บันทึกจากใจให้ ผอ. อนันต์ ฐิตะปุระ
บันทึกจากใจให้ ผอ. อนันต์ ฐิตะปุระ
รำลึกเมื่อ 29 ปีที่ผ่านมา ผมได้ไปฝึกงานที่ศูนย์ กศน. จังหวัดฉะเชิงเทรา อันส่วนหนึ่งของการเรียนปริญญาตรี วิชาเอกการศึกษาผู้ใหญ่ที่ มศว. ประสานมิตร ได้สัมผัสกับชีวิตการทำงานของข้าราชการ กศน. ในยุคนั้น ได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์อันมีคุณค่ากับการทำงานเพื่อประชาชนออกไปตั้งต้นในชีวิตได้ รู้รสชาติการทำงานอันเป็นพื้นฐานแห่งการทะยานสู่การเป็นข้าราชการให้ได้ อาจารย์ผู้ชายใจดีที่เป็นพี่เลี้ยงของผมคนนั้นคือ พี่นันต์ หรือ ผอ.อนันต์ ฐิตะปุระ ในปัจจุบัน คืนวันผ่านไปนานหลายปี ผมได้มี ส.ค.ส. ถึงพี่นันต์อยู่เสมอ และแล้วก็ได้มาเจอพี่นันต์อีกที ที่ชลบุรี ดีใจที่ได้ทำงานกับพี่นันต์และหมายมั่นจะเป็นผู้จัดงานเกษียณให้พี่ในวาระที่ต้องเกษียณอายุราชการ 30 กันยายน นี้ แต่ด้วยวิถีราชการผู้บริหารซึ่งไม่อาจเลือกที่ทำงานได้จึงต้องย้ายไป สำนักงาน กศน. จังหวัดพระนครศรีอยุธยา เพื่อไปทำหน้าที่ๆผู้บังคับบัญชามอบหมายไม่วายต้องสะท้อนใจในการที่ไม่สามารถทำภารกิจ บนความตั้งใจให้สมบูรณ์ก่อนไป ตั้งใจจะมาร่วมงานเกษียณ พี่นันต์ แต่ก็ได้ป้องกันความผิดพลาดไว้หากมาไม่ได้จริงอันเป็นสิ่งที่เหนือคาดหมายไว้ในราชการ จึงได้จัดการฝากผู้แทนให้ดำเนินการตามความประสงค์ผมไว้แล้ว อย่างไรก็ตาม สัมพันธ์ภาพมิได้หมดไป เมื่อวัยเกษียณยังจะเป็นน้องที่ดี ที่จะดูแลพี่ได้เสมอ เจอะเจอได้ที่อยุธยา หรือว่าในที่ใด ๆ ตามแต่ใจจะไปหา
ความเห็น (12)
และแล้วก็ถึงเวลาของเธอที่ได้พักผ่อนอยู่กับครอบครัวของเธอ และฉันจะตามไปพักผ่อนบ้าง
สุดยอดจริงๆ พี่เรา ข้าน้อยขอคารวะ แล้วน้องจะตามไปพบ
ขอบคุณ ผอ.ดิศกุล และทุกท่านที่เข้ามาคุยด้วย ความจริงชีวิตผมไม่ได้มีความสำคัญอะไร ทุกอย่างเกิดมาก็ต้องจบไป ตามวาระความจริงของสัจจธรรม เรียนจบมาแล้วก็คิดเข้างานตั้งหลายอย่าง ตำรวจทางหลวง (อาเป็นผู้การเขต มานั่งรอรับที่บ้าน แต่ผมก็หนีไม่เป็นตำรวจ) ไฟฟ้า โทรศัพท์ ฯลฯ สมัยนั้นหางานง่ายมาก คิดว่าจะเอาความรู้ไปสืบทอดให้ชาวชนบทห่างไกล ให้รู้เรื่อง ไฟฟ้า วิทยุ สมัครเป็นข้าราชกรมอาชีวศึกษา ขอไปอยู่พื้นที่ห่างไกล มีตำแหน่งว่างที่จังหวัดน่าน แต่ก็ถูกส่งตัวไปลำปาง ได้สอนวิทยุให้กับกลุ่มผู้เรียน จนสามารถประกอบวิทยุได้ เมื่อเขาเปิดมีเสียงดังก็รู้สึกถึงความภาคภูมิใจและมีความสุขกับวิทยุทรานซิสเตอร์ที่เขาประกอบด้วยตนเองเป็นเครื่องแรก เราก็สอนด้วยความตั้งใจและทุ่มเท จนเป็นที่เลื่องลือไปทั้งจังหวัด ขนาดคนเขียนจดหมายให้ เขียนแค่ชื่อกับจังหวัด ผมก็ได้รับจดหมาย จนโดนย้ายไปช่วยราชการที่ ทุ่งสง ก็ได้รับความรักความผูกพันธ์จากชาวใต้หลายคน สอบมาเรียน วิศวะ ก็ได้เข้ามาช่วยราชการที่กรมสามัญ จนได้ไปอยู่ ศนจ.ฉะเชิงเทรา มีความภาคภูมิใจอะไรมากมาย ในการทำงาน แต่ ไม่เคยได้สองขั้น มาตั้งแต่ ปี 2527และไม่คิดจะเอาด้วย แม้ผลงานการประกวดจะได้รับรางวัลมากมาย ไม่ว่าจะเป็น งานที่อ่าน งานห้องสมุดจังหวัด งาน ศูนย์การเรียน โครงการรณณรงค์ผู้ไม่รู้หนังสือแห่งชาติ รับรางวัลจากรองนายกรัฐมนตรี ก็เพราะทำงานอย่างไม่สนใจใคร แม้แต่ผู้บังคับบัญชา ทำงานเพราะใจอยากทำ ขัดใจกับผู้บังคับบัญชามาโดยตลอด (ก็รู้สึกผิดเหมือนกันตอนนี้ ที่ไม่เอาใจเจ้านาย)ตอนที่ ผอ.ดิศกุลไปฝึกงานตอนเป็นนิสิต ผมก็ยังทะเลาะกับ ผอ.ประยูร ทั้งที่ท่านก็รักผมมาก และผมก็เคารพท่านเสมือน พ่อคนหนึ่งเหมือนกัน กล้าทะเลาะกับท่าน เพราะรู้ว่าท่านรักเรา ไม่ทำอะไรเราไม่ลงโทษเรา ผอ.ดิศกุล เป็นนิสิตฝึกงานที่มุ่งมั่นแต่ ตำรา วิชาการ ทุกครั้งที่กลุ่มนิสิตไปกินเที่ยวดื่มเมากัน จะไม่มี ผอ.ดิศกุล ไปด้วย ผมก็ถามถึงทุกครั้ง เพื่อนๆเขาก็บอกว่า ดิศกุล ดูตำราเขียนบันทึกผลงานรายงาน ถ้าพรรคพวกมากินดื่มกันที่หอพัก ผอ.ดิศกุลจึงจะมานั่งคุยกับพวกคณะ และก็มีแนวความคิดอะไรแปลกๆที่เป็นวิชาการด้านบริหารมาคุยกัน ผมยังจำได้มาจนบัดนี้ การทำงานของพวกเราจะลงพื้นที่ผมเป็นคนขับ บางทีก็มีคนขับรถ พวกนิสิตบอกอาจารย์นันไม่กลัวตายเหรอขับรถเร็วยังงั้น แต่ทุกครั้งที่เราลุยพื้นที่กลับกันดืกดื่น เราก็รักกันมีความสุขกันดี ยังจำเหตุการณ์ได้เสมอ เขียนไปก็ยาว ไร้สาระ ความสุขของผมอยู่งานที่ผ่านมา ไม่ใช่รางวัลใดๆ แต่รางวัลก็เป็นเครื่องการันตีย์ผลงานส่วนหนึ่ง ที่เคยมี ปล่อยให้รุ่นน้องเขา รับรางวัลกันบ้าง ผลงานมากมายที่ทำเพื่อชาวชนบท ร่วมกับ ผอ.สมศักดิ์ อ.ทิพวรรณ จนเป็นที่กล่าวขาน ในเรื่องของเทคโนโลยีชนบทในระดับโรงเรียนมัธยมและประถม และท้องถิ่นทั่วทั้งจังหวัด แต่ความดีไม่เคยปรากฏ ในสมัยนั้น แต่ก็มีความสุขกับการทำงาน
แต่ที่รู้สึก ผิดหวังก็ปีเกษียณอายุนี่แหละ เพราะ ผมตั้งใจว่า จะเอาสองขั้น ปีที่เกษียณอายุ ตามระเบียบปฏิบัติกันมาโดยตลอด เพราะสองขั้น ปีสุดท้ายนี่ไม่มีผลอะไร กับการมีรายได้ ทำไมต้องอ้าง ตัดไม่ให้ ทั้งที่รัฐไม่ได้เสียผลประโยชน์อะไร มันเป็นเพียงตัวเลข บอกตรงๆว่าไม่อยากไปงานมุทิตา อุเบกขา อะไรทั้งนั้น ที่สำนักจัด ตามระเบียบในปีนี้
ouj นี่เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจของคนเกษียณ ชื่อนายอนันต์ ฐิตะปุระ
สรรชัย อดิการกุล/สระบุรี
เผลอแป๊บเดียวเท่านั้นเอง ผอ.อนันต์ พี่ใหญ่ใจดีแห่งเมืองชลฯก็จะเกษียณอายุตามท่านผอ.สมศักดิ์ พี่ใหญ่แห่งแปดริ้วไปอีกคนแล้ว น้องๆ ก็ขออาธนาคุณพระศรรัตนตรัยและบารมีขององค์หลวงพ่อโสธร จงดลบันตาลให้พี่นันต์ประสพความสุข ความเจริญ สุขภาพพลานามัยแข็งแรง คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนาดังใจหวังทุกประการครับ
น้องชายคนหนึ่ง
ถึงจะเกษียณ..แต่ผอ.ก็ยังอยู่ในความทรงจำของชาว กศน.. และน้องแมว 
ตลอดไปค่ะ.
ทุกครั้งที่ผมไปประชุมที่ภาคตะวันออก ผมชื่นชมและอิจฉาการทำงานของอ.สรรชัยมากเพราะผมชอบทำงานอย่างที่ท่านทำ ผมมองท่านแบกกล้อง วิดีโอถ่ายทำกิจกรรม ด้วยความอิจฉาตลอดมา จนกระทั่งท่านเลื่อนวิทยฐานะได้เป็น อาจารย์เชี่ยวชาญ ระดับ9 สายสพายอันทรงเกียรติในชีวิตราชการ ผมก็ให้ความนับถือท่านในใจมาโดยตลอด เพราะท่านไม่ทำตัว เย่อหยิ่ง อวดตัว ดั่งเช่นคนอื่น ผมให้ความเคารพและนับถือท่าน ที่มีอัธยาศัย ความเป็นกันเอง กับทุกคนอย่างดียิ่ง
อ.อาภรณ์ เป็นอีกผู้หนึ่งที่ทำให้ผมสำเร็จ การศึกษาระดับปริญญาโท ในชีวิต ขอขอบคุณและจารึกไว้ในใจเสมอครับ
รูปใหญ่เห็นชัดเต็มจอเลยครับ พวกเรากะว่าจะพาพี่นันต์ไปที่ชอบๆครับ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากอ่างศิลา หวังว่าพี่คงชอบ
เหนื่อยมาเยอะแล้ว.......ก็ขอให้บั้นปลายชีวิตของ ผอ.อนันต์ มีแต่ความสุขนะคะ
(ขอฝากอีกนิดนะคะว่า....ถึงใครเค้าจะมองไม่เห็นคุณค่าของเรา......แต่เชื่อเถอะว่า.......มนุษย์ทุกคนย่อมมองเห็นคุณค่าในตัวเองค่ะ......ไม่มีใครจะมารู้ดีไปกว่าตัวเองหรอกค่ะ...ว่าเราได้ทำความดีหรือทำประโยชน์อะไรให้ก้บใครหรือกับสังคมบ้าง......ดังนั้นขอให้ทำในสิ่งที่คิดว่าดีอย่างสมำเสมอ...ถึงใครจะมองไม่เห็นแต่เชื่อว่าซักวันต้องมีคนอื่นที่มองเห็นค่ะ)
ดีใจ และขอบคุณทุกคนครับที่มามุทิตาจิต ผอ.อนันต์ หรือพี่นันต์ของเราครับ
คนดีรึเปล่า
คนเรามองแต่ถายนอกเค้าก็เป็นคนดีแต่ใครจะรู้ว่าคนดีแต่ภายนอกของเราข้างในอาจจะเป็นพวกซาดิศจิตวิตถารก็ได้อยากให้ทุกคนมองคนต้องมองนานๆอย่ามองแต่ภายนอกนะคะ