ฤดูกาลแห่งความเจ็บปวด...ของคนหลายคน
ถึงเดือนนี้ผมรู้สึกลำบากใจ เจ็บปวดใจทุกทีครับที่ผมต้องพิจารณาขั้นพิเศษให้กับลูกน้อง ที่เจ็บปวดคือการที่เราต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่งหรือหรือสองสามคนในขณะที่อีกหลายคนเราต้องปล่อยหรือวางพวกเขาไว้ก่อน จริง ๆ ผมเองมีหลักในการพิจารณาความดีความชอบให้กับลูกน้องทุกคนครับวิธีการของผมคือผมให้ลูกน้องผมทั้งหมด 19 คนให้คะแนนกันเองรวมคะแนนทั้งหมดแล้วหารออกมาเป็นค่าเฉลี่ยจากค่าเฉลี่ยนั้นมาทำเป็น 75 % ครับส่วนตัวผมมีสิทธิให้อีก 25 % ครับรวมเป็น 100 % พอดี เมื่อได้คะแนนดังกล่าวแล้ว ผมจะมาดูครับว่า
1.คนที่ได้เป็นอันดับที่ 1 เป็นคนที่เคยได้ในครั้งทีแล้วหรือไม่ ถ้าเป็นเลื่อนคนที่ 2 ขึ้นมา ถ้าไม่ใช่ก็คงไว้
2.คนที่ได้อยู่ในคิวหรือลำดับที่เรียงไว้หรือไม่ ถ้าเป็นก็โอเคเลย ถ้าไม่ต้องไปดูว่าคะแนนคนในคิวห่างกันเกิน 10 % หรือไม่ หากว่าคนในคิวคะแนนต่ำเกินไปก็คงต้องถูกทิ้งไป
นี่เป็นหลักเกณท์ง่าย ๆที่ผมตั้งไว้ แต่มันไม่ง่ายตรงที่เรามาดูในรายละเอียดของคนครับ ที่ผ่านมาบางคนศักยภาพ ความสามารถและโอกาสไม่เท่าเทียมกัน ผมเคยเขียนว่าหน้าที่ของหัวหน้าอีกอย่างคือการให้โอกาส หากเราให้โอกาสแล้วเขาละทิ้งโอกาสนั้นไปนั่นก็ขึ้นกับตัวเขาเองครับ
ถึงกระนั้น.....
อย่างไรก็ตามครับทุกครั้งที่เข้าสู่ฤดูกาลพิจารณาแบบนี้ผมเห็นความเจ็บปวดเกิดขึ้นในสายตาของคนหลายคนครับ ผมเห็นใจพวกเขา ผมเองเข้าใจหลัก เข้าใจกฎของธรรมชาติ กฎของการเลือก แต่บางครั้งการเลือกไม่ได้ยืนอยู่บนพื้นฐานของธรรมชาติ "ฝืน" ตัวผมเองพยายามมองที่ความเป็นจริงคือ
"คนที่ควรได้ต้องได้
คนที่ไม่ควรได้ แต่ได้ ไม่เป็นไร
แต่หากคนที่ควรได้ไม่ได้นั้นจะมีผลตามมามากมาย
เราสูญเสียคนดี ๆจากการตัดสินใจของผู้บริหารมามากต่อมาก ไม่อยากให้เกิดอีกครับ"
เมื่อไหร่หนา จะเป็นเวลาแห่งการสร้างสรรค์เสียที
ความกล้า ความแข็งแกร่งบนจิตใจได้เหือดหายไปหมดแล้ว
เราได้แต่เฝ้ามองด้วยความเวทนา......ขอให้เธอจงเข้มแข็ง
ยืนหยัดและสู้ต่อไปบนโลกอันโหดร้ายนี้.....
ความเห็น (8)
เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ครับ..
คิดย้อนไสมัยที่ผมยังรับราชการอยู่ ก็มีบรรยากาศแบบนี้ สร้างความลำบากใจให้ทั้งผู้บริหารและผู้ปฏิบัติ
ให้กำลังใจครับพี่รอนครับ :)
สวัสดีค่ะ
- ใกล้ปิดงบประมาณ โครงการต่าง ๆ คงยุ่ง และต้องเตรียมงบปีหน้าอีกแล้วน่าปวดหัว เห็นใจเหล่าบรรดา ขุนพลจอมวางแผนยุทธศาสตร์จริง ๆ ค่ะ
- สงสารผู้บริหารจริง ๆ กับการให้ความดีความชอบ เห็นหลาย ๆ คนดีใจ หลายคนเสียใจ แล้วอย่างนี้จะมีใครสมหวังกันเนี่ยะค่ะ
คนทำงานดี เขาดีเสมอต้นเสมอปลาย เราควรดูเขาไม่ให้ห่าง
คนทำงานปานกลาง น่าจะให้โอกาส หรือควรส่งเสริมค่ะ เพื่อเป็นกำลังใจ
คนไม่เอาไหน เอาไปทิ้งตามป่าตามเขาดีกว่า จริงเปล่าค่ะ 555 แต่ทำไม่ได้เลยค่ะ
สวัสดีครับเอก
สะบายดีไหม
20 ก.ย.นี้พี่จัดงานใหญ่อีกครั้ง มหกรรมถนนเด็กเดิน ครั้งที่ 3 วันเยาวชนแห่งชาติ
ที่เริ่มต้นจากพี่ เอก และ นศ ราชภัฎชม. มาช่วย
ขอบคุณครับที่มาเยือน
สวัสดีครับ อ.เพชรน้อย
ใช่แล้วครับ ลูกพี่ พี่ หรือหัวหน้า ที่ดีเราทิ้งใครไม่ได้จริง ๆครับ
หากใครเป็นหัวหน้าแล้วทิ้งน้อง หรือไม่ใส่ใจ เมื่อไรเขาไม่ช่วย วันนั้นจะรู้สึก
และอาจสายไปเสียแล้ว
ผู้บริหารบางคนไม่รู้จักอาใจคนที่ช่วยงาน ใช้อย่างเดียวก็แย่ครับ เขาจะทนได้สักกี่น้ำ
ถ้าเป็นผมนะ บางครั้งถ้าต้องตัดสินใจ ออฟไซด์บ้างผมก็จะทำ เพราะเสียน้อยดีกว่าเสียมาก
สูยเสียคนที่ไม่เอาไหน ดีกว่าเสียใจที่คนดีท้อแท้ ใช่ไหมครับ
แล้วแต่ท่าน
สวัสดีทุกท่าน จากอ่านข้อความทุกข้อความจริง คนทำงานไม่ค่อยจะถูกมองเท่ากับคนวิ่งหน้าวิ่งหลังหรอกนะ คนทำงานท้อถอยจนไม่อยากมอง เชื่อรึเปล่าว่า ท่านผอ.มานโยบายชัดเจนเน้นเด็ก เสียสละ แต่ก็มีความสุขที่ได้สอนนักเรียน ได้รับความรู้อย่างจริงใจ คนดีท้อถอยนะท่าน
สวัสดีครับคุณ "แล้วแต่ท่าน"
ไม่เป็นไรหรอกครับคุณ ใครจะวิ่งหน้า วิ่งหลังอย่างไรก็ตาม
หากผลงานไม่มี ยิ่งบางประเภท "มือไม่พายแต่เอาเท้าราน้ำ"
วิ่งไป ร้องไป ก็เหนื่อยเปล่า
สุดท้าย
แบบนี้สักวันก็ต้อง "ออกลายมาให้เห็นเองแหละ..จริงรึเปล่าครับ"
สำหรับคนดี ๆ อย่างคุณ "แล้วแต่ท่าน" นี่ คงไม่ท้อถอยง่าย ๆเพราะต้องเป็นของจริงที่เรียกว่า "ทองแท้"
ขอบคุณครับที่ช่วยให้กำลังใจคนดี ๆ
สำหรับงานด้านเด็กและเยาวชนหากท่านมีโอกาสมาร่วมงานกันได้ครับ
รับรองมีงานทำตลอดปีครับ (สำหรับผม ผอ.คนไหนผมก็ทำงานเหมือน ๆกันแหละครับ เพราะผมสำนึกเสมอว่าผมเป็นคนปายครับ ไม่ตายที่นี่ไม่รู้จะไปตายที่ไหนครับ เลยต้องก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่นี่แหละครับ หึ หึ)ไม่แน่อนาคตอาจสมัคร สส.หรือนากยก อบต."ก็ได้ครับ อะฮ้า ๆ !!
ให้กำลังใจคะ
ปีนี้ได้ 1ขั้นนะคะ หัวหน้ขอให้หนึ่งขั้นครึ่งแต่หมดสิทธ์ เงินเดือนเต็มขั้น เลยได้แค่นี้ พอใจอยู่ตะ
สวัสดีครับคุณประกาย
ผมเองก็ไม่ค่อยได้ขั้นพิเศษจากหน่วยงานต้นสังกัดโดยตรงเท่าใดครับ
นาน ๆได้ที
แต่ผมมักจะได้จากที่อื่นบ้างครับ
เช่น คำสั่งตรงจาก ศตส.หรือที่จังหวัดสั่งให้ให้ ประมาณนี้ครับ
เช่นเมื่อปี 47-48 ศตส.สั่งให้ขั้นพิเศษย้อนหลังให้ครับ ไม่เกี่ยวกับต้นสังกัด(ร.พ.)
เพราะปีนั้นผมทำงานให้ ศตส.นำ ผู้มีประสบการณ์ใช้ Ampetamine ประมาณ 1,200 คน เข้าสู่กระบวนการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมครับ
ปี 50 ผมเป็นหัวหน้าทีมทำงานด้านการป้องกันยาเสพติด โดยการจัด มหกรรมกีฬาต้านยาเสพติดของ ปชช&ภาคประชาชน จึงได้อีกครั้งครับ
ส่วนเงินเดือนผมยังไม่เต็มขั้นครับ
เพื่อนผมเต็มไปหลายคนแล้วครับ
ขอบคุณครับ