34. ล่าหมี ขายกระดูก...และดีหมี
อัญญะสอน ผมและพ่อสี วางปืนและสัมภาระ แล้วลงไปในลำธารตั้งใจจะลากหมีควายขึ้นจากน้ำ แต่...ไม่สำเร็จ แม้ว่าจะพยายามใช้หลายวิธี ทั้งลากทั้งพลิกตัวหมี จนทั้งสามคนเหนื่อยหอบ เราทำได้เพียงจับมันนอนหงาย พาดตลิ่งตัวพ้นน้ำเพียงหน้าท้องขึ้นมา
“แช่น้ำไว้นี่แหละ” พ่อสีตัดสินใจ แล้วหันไปบอกอัญญะสอนที่นั่งพักเหนื่อยบนฝั่งใกล้ๆ “ขอมีดหน่อย อัญญา”
อัญญะสอนก้มลงหยิบมีดเดินป่า จับที่ฝักแล้วยื่นด้ามมีดให้แก พ่อสีจับด้ามมีดดึงออกจากฝัก
มีดปลายแหลม ตัวมีดยาวคืบเศษ ในมือของพ่อสีแทงเข้าไปกลางอกของหมีควาย แล้วกรีดเป็นทางลงไปที่ท้อง ยาวประมาณหนึ่งคืบ
“ครู กินตับหมีไหม” อัญญะสอนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมเอ่ยถาม
แหม..ถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็ต้องกินสิครับ อีกอย่างตอนนั้นเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว ทั้งเหนื่อยและหิว
พ่อสีเฉือนตับหมีพวงใหญ่ออกมา ทั้งเลือดและตับปนกันเป็นสีแดงคล้ำ แกโยนมีดแหลมขึ้นบนฝั่ง แล้วใช้น้ำในลำธารล้างตับหมี
อัญญะสอนรีบหากิ่งไม้แห้งมาก่อไฟ เมื่อไฟลุกไหม้ดี ได้ถ่านไฟกองใหญ่ พ่อสีก็จัดการแล่ตับทาเกลือ และใส่ไม้หีบ (ไม้ที่ผ่าเพื่อใส่อาหารสำหรับปิ้ง)
กินข้าวกลางวันเสร็จ เราก็ล้มเลิกการหากระท้าง เดินกลับบ้านคำบาก โดยมีดีหมีและตับที่ติดกับดีหมีเพียงเล็กน้อยกลับบ้าน
เช้ามืดวันรุ่งขึ้น ขบวนชาวบ้านคำบากนับสิบคน แน่ละต้องมีผม อัญญะสอน และพ่อสีด้วย เดินออกจากหมู่บ้านไปยังลำธาร เพื่อแล่เนื้อหมีควายตัวนั้น
จนตะวันคล้อยต่ำ ชาวบ้านขบวนนั้นจึงย้อนกลับมา แม้ว่าบนบ่าทุกคนจะมีหาบเนื้อเป็นพวง แต่พวกเขาก็มีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส พูดหยอกเย้ากันตลอดทาง เว้นแต่เพียงพ่อสีที่หาบกระดูกหมีพวงใหญ่ เดินลิ่วก่อนคนอื่น ไม่พูดไม่จา
“ครู....มานี่หน่อย” เสียงพ่อสีตะโกนเรียกผม ขณะที่ผมเดินผ่านบ้านแกจะกลับบ้านพัก หลังโรงเรียนเลิกในเย็นวันพุธ ถัดจากการยิงหมีเพียงสี่วัน
“มีอะไรหรือครับ” ผมถามพร้อมกับเดินไปหา
พ่อสีส่งเงินให้ผมหกสิบบาท แกบอกว่าแกเอากระดูกและดีหมี ไปขายที่บ้านคำเชียงเบ้า ได้เงินมาทั้งสิ้นหนึ่งร้อยแปดสิบบาท จึงแบ่งให้ผม
ผมจะไม่เอา แต่แกบอกไม่ได้มันเป็นความเชื่อของชาวบ้านที่ปฏิบัติสืบทอดกันมาว่า มีอะไรต้องแบ่งปันกัน ผมจึงต้องรับเงินนั้น
ข่าวการขายดีและกระดูกหมีได้เงินมาก กระจายไปทั่วหมู่บ้านในเวลาเพียงชั่วไม่ถึงสองชั่วโมง
“ครู...คืนนี้มีชาวบ้านหลายคนจะไปดักยิงหมี...ครูไปไหม” เหรียญซึ่งกลับจากนาถามผม หลังจากอาหารเย็น
“เฮ้ย...ยิงหมีตอนกลางคืนนี่นะ จะเห็นมันเรอะ” ผมสงสัย
“เขาบอกว่า คืนนี้เดือนหงาย มันออกหากินรังผึ้ง”
ผมถอนใจ เพราะความอยากได้เงินแท้ๆ ถึงขนาดชาวบ้านต้องเสี่ยงออกไปล่าหมีตอนกลางคืน หากหมีมันขย้ำเอา จะคุ้มค่าเงินเพียงหนึ่งร้อยแปดสิบบาทไหม
อ่านต่อ ตอน 35. ม้า...ของพ่อเหรียญ
ความเห็น (18)
นี่นิทานหรือเรื่องจริงค่ะ
กินหมีด้วยเหรอค่ะ
น้องกอ(สุดสายป่าน) สนใจเรื่องตื่นเต้นเหมือนกันหรือคะ นิทาน หนะมีแต่บล็อคของน้องกอ ส่วนนิยาย อยู่ที่นี่คะ
พระเอกมีแล้ว ไม่มีแต่นางเอกคะ คริ คริ
ท่านก็เล่าได้อย่างเห็นภาพชัดเจนเลยนะคะ เห็นไหม จะมีคนเชื่อไหม เพราะเดี๋ยวนี้ ไม่มีแล้ว แต่ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องสมัยก่อนเชื่อ
และเชื่อไปใหญ่เลย เพราะโรงเรียนก็อยู่ในป่า อะไรก็เดินเท้าเอา
เงินร้อยกว่าบาทสมัยก่อนสมัยนี้ อาจจะซัก 1,000 บาทก็ได้ สมัยก่อนอาจจะสนุกสนาน อยากแสดงความสามมารถก็ได้ ส่วนเงินได้มาก็ดี
ไม่รู้สมัยก่อนใช้เงินเป็นหรือเปล่า แต่ซื่อสัตย์ดีนะคะ ได้แล้วมาแบ่งปันกัน คบได้คะ
ชอบอ่านคะ สมาชิกเริ่มมาเยี่ยมแล้ว
น้องกอครับ (ผมเรียกตามคุณสุได้ไหมเอ่ย...ได้ ไม่ได้ ก็เรียกแล้ว ฮ่า ฮ่า)
ด้วยเกียรติของข้า (ลูกเสือชาวบ้าน) ข้าขอสัญญาว่า......
เป็นเรื่องจริงครับ ตั้งแต่ตอนที่ 1 จน 34 เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน (ส่วนต่อจากนี้ไปไม่รับรอง หุหุ)
ตอนแรกผมกะจะเขียนให้เห็นภาพชาวบ้านกินเนื้อหมีเลยทีเดียว แต่เป็นห่วงสุขภาพท่านผู้อ่าน เกิดอ่านแล้วมีอาการเบื่ออาหาร ท้องเฟ้อ เรอเหม็นเปรี้ยว หรือกระอักกระอ่วน มวนท้อง อาหารไม่ย่อย ผมก็จะบาป เลยเอาแค่ให้รู้ว่ากิน
ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ ผมยังเอาเนื้อหมีแห้งไปบ้านที่วารินชำราบ พวกพี่ๆ น้องๆ ผมกินกันอร่อยไปเลย
เพียงเราคิดว่า นี่คืออาหารครับ แม้แต่ เป็ด ไก่ หมู ปลา หรือแม้แต่วัว มันคืออาหารครับ กินเพื่อขจัดความหิว กินเพื่อให้ร่างกายมีกำลัง เพื่อมีชีวิตอยู่สำหรับทำในสิ่งที่ควรทำ
ขอบคุณที่แวะมาครับ
คุณสุครับ ผมใช้เงินเป็นครับ แต่เวลาอยู่บ้านคำบากไม่ได้ใช้เลย ร้านค้าก็ไม่มี จะซื้อสบู่ยาสีฟันต้องไปซื้อที่บ้านคำเชียงเบ้า เดินไปซื้อสิบเอ็ดกิโลเมตรครับ ฮิฮิ
ชาวบ้านแทบไม่มีสบู่ใช้ ส่วนผมซื้อทีละเยอะๆ หากหมดก็ไม่ต้องใช้ ง่ายดี ฮ่า ฮ่า
ใช่ครับ ไม่มีนางเอก รู้สึกจะไม่มีพระเอกด้วยนะครับ มีแต่ผู้ร้าย (คอยจ้องทำร้ยนางเอก ฮ่า ฮ่า เอิ้ก)
เรื่องจริง ไม่ใช่นิทาน
อ้าว พี่สุ
ทีแรกนึกว่าอาจารย์จะกินตับสดๆ อิอิอิ
คงได้เนื้อเยอะๆเหมือนเนื้อวัวไหมคะอาจารย์ รสชาติเหมือนเนื้อวัวไหมคะ อร่อยไหมคะ อยากทราบค่ะ เพราะคงหาคนที่เคยกินเนื้อหมีควายไม่ได้อีกแล้ว
อยากรู้มากๆเลยค่ะ ว่าชาวบ้านกินหมีควายกันยังไงหรอคะอาจารย์ แอบกระชิบก็ได้ค่ะ ดิฉันไม่อ๊วกค่ะ รับได้ค่ะ เคยเห็นเค้าฆ่าวัวเเล้วกินตับก้อยสดๆมาแล้วค่ะ
ตื่นเต้นและชื่นชมจังค่ะ ครูนี่เก่งจริงๆๆค่ะ
ใช่ครับ เรื่องจริง ไม่อิงนิยายหรือนิทานแต่อย่างใด
คุณสุ หลบฉากแล้วครับ ฮ่า ฮ่า (ไปหาหมากกินก่อนนะย่านะ)
ตับวัวสด เคยกินครับ อร่อย (แต่ตอนนี้ ไม่กล้าแล้วครับ)
เนื้อหมีตัวนั้น น่าจะพอๆ กับวัวหนุ่มอ้วนๆ เพราะเนื้อเขามาก
สีและเซลล์เนื้อเหมือนเนื้อควายครับ แต่ไม่เหนียว ออกรสเปรี้ยวนิดๆ
เนื่องจากข้ามคืน แม้ว่าจะผ่าท้องไว้ เนื้อก็มีกลิ่นอยู่บ้าง วิธีเดียวคือย่างครับ ชาวบ้านเขาทำร้านด้วยไม้สด แล้วย่างเนื้อ พวกเครื่องในต้องทิ้งเพราะมีกลิ่นมาก
พอย่างเสร็จ ก็ไปทำได้หลายอย่าง เช่น นึ่ง ปิ้ง ทอด หรือแกงก็ได้ครับ
ผมอยากได้หนัง ให้ชาวบ้านเขาลอกเป็นผืน ยกไปพาดพะลานหิน (ลานหิน) กะว่าแห้งแล้วจะให้ชาวบ้านไปเอา แต่... เพียงไม่กี่คืนหมดครับ หมาจิ้งจอกจัดการหมดเลย ฮิฮิ
ไม่นึกว่าน้องกอ จะมาอ่านย้อนรอย ปู่เอย น้องกอมาถึง 2 ครั้งแล้วนะ รู้ไหมน้องกอ มีอะไรเตือนสติอยู่ น้องกอบ้านหลังเดียว แต่มีถึง 3 ห้องแหนะ สุเข้าไปหมดทุกห้องเลย เพราะน้องกอน่ารัก ตลกดี
อารมณ์ดี เข้าไปทีไร แต่ละห้อง ก็อดหัวเราะไม่ได้ ถ้าท่านอยากยิ้มบ้าง ก็ไปเยี่ยมบ้างนะ ไม่เช่นนั้น น้องกอจะตามมาอีก อย่าให้น้องเขาผิดหวังเชียว นะซิบอกให้
เห็นไหม เรื่องจริง อ้าวพี่สุ เป็นเรื่องแล้วนะคะ คริ คริ
โอ้ สวรรค์ ยังมีตา ฟ้ายังมียาย หลบฉาก ตะแนว
ขอบคุณที่แนะนำครับ คุณสุ ผมเคยเข้าไปดูหนังเรื่องเจงกิสข่าน สนุกมาก แต่ไม่ได้หัวเราะ คงต้องไปเข้าอีกสองห้อง เห็นคุณสุบอกว่ามีนิทานด้วย ผมชอบนิทานเหมือนกัน
ขอไปเยี่ยมน้องกอสักแป๊ปนะครับ
อ้าว... สวรรค์มีตา พอเข้าใจ ฟ้ายังมียาย ไม่เข้าใจ
งั้น.....สายรุ้งก็มีปู่ นะซี ฮ่าฮ่า
นั่นแน่ พี่สุกับพี่เปลวไฟ แงแง พี่เปลวเทียน
อิอิ อ๋อ พี่เปลวเทียนเป็นคุณปู่ของพี่สุนี่เอง
ว้าวววววววววววว เป็นญาติกัน อิอิ
ใช่จ้า.... ญาติในโลกไซเบอร์ (คุณสุเขาบอกนะครับ)
ว่าแต่....วันพรุ่งนี้ น้องกอจะเปลี่ยนหน้าเป็นแบบไหนอีกครับ
ผมว่าหน้านี้สวย.....แต่ดูท้วมไปหน่อย ฮ่าฮ่า
มาเยี่ยมคุณเปลวไฟ อ้าวใครพาเปลี่ยนชื่อหละนี่ แง แง โอ๋ โอ๋
คิดถึงมาย้อนรอยคะ ไม่เห็นไปเยี่ยมสุซักบล็อคมั่ง นี่ตามมาจาก บล็อคน้องกอนะคะ เพราะสุหาท่าน ต้องถอยหลังไปบล็อคเก่าๆ หรือไม่ก็ตามคนอื่นมา ไปเยี่ยม ตอบคำเดียวว่า โอเค ก็ได้หรอก จะได้ตามหากันง่ายๆ เข้าใจไหม ไม่อยากอ่านก็ไม่ว่า ไม่ตื่นเต้นเหมือนผจญภัยในป่า บ้านคำบากหรอก เราก็เรื่อยๆมาเรียงๆ ไม่เรื่อยจนเปื่อยเหมือนบล็อคบางคนหรอกหนา
โอ้ สวรรค์ยังมีตา ฟ้ายังมียาย งั้นสายรุ้ง (สายป่าน) ก็มีปู่นะซี ตามทันไหมหละเนี่ย น้องกอเอ้ย คริ คริ
นี่... ยาย.... มัวแต่งุ่มง่ามในบ้านคนอื่น บ้านตัวเองไม่กลับไปดู
มีคนเขาจะเผาบ้างแล้ว ฮิ ฮิ (ปู่เปล่านะ เพียงไปกระแซะเสารั้วเท่านั้นเอง ฮ่า ฮ่า)
(น้องกอสะดุ้งแล้ว สะดุ้งอีก ฮิฮิ)
...ของฝากจากใจคืนกลับมาหาปู่ค่ะ...
ขอบคุณครับ
ขอให้ครูลีลาวดี มีความสุขมากๆ สมหวังในสิ่งที่หวังทุกประการ
อิจฉาปู่จังเลย มีหลาน ก็มีแต่คนน่ารัก
เป็นไง วันนี้อารมณ์ดี จริง ไม่ปลอม โทรคุยทั่วราชอาณาจักรละซี
ทำไปเถอะคะ ที่ชอบ ที่ชอบ หนะ ถ้าทำแล้วารมณ์ดี กระชุ่มกระชวย
โถ...โถ.. หลานปู่ ก็หลานย่า น่านแหละ ฮิฮิ ฮ่า ฮ่า
วันนี้พอมีเวลาว่างครับ แซวคนนั้นที คนนี้ที ซาหนุก เอิ้ก เอิ้ก