเหล็กเสร็จ หนุ่มสาววัยใสอีกกลุ่มหนึ่งต่อแถวกันส่งหินและทรายลงเครื่องโม่ปูนซีเมนต์ ผสมปูนเพื่อนำไปเทพื้นปนตะแกรงที่ผูกลวดรอไว้
“...กุ๊กกิ๊ก พี่วานไปเอาข้าวห่อที่ร้านป้าบุปผา หน่อยสิ ป้าแกเตรียมไว้ให้แล้ว...”
ป่าน – พัฒนพงษ์ ธรรมวัติ ประธานชมรมเพื่อนผู้พิการ ผู้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรง หนึ่งในชายหนุ่มร่างบอบบางส่งฆ้อนเหล็กให้เพื่อน ตะโกนแข่งกับเสียงโม่ปูน ให้เพื่อนผู้น้อง สมาชิกชมรมเดียวกันไปเอาข้าวห่อเพื่อเป็นอาหารมื้อเที่ยงสำหรับอาสาสมัครที่มาช่วยงานจากร้านขายอาหารในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย ซึ่งป้าบุปผาที่กล่าวถึงเป็นเจ้าภาพอาหารกลางวันทุกวันที่สมาชิกมารวมตัวกันทำงาน ซึ่งมักจะเป็นวันเสาร์-อาทิตย์ วันหยุดเรียนในช่วงการเรียนภาคฤดูร้อน
นอกจากข้าวห่อที่ป้าบรรจงทำเป็นพิเศษทั้งคุณภาพและปริมาณแล้ว ร้านขายเครื่องดื่มใกล้กันก็ยังสมทบน้ำแข็งให้กับทางชมรมได้เท่าที่ต้องการ กุ๊กกิ๊ก – นภาพร กองเงิน นักศึกษาชั้นปีที่ ๒ คณะเทคนิคการแพทย์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ สมาชิกชมรม ซึ่งรับผิดชอบฝ่ายสวัสดิการจะนำกระติกไปใส่น้ำแข็ง เทน้ำผสมลงไปแล้วรินเสิร์ฟเพื่อน ๆ ทุกคราวที่มาช่วยงาน
...
ณ ร้านวัสดุก่อสร้างในตัวเมือง ไม่ไกลจากคณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เท่าใดนัก
“...พี่ เงินผมไม่พอ ขอแปะไว้ก่อนได้ไหมครับ แล้วผมจะรีบหามาจ่ายให้...”
ดอย - สักก์สีห์ พลสันติกุล อดีตประธานชมรมเพื่อนผู้พิการ อ้อนวอนเจ้าของร้าน เพื่อขอซื้อเงินเชื่อปูนซีเมนต์ และวัสดุก่อสร้างบางอบ่างที่จะนำไปใช้ทำทางลาด ซึ่งขณะนี้ปูนซีเมนต์หมด หมดลงพร้อมกับเงินที่เตรียมไว้ เมื่อรับรู้เจตนารมย์เจ้าของร้านก็ยินยอมอย่างเต็มใจให้เอาของไปก่อน แล้วค่อยมาจ่ายวันหลัง
บรรดาวัสดุก่อสร้างที่จำเป็นต้องใช้จึงถูกขนมายังไซด์งานทันท่วงที และสามารถทำทางลาดได้สำเร็จถึง ๓ แห่ง แม้จะน้อยกว่าเป้าหมายที่กำหนดไว้ ๑๔ แห่ง และใช้เวลาเกินไปกว่าที่กำหนด แต่ทั้งหมดคือความภาคภูมิใจของเหล่าสมาชิกชมรมเพื่อนผู้พิการ
งานทำทางลาดสำหรับผู้พิการนี้ เป็นกิจกรรมหนึ่งในสามที่คิดค้นขึ้นจากการเข้าค่ายเพื่อนผู้พิการ โครงการที่ได้รับการสนับสนุนจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.) ผ่านเครือข่ายพุทธิกา ซึ่งกิจกรรมนี้รับผิดชอบโดยป่าน – พัฒนพงษ์ ธรรมวัติ
พัฒนพงษ์ ธรรมวัติ นักศึกษาชั้นปีที่ ๓ คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เป็นประธานชมรมเพื่อนผู้พิการคนที่สอง ต่อจาก สักก์สีห์ พลสันติกุล ประธานชมรมฯ คนแรก ที่เพิ่งจะจบเป็นบัณฑิตหมาด ๆ เมื่อภาคเรียนที่ผ่านมา พัฒนพงษ์ เล่าถึงกิจกรรมนี้ว่า
“...เราวางไว้จะเริ่มดำเนินการในช่วง summer แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่ง่าย เพราะต่างคนก็ต่างติดเรียน วันธรรมดานี่ไม่ได้เลย ต้องใช้เวลาวันหยุด เสาร์ – อาทิตย์...”
สำหรับบรรดาหนุ่มสาวที่มาช่วยทำทางลาดนั้น นอกจากเป็นสมาชิกชมรมฯ แล้ว ส่วนหนึ่งเป็นอาสาสมัคร ซึ่งเป็นนักศึกษาจากในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ที่ทางชมรมประชาสัมพันธ์ให้เข้ามาร่วม
“...เราไปตั้งโต๊ะรับอาสาสมัครที่จะมาช่วยงานที่ อมช. (องค์การนักศึกษา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่) ตั้งโต๊ะกันอยู่ ห้าวัน ตั้งทีมกันไปเต้นโนบอดี้เรียกร้องความสนใจ แจกเอกสาร ตั้งแต่เที่ยงถึงบ่ายสามทุกวัน ได้มา ๓๖ คน แต่เอาเข้าจริงแล้วมาช่วยเราจริง ๆ แค่สิบกว่าคน คิดว่ามันเป็นวันหยุดเขาเลยอยากจะพักผ่อน...
...ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วเรา ก็ประชุมเตรียมงานกัน แบ่งออกเป็นฝ่ายก่อสร้างฝ่ายศิลปกรรม ฝ่ายสันทนาการ ฝ่ายสวัสดิการฝ่ายสันทนาการ...
พัฒนพงษ์ เล่าถึงที่มาของอาสาสมัครที่มาช่วยงาน และได้กล่าวถึงเหตุผลเบื้องหลังที่ตนเองเป็นเรี่ยวแรงในการทำงานนี้ว่า
“...ส่วนหนึ่งก็เป็นการตอบโจทย์สิ่งที่สังคมกำลังต้องการนั่นคือความเป็นจิตอาสา ตอนนี้สังคมตั้งคำถามมาก เด็กมหาลัย เด็กเรียน มันเรียนอย่างเดียว ทำไมนักศึกษามุ่งแต่ศึกษาตำรา แล้วจบไปใช้แต่ตำราไม่ได้มองสังคมไม่ได้มองบริบทอะไรเลย สิ่งที่เราทำเนี่ยเป็นการสื่อสารออกข้างนอกว่ามันไม่ใช่ว่ามันไม่มี เพียงแต่มันยังมีน้อย แล้วเราจะเป็นจุดหนึ่งที่จะไปเติมเต็มความน้อยนั้นให้มันมากขึ้น สะท้อนออกไปว่ายังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งที่ยังคิดจิตอาสาและมีเจตนาที่จะสืบสานต่อไป...”
แม้ว่างานจะยังไม่เป็นไปตามเป้าหมายที่วางไว้ แต่ทางลาด ๓ แห่ง ที่อาสาสมัครช่วยกันดำเนินการโดยใช้เวลาว่างในวันหยุดจนแล้วเสร็จและใช้งานได้ กระทั่งเรื่องราวดี ๆ นี้ขึ้นไปถึงมหาวิทยาลัย และมีแนวโน้มว่ามหาวิทยาลัยจะสานภารกิจนี้ต่อ มีปัจจัยที่เอื้อต่อความสำเร็จนี้ นอกจากใจเกินร้อยของบรรดาหนุ่มสาวอาสาสมัครและสมาชิกจากชมรมฯ แล้ว ยังผู้ที่มีบทบาทอย่างยิ่งที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จ พัฒนพงษ์ เล่าว่า
“...งานเดินมาถึงขนาดนี้ได้ต้องขอบคุณอาจารย์ป้อมสุด ๆ เลย ให้ทั้งคำปรึกษา ประสานกับทางมหาวิทยาลัยให้ ประสานแหล่งทุนให้ เราหาเงินไปจ่ายค่าวัสดุไม่ได้ แกก็ช่วยออกให้ไปก่อน ถ้าไม่มีอาจารย์ป้อมเราคงทำงานยากกว่านี้...”
ความเห็น (27)
กำลังสนุกชวนติดตามค่ะ
และแล้วทางลาดทั้งสามก็สำเร็จได้ ไชโย เก่งมากๆค่ะ
เรื่องราวจิตอาสาของหนุ่มสาวนักศึกษามีพลังมากค่ะ
ถ้าเขาได้สัมผัสกับความสุขในการเป็นผู้ให้
เหมือนที่พี่เคยได้ให้และรับในสมัยเป็นนักศึกษา
ว้า...เล่าเรื่องเก่าก็แก่สินะคะ อิอิ
น่าอ่านและชวนติดตามค่ะ
ขอบคุณค่ะ
- ย้อนอ่านตอน 1 ด้วย..ชื่นชมกิจกรรมดีๆของนักศึกษามช. ลูกๆเรียนอยู่ที่นั่นทั้ง 2 คนเลยครับ
- ขอบคุณหนานเกียรติครับ
โห...มาแอบ ดูเม้น อ.ธนิตย์ มีลูกเรียน มหาลัย อิอิ
พี่หนานคะ มีโทรหาพี่ตรึมไหมคะ พี่เล่นให้เบอร์ซะงั้น อิอิ
อ.ธนิตย์ สุวรรณเจริญ ครับ
แหะ แหะ มีลุกเรัยน มช. ๒ คน แล้ว
เฌวาผมเพิ่งจะเข้าโรงเรียนเดือนหน้า...
ขอบคุณที่แวะมาครับ
อ้อ.. ลูกเรียนคณะไหนกันบ้างละครับ...
- คนโตมนุษย์ ภาษาอังกฤษ ปี 4 คนเล็กวิศวะ อุตสาหการ ปี 2 ครับ..
- พอลูกๆโต พ่อแม่ก็สบายหน่อยครับ
ตอบหนานเกียรติส่งไปให้แล้วครับ โทรศัพท์ที่อยู่ดูเอาหนา
เชิญติดต่อถามไถ่ได้ทุกเวลา จิตอาสาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน
- ทั้งอาจารย์และนักศึกษา
- ทำงานเป็นทีมมากน่าชื่นชม
- เสียดายก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครเขียนเล่าให้ฟังเลย
- ว่าแต่ว่า มาแถว นครปฐม วันที่เท่าไรครับ
อ๋าว... พอลล่าโร ไม่ยอมรับนะคะ อิอิ
สวัสดีค่ะ
- มาติดตามอ่านเรื่องเล่า...ชอบมากค่ะชอบอ่านเรื่องแบบนี้
- จะติดตามตอนต่อไปนะคะ
- วันนี้พี่ขึ้นบันทึกใหม่ กลัวจะหาไม่เจอจึงนำลิงค์มาฝากค่ะ
- http://gotoknow.org/blog/krukim/298027
อ.ธนิตย์ สุวรรณเจริญ ครับ
อาจารย์สบายแล้ว ผมกำลังลำบากและจะลำบากขึ้นเรื่อย ๆ ....
ต้องไปขอวิชาเลี้ยงลูกซะแล้วละซีครับ...
อ.ขจิต ฝอยทอง ครับ
ขอบคุณที่แวะมาอ่าน ดีใจที่ชอบครับ ค่ำนี้จะขึ้นต่อตอนจบ ตามอ่านนะครับ
ผมไปนครปฐมมาสองวันแล้ว วันก่อนไปบางเลน ไปแถววัดศิลามูล วันนี้ข้ามไปอีกฟากที่วัดโพรงมะเดื่อครับ พรุ่งนี้จะไปแถวดอนตูมครับ
จำไม่ได้ว่าต้องไปแถวกำแพงแสนวันไห แต่เป็นสัปดาห์หน้าครับ
เห็นว่าสมาชิกที่ขอนแก่นเต็มแล้ว ไม่รู้ยังมีที่ว่างไหม ถ้ามีอยากไปครับ เพราะเคลียร์คิวแล้ว
มีบุญวาสนาคงได้พบอาจารย์ที่ขอนแก่นครับ
น้อง ♥paula ♥ที่ปรึกษาตัวน้อย✿ ครับ
อ้าวเบอร์น้องเองเหรอ
โทรมาใหม่นะ
หรือไม่ก็ส่งเป็นข้อความสั้นมาให้โทรกลับก็ได้ครับ
พี่ ครูคิม ครับ
ขอบคุณที่ตามมาอ่านครับ ดีใจหลายที่ชอบ
เดี๋ยวตามไปอ่านบันทึกใหม่นะครับ
อ้อ... อย่าลืมไปแวะชมเมฆผมด้วยนะครับ เมฆที่ดอยมูเซอ บ้านปู่ย่าเฌวาครับ
- มาขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบันทึกค่ะ
- ดีใจที่ได้รู้จักมิตรใหม่อีกคนใน G2K แห่งนี้
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ พี่ หนานเกียรติ
มาติดตามต่อครับ
ขอบคุณครับ
did ครับ
ขอบคุณที่แวะมาอ่าน และตามอ่านอย่างต่อเนื่อง
ตามอ่านอย่างนี้ เขียนตายยยย เลยครับ....
(แหะ แหะ อย่าเพิ่งเบื่อนะ เดี๋ยวเขียนแล้วไม่มีคนอ่าน...)
- ต้องใช้พลังและความเข้มแข็งอดทนมาก
- ชอร่วมให้กำลังใจ ในการขับเคลื่อนต่อไปและขอให้ประสบความสำเร็จ นะครับ
อยากรู้ว่าชมรมเพื่อนผู้พิการจะมีกิจกรรมอะไรอีกตอนเปิดเทอมนี้ค่ะ พอดีว่าอยากเข้าไปช่วยทำอีกค่ะ ช่วยประชาสัมพันธ์ด้วยนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ คุณ phuri
สอบถามไปที่น้องป่าน ประธานชมรม อยู่ที่คณะสังคมฯ ได้เลยครับ
เดี๋ยวผมจะลองค้นเบอร์โทรศัพท์ให้นะครับ
น่าชื่นชมคนจิตอาสาจริง ๆ ครับ
ขอบคุณมากนะคะ :> พอดีอยู่ชมรมนี้อ่ะค่ะ แต่ไม่ได้ติดตามงาน เลยอยากจะกลับเข้าไปช่วยเหมือนเดิมอีกนะคะ