เรื่องนี้มีพระเอก...ชื่อ...นาย สีทะนนไช...ตะแก...ก็เป็นชาวบ้านธรรมดาๆคนหนึ่ง...พอจะอ่านออกเขียนได้เพราะเคยอยู่วัดกะหลวงตา...ตะแกเป็นคนไม่นิ่งเฉย....ชอบคิดค้นคว้าวิจัยตัวเองอยู่เสมอ...เข้าประชุมประจำเวลาที่มีประชุมไม่เคยขาด(ประชุมหมู่บ้าน)..เพราะความอยากรู้...ทั้งๆที่ไม่มีเบี้ยประชุม..เรื่องที่แกได้ยิน..เป็นต้นว่า...โรงมันมันส่งกลิ่นเหม็น...ทำน้ำเสีย..โรงรีดยางเปิด..โรงงานไม่มีใบอนุญาติเครื่องบำบัดน้ำเสียไม่มี...แถมไปตั้งแถวๆแหล่งกำเนิดน้ำเสียอีก...อบต.ออกตัวว่ากฎหมายยังมีมาไม่ถึง..หมู่บ้านไม่มีเขตเทศบาล.ชาวบ้านร้องขอให้แก้ไข..เถ้าแก่ทั้งหลายทำหน้าที่บริหารหมู่บ้าน...บอกลูกบ้านว่า..ให้ทนเหม็นเอาหน่อยถ้าอยากได้เงิน...และอ้ายน้ำเน่าเหม็นมันก็ไหลไปให้ปนไปให้คนเมืองกินทั้งประเทศน่ัะเป็นไงชาวบ้านว่า...เลี้ยงปลาก็ตายน้ำมันเน่า..ชาวบ้านว่า..ผู้บริหารตำบลทำหูทวนลมต่อไป...ก็เป็นเรื่องที่นายสีทะนนไชได้ยินอยู่ประจำ....ปีนี้ถนนก็ได้ทำต่อไปอีกกิโล..เขาว่าทำถนนกิโลเมตรละล้าน...ปีนี้ขึ้นป้ายแปดร้อยเมตรแปดล้าน...ไม่มีท่อไม่มีการดูแลเรื่องทางน้ำ...เดินตามถนนลูกรังขึ้นไปบนเขา...อยู่ดีๆมีถนนคอนกรีตท่อนหนึ่งเขียนป้ายไว้ว่าราคาสิบล้าน...มีความยาวเท่าแมวดิ้นตาย....นายสีทะนนไช (แอบคิด)
แวะมาอ่านค่ะยายธี
แล้วก็แวะมาบอกว่า พอดีเมื่อสักครู่นี้ยังลงภาพไม่ครบในบล็อก
หากคุณยายว่างอยู่ ก็แวะเวียนได้นะคะ ^^
เข้ามาอ่านค่ะ
ขอบคุณค่ะ..ที่แวะมาเยี่ยมเยียน..ขอให้สุขกายสุขใจเหมือนดังน้ำไหลในคงคา..ค่ะ