เกาะสวาท..หาดสวรรค์
อาทิตย์เพิ่งอัสดงคตลาลับขอบฟ้าอันไกลโพ้น
แต่ไม่วายยังฉายแสงรำไรเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกับบอกว่า
ฉันต้องไปละวันนี้หมดหน้าที่ของฉันแล้ว
ถ้าเธออยู่ต่อถึงวันใหม่ได้ เธอก็จะพบกับฉันอย่างแน่นอน
เพราะฉันไม่เคยทำหน้าที่บกพร่องเลยสักวินาทีเดียว...
วันนี้เพื่อนจากอินโดนีเซียส่งเมล์มาให้อ่านเล่นๆ(แต่ธรรมฐิตอ่านจริง)
อ่านแล้วได้มุมมองบางอย่างกับชีวิต
เลยนำมาให้อ่านกันขอรับ..
เกาะแห่งรัก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.... มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน,ความสุข, ความเศร้า, ความรู้ ,และอื่น ๆ รวมทั้ง,ความรัก,
วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่า
เกาะกำลังจะจมน้ำ ดังนั้นทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ
ความรัก เท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะ
'ความรัก' ต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายเมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว
ความรัก จึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ...
'ความรวย' แล่นเรือผ่าน ความรวยตอบว่า "ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้
เพราะเรือฉันนะ เต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว มันไม่มีที่ให้คุณ"
"ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย" ความรักขอความช่วยเหลือ 'ความเห็นแก่ตัว'
ซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม
"ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก คุณน่ะทั้งเปียก อาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย
'ความเศร้า' ได้พายเรือใกล้เข้ามา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก
"ความเศร้าอนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ"
"โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ"
'ความสุข' ได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียก
ขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังสุข
ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
"มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง
ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมากจนลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น
เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่ริมฝั่ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น
ความรักจึงถาม 'ความรู้' ว่า "ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน"
ความรู้ตอบว่า “เวลา”
ความรักถามต่อว่า "แต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันล่ะ"
ความรู้ ยิ้มด้วยความภูมิใจในความรอบรู้ของตัวเอง
แล้วตอบความรักว่า “ก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน”
..เวลานี้แหละที่ธรรมชาติให้แก่ทุกคนอย่างเท่าเทียมกันในแต่ละวัน
ใครจะใช้หรือไม่ใช้เวลาก็ไม่สนมาแล้วก็จากไปไม่หวนกลับมาใยดีกับเรา..
..ธรรมะสวัสดีขอรับ..
ความเห็น (6)
กราบนมัสการ เจ้าค่ะ
- ทุกคนเกิดมา มีอะไรที่แตกต่างกันมากมาย
- แต่สิ่งหนึ่งที่มีเหมือนกันและเท่ากัน คือ "เวลา "
- แต่คนก็มักพูดเสมอว่า "ไม่มีเวลา" ครูอิงเองก็พูดบ่อยค่ะ
- ขอบพระคุณเจ้าค่ะ
นมัสการค่ะ...หลวงพี่
อ่านจบแล้วยิ้มเลยเจ้าค่ะ...“ก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน”
มิน่าเขาถึงบอกว่า "เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์รักแท้" เพิ่งเข้าใจที่ไปที่มาก็วันนี้ค่ะหลวงพี่
แต่ความของบุพการีไม่ต้องใช้เวลาพิสูจน์ความรักค่ะ...และก็ไม่ต้องใช้เวลาสำหรับการตอบแทนบุญคุณ...ทำได้ทันทีเดี๋ยวนี้...โดยไม่ต้องรอเวลา
ขอบพระคุณเจ้าค่ะ
กราบนมัสการพระอาจารย์ ครับ
คนที่พูดว่า..ไม่มีเวลา..
คนนั้นจะไม่เห็นคุณค่าของเวลาจริงๆขอรับพี่ครู..
ยิ้มอย่างมีสุขหรือเปล่าละอาจารย์..
ใช่แล้วสำหรับบุพพการีความรักเกิดขึ้นทันทีเมื่อนึกขอรับ..
สาธุที่มาทักทายขอรับ..