กวีวรรคทอง (๘๒) ทุกข์ที่แผดผลาญ

กวีวรรคทอง (๘๒) ทุกข์ที่แผดผลาญ

            คิดถึงดวงตาดำดำ

คิดถึงน้ำค้างไร้เดียงสา

ร่ำรอโอกาสจะกลับมา

โอกาสของชาติหน้าและฟ้าดิน

            หากจะขออะไรกันได้บ้าง

หนึ่งขอให้วางความผาดโผน

สองจงมอบความอ่อนโยน

สามอย่าเป็นโจรในร่างครู

ครูเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์สำหรับเด็ก

เด็กเล็กเล็กเป็นสิ่งเดียวที่เหลืออยู่

เป็นสิ่งเดียวที่ต่างคนต่างรู้

หวังจะให้กอบกู้สิ่งที่เสียไป

ยุคเราไร้ความหวังในวันนี้

ความหวังไม่มีที่ผู้ใหญ่

ถ้าเส้นจากปลายดินสอสะกิดใจ

ก็อาจหวังจะได้ผู้ใหญ่ดี...

     จาก ทุกข์ที่แผดผลาญ

ขรรค์ชัย   บุนปาน

บันทึกหลังบทกลอน

ดีใจสุดสุด กลอนบทนี้ท่องไว้ในใจนานมาก

...หากจะขออะไรกันได้บ้าง...

โดยไม่รู้ว่าใครแต่ง  เพิ่งมาค้นพบว่า

ผู้แต่งคือ ขรรค์ชัย  บุญปาน  จึงนำมาลงไว้

 

   การศึกษามิได้หมายถึงการสอนผู้คนให้รู้ในสิ่งที่พวกเขาไม่รู้

หากแต่คือ...ภารกิจยากเย็นที่ต้องกระทำต่อเนื่องด้วยความเมตตาปราณี

โดยใช้วิธีเฝ้าสังเกต ตักเตือน ชี้แนะนำทาง ยกย่องสรรเสริญ

และเหนือสิ่งอื่นใดคือ ประพฤติปฎิบัติตนให้เป็นแบบอย่างที่ดีแก่ศิษย์

                            จอห์น  รัสกิน (ค.ศ. ๑๘๑๙-๑๙๐๐)

[ณัฐรดา]

ซาบซึ้งกับบทกวีค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[นพ.สาโรจน์ สันตยากร]

ไพเราะและมีความหมายมากครับ

เป็นการจุดประกายความคิดอีกครั้งหนึ่ง

แต่ความยากคือการปฏิบัติให้ต่อเนื่องนะครับ

[กานท์กวี]

You must have long-range goals to keep you from being frustrated by short-term failures.

Charles C. Noble

ท่านจะต้องมีเป้าหมายระยะยาว เพื่อจะได้ไม่ทำให้ท่านท้อแท้จากความล้มเหลวระยะสั้น ๆ