อานิสงส์ ๗ ชั่วโครต...
ตั้งแต่เมื่อวานเย็นที่กระดูกของ “พี่สาว” เดินทางกลับมาถึงเมืองไทยนั้น เราเองพร้อมญาติ ๆ ก็ได้มาตกลงหารือกันถึงเรื่องที่เก็บกระดูกของ “พี่สาว” โดยตกลงกันว่าเช้าวันนี้ (๔ กันยายน ๒๕๕๒) จะเดินทางไปวังน้ำเขียว เพื่อนำกระดูกของ “พี่สาว” ไปให้ “พระแท้” แผ่เมตตาให้
เช้าวันนี้จึงได้เดินทางกันแต่เช้า โดยมี “เฮียหมู” ผู้ที่คอยช่วยเหลือเราตลอด ขับรถมาจาก “วรจักร” เพื่อเข้าอาหารมาส่งเราที่ “วังน้อย” อยุธยา
หลังจากเดินทางไปวังน้ำเขียว ทำพิธีเสร็จแล้วกลับมาถึงวัดก็เกือบ ๕ โมงเย็น
เรื่องราวต่าง ๆ ที่เล่านี้เป็นเรื่องราวย่อ ๆ
แต่ถ้าจะเล่าให้ลึกไปกว่านั้นก็จะต้องย้อนไปตั้งแต่พี่สาวเริ่มป่วย
โยมป้าซึ่งอยู่ที่อังกฤษ โทรมาบอกเรา ขอให้เราช่วยเท่าที่จะช่วยได้ โดยบอกว่าพี่สาวป่วยอยู่ที่อเมริกานะ ช่วยให้เราแผ่บุญกุศลไปให้หน่อย
ไอ้เราเองก็เป็นแค่ “สมมติสงฆ์” จะไปทำอะไรได้ แต่ที่ทำได้ดีที่สุดนั้นก็คือเป็น “ที่พึ่ง”
นับตั้งแต่วันที่รู้ข่าวว่าพี่สาวป่วย เรื่อยมาจนอาการแย่ลง แย่ลง จนกระทั่งเสียชีวิตไป เรื่อยมาจวบจนวันนี้ สิ่งที่เราประพฤติ ปฏิบัติมานั้นบังเกิดผลกุศลมี แผ่ไปได้ถึงที่ ๗ ชั่วโครต
ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกว่าคำกล่าวของครูอาจารย์เกี่ยวกับอานิสงส์ของการบวช โดยเฉพาะการขึ้นสวดปาฏิโมกข์ซึ่งจะทำให้ญาติของเรา ๗ ชั่วโครตได้รับอานิสงส์ได้เป็นอย่างไร
แต่เหตุการณ์ของพี่สาวในวันนี้ได้ชี้ชัดว่า น้องชายตัวเล็ก ๆ ซึ่งยังเป็นเด็กกว่าญาติคนอื่น ๆ นั้นสามารถเป็น “ที่พึ่ง” ทางจิต ทางใจ และสามารถพา “พี่สาว” ไปพบ “องค์พ่อแม่ครูอาจารย์...”
สิ่งที่เราประพฤติ ปฏิบัติมา ทำให้เราเป็นที่พึ่งพิงของญาติเราได้
บุญ กุศลนั้นไม่ได้ลอยมาจากฟ้าหรือวิมานไหน บุญกุศลนั้นเกิดขึ้นได้จาก “การกระทำ”
วันนี้ตระกูลเรา มี “เรา” เป็นที่พึ่ง (เพราะตอนนี้มีเราบวชอยู่คนเดียว)
ขนาดสามีของพี่เรา วันนี้เขาก็ยังต้องฟัง “เรา”
เราก็ยังงงอยู่ว่า ทำไมเขาต้องฟังเรา ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อน เขาคงไม่ฟังเราหรอก
วันนี้ญาติ ๆ ทั้งหลายที่มาประชุมกัน พร้อมหน้า พร้อมตา เขาฟังเรา
โดยเฉพาะตอนแรกที่พี่เขยเราไม่อยากให้กระดูกพี่สาวเราอยู่ที่นี่
แต่ด้วยการฝึกฝนเรื่อง “การพูด” ที่ท่านพระอาจารย์สอนเรา ว่าควรจะว่า “ให้อยู่ที่วัดจะได้ฟังเทศน์ ฟังธรรม” ก็เป็นเหตุผลที่ลึกล้ำ ลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งแห่งหัวใจ
วันนี้พี่ ๆ น้อง ๆ หลาน ๆ น้า ๆ อา ๆ ของเราหนึ่งคันรถตู้ ได้มีโอกาสเดินทางไปวังน้ำเขียว
ถ้าวันนี้ไม่มีเรา เขาก็ไม่มีโอกาสได้ไป
ยกเหตุใกล้เข้ามาอีกหน่อย แค่วัดนี้ วัดแถบชานเมืองหลวงนี้ เขาอยู่ใกล้ ๆ เขาก็ยังไม่มากันเลย
แต่วันนี้ที่มีเรา “เขาถึงมา”
สองวันนี้เขามากันหลายรอบ และวันหน้าเขาก็ยังคงต้องมากันอีกหลายรอบ
อานิสงส์ ๗ ชั่วโครตที่ฉันเจอมาในวันนี้มีดังนี้
ผลอานิสงส์อันใดที่ประเสริฐบังเกิดมี ขออุทิศให้แด่ “พี่สาว” ของฉันนี้ทุกที่เอย...
ความเห็น (2)
สาธุ สาธู สาธุ ค่ะ
สาธุ...สาธุ...สาธุ
ด้วยพลังแห่งความเมตตา...ของครูบาอาจารย์ที่ท่านมีอย่างเปี่ยมล้นหาประมาณมิได้...เวลาที่เหนื่อยล้า น้อมระลึกถึงคำสั่งสอนที่เปี่ยมด้วยความกรุณาอันยิ่งใหญ่ ทำให้มีแรงใจฮึดขึ้นเพื่อดำรงอยู่
คำว่า...อย่าเห็นแก่ตัว...ทำให้โยมตัวน้อยนี้มีพละยิ่งเจ้าค่ะ
