เราจะไม่ทิ้งกัน
เราจะไม่ทิ้งกัน
เที่ยงของวันที่ 5 มิถุนายน 2552 ขณะที่ฉันกำลังเคลียร์คนไข้คนสุดท้าย เพื่อเข้าตรวจกับแพทย์พร้อมกับเตรียมตัวจะออกไปทานอาหารเที่ยงข้างนอกโรงพยาบาลกับน้องๆ เนื่องจากวันนี้พี่หัวหน้าฝ่ายการเลี้ยงรับน้องพยาบาลที่จบใหม่ ฉันก็เลยได้อนิสงค์ด้วย
ขับรถไปที่ร้าน น้องๆ และพี่ ๆ มาถึงก่อนล่วงหน้าแล้ว ภายในร้านจัดโต๊ะยาวและเก้าอี้ยาว ทุกคนกำลังนั่งรอฉันและน้องๆที่มาสมทบ แต่ขณะที่จะลงนั่งนั้น ฉันได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนอีกคนที่วันนี้ออกหมู่บ้านไปเยี่ยมผู้ป่วย พร้อมกับแจ้งเหตุการณ์ให้ทราบว่าเกิดเหตุระเบิดทหารลาดตระเวน มีผู้บาดเจ็บตอนนี้กำลังนำส่งโรงพยาบาล
หลังจากนั้นเหตุการณ์เริ่มวุ่นวาย ฉันและน้องห้องเวชฯ ลำเลียงผู้บาดเจ็บที่อยู่บนรถ พร้อมกับตะโกนบอกน้องๆ ที่กำลังวิ่งมาที่รถว่า “น้อง! คนนี้ เข้าห้องฉุกเฉิน” “คนนี้ด้วย” “ยกคนไข้ดีๆ” “น้อง! คนนี้ โซนดำ” “คนนี้ก็ โซนดำ” ความชุลมุนเริ่มขึ้น วันนี้แพทย์ตรวจ 1 คนเสียด้วย
ฉันและน้องฝ่ายเวชฯ เข็นผู้บาดเจ็บ เข็นผู้ป่วยเข้าห้องฉุกเฉิน ซึ่งภายในห้องดูวุ่นวายโกลาหล น้องพยาบาล น้องจิตวิทยา รวมทั้งหัวหน้าบริหารก็ลงมาช่วยด้วย ทั้งๆที่น้องจิตวิทยา และพี่บริหารปกติจะมีอาการหน้ามืดทุกครั้งที่เห็นเลือด แต่วันนี้อาการเมาเลือดกลับหายเป็นปลิดทิ้ง ทุกคนต่างร่วมมือร่วมใจกันทำงานตามหน้าที่และความถนัดของตนเองอย่างแข็งขัน
สำหรับหมอ ถึงแม้วันนี้จะมีคนเดียวทั้งโรงพยาบาล แต่หมอก็มีสติมาก ไม่แสดงอาการตระหนกหรือสีหน้าที่วิตกกังวลให้พวกเราเห็นเลย จัดการดูแลผู้บาดเจ็บทีละคน ทีละคนอย่างใจเย็น เสียงที่ดังภายในห้องกลับเป็นเจ้าหน้าที่เสียอีก “น้องให้น้ำเกลือเปิดเส้นเลือด 2 เส้นเลยนะ” “ดูแผลผู้บาดเจ็บด้วยว่ามีตรงไหนอีก” “มีใครถ่ายรูปหรือยังนี่” นับเป็นความวุ่นวาย ความโกลาหล ที่มีความผูกพันเข้ามาห้อมล้อมรอบๆ ทุกคนที่อยู่ในห้อง
เพราะอะไรนะหรือ...กว่าที่พวกเราจะดูแลผู้บาดเจ็บจนปลอดภัยสามารถนำส่งต่อโรงพยาบาลจังหวัด แต่ ณ ตอนนั้นทุกคนยังไม่มีใครทานข้าวเที่ยงสักคนจนเวลาล่วงเข้าบ่าย 3 โมงเย็น น้องนักจิตวิทยาพร้อมๆกับน้องห้องบริหารนำน้ำดื่ม มาให้พวกเราดื่ม ขณะที่หมอซึ่งใบหน้าและตัวมีเหงื่อโชก จะมีน้องๆ คอยซับเหงื่อให้ ซึ่งเวลาปกติคงไม่มีใครกล้าทำให้
พี่ๆ โดยเฉพาะพี่หัวหน้าฝ่ายการก็จะเวียนถามน้องๆ ทุกคน พร้อมกับบอกว่าใครยังไม่ทานข้าวให้ทานก่อนแล้วสลับกันทำต่อ แต่...ทุกคนต่างกล่าวออกมาว่า “ยังไหว” ขอดูแลผู้บาดเจ็บและผูเสียชีวิตให้เรียบร้อยก่อน เวลาญาติมารับศพจะได้มีความรู้สึกดีๆ กับโรงพยาบาลเรา อย่างน้อยลูกหลานเขาถึงแม้เสียชีวิตไปแล้ว แต่ก็เสียชีวิตอย่างสมศักดิ์ศรี ของความเป็นมนุษย์
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ทำให้ฉันรู้สึกประทับใจ ไม่ใช่ดีใจที่มีเหตุการณ์ระเบิด แต่ฉันรู้สึกประทับใจเจ้าหน้าที่ทุกคน แม้แต่ละคนจะไม่มีความถนัดในเรื่องหัตถการ แต่ทุกคนก็ทำหน้าที่อย่างอื่นโดยที่ไม่มีใครร้องขอ คนงานผู้หญิงขณะท้องแก่ใกล้คลอดยังสามารถมาช่วยเข็นผู้บาดเจ็บ บางคนช่วยเก็บทรัพย์สินของผู้เสียชีวิตเพื่อรอญาติมารับ บางคนทำอย่างอื่นไม่ได้ก็เตรียมน้ำดื่มให้ทีมงาน เดินแจกน้ำไปให้ทีละคน ใครไม่สามารถดื่มได้ เนื่องจากใส่ถุงมือที่เปื้อนเลือดอยู่ เขาก็มีน้ำใจป้อนน้ำให้อีก ถ้าเหตุการณ์ปกติฉันคงไม่มีโอกาสเห็นภาพเหล่านี้ และที่สำคัญ คือ เมื่อเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย พวกเราต่างได้ยินคำว่า “ ขอบคุณมากครับทุกคน ” จากผู้อำนวยการโรงพยาบาล แต่มีคำพูดออกมาจากน้องคนหนึ่งกล่าวว่า “ หมอไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ พวกเราทุกคนทำด้วยใจจริงๆ แม้ว่าเราจะอยู่ในสถานการณ์ที่วิกฤต ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีก แต่วันนี้ก็ทำให้พวกเราเห็นแล้วว่า เราทุกคนยังรักกัน ยังช่วยเหลือเกื้อกูลกัน เราไม่ทิ้งกันอยู่แล้วค่ะ ”
โรงพยาบาลกะพ้อ
ความเห็น (8)
จองงงงงงงงงงง อิอิ
สวัสดีค่ะ มาให้กำลังใจ ในการทำงานและการเผชิญกับสถานการณ์ไม่สงบ นะคะ
แอดเพื่อน ๆ SHA ไว้ในแพลนเน็ทด้วยนะคะ
อ่านแล้ว รู้สึกว่าบรรยากาศน่ากลัวจังค่ะ เป็นกำลังใจให้เจ้าหน้าที่ทุกคน สู้ๆ น่ะค่ะ
ให้กำลังใจทุกคนนะคะ
เก่งจังเลย น่ากลัวจัง เป็นกำลังใจให้เจ้าหน้าที่ทุกคนนะค่ะ
นึกถึงวันนั้นทีไรทำให้รับรู้ถึงบรรยากาศในวันนั้นได้เป็นอย่างดีเหมือนเพิงเจอเหตุการณ์
ไม่อยากให้เกิดอีกเลย........
ซึ้งมากเรยย์คร่ะพี่
ไว้เปนกำลังใจให้กับตนเองและคนรอบข้างน่คร่ะ
กะพ้อ....สู้สู้
ทำงานเป็นทีมและประสานใจเป็นหนึ่งเดียวดีมากเลยค่ะ ขอชื่นชมและให้กำลังใจค่ะ