ถึงปูนจะกัดมือ แต่ความดีมัน “กัดใจ...”

 

ช่วงนี้คุมงาน เดินไป เดินมา เห็นช่างทำงานแล้วก็ต้องช่วยทำ
ไอ้เรามัน “สันดาน” ลูกคุณหนู ทำอะไรก็ “เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ”
ทำอะไรก็ไม่ค่อยได้เรื่องได้ราวกับเขาหรอก

แต่วันนี้ก็ขอลงมือเป็น “กรรมกร” เองซะบ้าง
เอาน่า... ลองดูกันสักตั้ง!!!

งานของเราก็ต้องเริ่มต้นจาก “กรรมกรพื้นฐาน” คืองาน “ก่ออิฐ”
เพราะงานอย่างอื่นที่สำคัญ ๆ ไอ้น้ำหน้าอย่างเราคงทำไม่ไหว ทำไป ทำไป คงเสียมากกว่าดี

วันนี้เราก็จึงเป็นดั่งเช่นวันวาน ที่เราต้องมาสู้กับงาน “ก่ออิฐ” เหมือนเดิม ต้องรีบหน่อย "ผี" รออยู่...!
แต่วันนี้ก่อไป ก่อมา เอ่...ทำไมนิ้วมันแสบ ๆ

ช่างหันมาดูแล้วบอกว่า “สงสัยปูนจะกัดมือ…”

ช่างก็คงนึกขำกรรมกรอย่างเราอยู่ในใจ เพราะทำอะไรต่ออะไรก็ดูหยิบโหย่งไปหมด
มี “เกรียงก่ออิฐ” อยู่อันหนึ่งก็ใช้ไม่ค่อยจะเป็น ก่อได้ไม่เป็นไปตามใจหมาย
เอ้า เอามือ เอานิ้วที่พ่อ ที่แม่ให้มานี่แหละวะ หยิบ ๆ จับ ๆ มันเลย

ทำไปแล้วเป็นอย่างไรเล่า “สมน้ำหน้ามัน” ปูนกัดมือ
แต่ปูนนั้นกัดข้าได้ก็เฉพาะมือนั่นแหละวะ ไม่สามารถกัดใจของข้าได้หรอก
เพราะวันนี้ความดีที่ได้ทำนั้นเขาเข้าไปกัดใจข้าแทนเจ้าแล้วโว๊ย...

ถ้าปูนมันกัดมือจนเป็นแผลแล้วตาย ก็ให้รู้ไปว่ากรรมเคยตายเพราะก่อปูน...

การทำความดีนั้นไม่จำเป็นต้องหวังหรือรอผลงานว่าจะออกมาดี
การทำความดีนั้นไม่จำเป็นต้องรอให้ใครมา “ชม” ว่าดี
การทำควาทดีนั้นอยู่เพียงแค่ตรงที่ “จะทำหรือไม่ทำ...