..a lesson of the life.. บทเรียนของชีวิต ให้คิดเสมอว่าเราสามารถทำได้
วันนี้ตอนเที่ยงวันนั่งวิจัยลมหายใจที่ริมสระอย่างสงบ
พลันเห็นกบนอนอยู่ในสระ เลยนึกถึงนิทานกบ
ซึ่งเคยอ่านแต่จำแต่จำไม่ได้ว่าจากไหน(เพราะมันไม่เที่ยงไงขอรับ)
เลยนำมาเล่าให้ฟัง เริ่มละนะขอรับ
บทเรียนของชีวิต
............
ครั้งหนึ่งมีกลุ่มของกบตัวเล็กๆกลุ่มหนึ่ง
ได้มาร่วมกันจัดการแข่งขัน
เพื่อจะปีนขึ้นไปสู่ยอดเสาไฟฟ้าแรงสูง
มีกลุ่มชาวกบมากมายมาดูชมการแข่งขัน และเชียร์ครั้งนี้
และแล้วการแข่งขันก็เริ่มขึ้น...
พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า
ไม่มีกลุ่มกบไหนเชื่อว่า จะมีกบตัวไหนจะปีนขึ้นสู่ยอดเสาได้
มีเสียงพูดลอยให้มาได้ยินเป็นต้นว่า
..เขาไม่มีทางขึ้นไปถึงยอดหรอกสูงซะขนาดนั้น...
หรือว่า
เขาไม่มีทางประสบความสำเร็จหรอก เชื่อดิ..
เจ้ากบตัวน้อยๆเหล่านั้นเริ่มร่วงลงมาทีละตัวๆ..
ยกเว้นตัวหนึ่งซึ่งยังปีนอย่างมุ่งมั่น สูงขึ้น และสูงขึ้น..
ฝูงกบก็เริ่มส่งเสียงร้องตะโกน
..มันยากเกินไปไม่มีใครทำได้หรอก..
กบส่วนใหญ่เริ่มเหนื่อยและยอมแพ้
..แต่มีตัวหนึ่งยังตั้งหน้าตั้งตาปีนป่ายสูงขึ้นๆๆ.
เจ้าตัวนี้ไม่ยอมแพ้
เมื่อจบการแข่งขัน กบตัวอื่นต่างยอมแพ้ที่จะปีนสู่ยอดเสาหมดสิ้น
ยกเว้นกบตัวเล็กตัวหนึ่ง ด้วยความพยายามสุดกำลัง
ก็สามารถปีนสู่ยอดเสาได้สำเร็จ
กบทุกตัวอยากรู้ว่าเจ้ากบตัวเล็กนี้มีพลังอย่างไรในอันปีนป่ายยังไง
จึงถึงเป้าหมายได้สำเร็จ
แต่เรื่องกลับกลายเป็นว่า
เจ้ากบตัวนั้นหูหนวก
ฯลฯ
เรื่องนี้สอนให้รูว่า
อย่าฟังคำพูดในแง่ลบ หรือมองในด้านลบ จากคนอื่น
..เพราะเขาเหล่านั้นจะดึงความสำเร็จของเราออกไป..
ให้ระวังพลังในคำพูด เพราะทุกสิ่งที่เราได้ยินและอ่านมัน
จะส่งผลต่อการกระทำของเรา(ถ้าเรายังไม่แน่วแน่พอ)
ดังนั้นตลอดเวลา ขอให้เราคิดบวกเสมอ
และเหนือจากนั้น จงทำหูหนวก ซะบ้าง
ต่อคำพูดของคนที่บอกว่าคุณไม่สามารถทำให้มันสำเร็จได้
ให้คิดเสมอว่าเราสามารถทำได้
ท่านละคิดว่าทำได้หรือเปล่า..
ธรรมสวัสดีขอรับ...
ความเห็น (9)
มาน้อมนำธรรมอันประเสริฐ เพื่อนำไปปฏิบัติครับ สาธุ
ดีจัง หัดเป็นคนหูหนวกไว้บ้างก็ดีนะคะ
เชิญคัดสรรตามสบายขอรับอาจารย์
แล้วแต่สถานะการณ์นะขอรับ..
กราบนมัสการเจ้าค่ะ
คนที่เป็นกบตัวที่เก่งก็ยังพอมีเจ้าค่ะ
แต่คนที่เป็นกองไม่เชียร์ดูจะมากมายกว่า
กราบขอบพระคุณนิทานกบ
มันเป็นเช่นนั้นเองขอรับ..
งูเขียวหางไหม้
กราบนมัสการท่านค่ะ ที่มาเยี่ยมเยียนและให้ข้อคิดที่เป็นอมตะ คือไม่สุข
ไม่ทุกข์ แต่มันทำยากมาก เช่นเมื่อ สัปดาห์ที่แล้วไปดูงานภูเก็ต (กลับมา22)มีเจ้าหน้าที่ธุการไปด้วย3คน 1ในนั้นเป็นคนเพี้ยนๆ(ผู้หญิงอายุ 50กว่า)อยู่ ตอนกลางคืนมีการกินเลี้ยงคนเกษียณอายุ แกก็เดินหน้าร้านค้า แล้วมือทั้งสองก็จุดไฟแช็ก2อัน เดินอยู่ตั้งแต่เย็นถึง4 ทุ่ม พอขึ้นรถกลับโรงแรม ตอนเข้าห้องนอนนี่ซิ แกเข้าห้อง แล้วเปิดตู้เย็นแกปิดด้วยเท้าถีบ เปิดตู้เสื้อผ้า ก็เอาเท้าถีบ แล้วเปิดประตูออกไปห้องหลานชายอีกห้อง ปิดแรงมาก จนคนที่อยู่ชั้น10 เปิดประตูออกมาดูกันหมดเลย โยมกับหลานแกและแกนอนห้องเดียวกัน 3 คน โยมก็วิ่งไปห้องพี่ๆผู้ชาย เพราะกลัวมาก แกก็ประกาศว่า "พวกมึงสนุกสนานกัน กูน้ำก็ไม่ได้อาบ ลูกกูก็ไม่ได้กินข้าว ใครอยากมีเรื่องเข้ามา" คืนนั้นเลยต้องไปอาศัยเพื่อนนอน กลัวแกฆ่า ทั้งที่แกมาขอนอนด้วย เพราะแกมีมีดในกางเกงด้วย พอขึ้นรถ คนเขาร้องเพลงกัน แกก็เอาน้ำสาดลำโพง คนก็อยู่เต็มรถ เวลาสั่งก๋วยเตี๋ยวกินกัน แกรีบไปสั่งคนแรก แต่บังเอิญแกเดินไปที่โต๊ะ เขาก็ให้น้องอีกคน แกเดินไปที่น้องคนนั้น แล้วพูดว่า สั่งที่หลังได้ก่อน เดี๋ยวจะล้มโต๊ะให้ดู แล้วทุบโต๊ะ ดูแกไม่มีความสุขเลย ตาแข็งกร้าว เดินเหมือนหุ่นยนต์ หลานแกบอกว่าองค์ลง กลับมาทำงาน 2 วันแล้วแกยังหน้าบูดอยู่เลย ไม่มีใครพูดด้วยเพราะกลัวแก หลายคนจะคืนตัวแกกลับผอ. ซึ่งแกโดนคืนตัวมาหลายครั้งหลายแผนกแล้ว โยมก็บอกว่าอย่าไปทำเลย แกน่าสงสารออก แกอยู่คนเดียวเลิกกับสามี สรุปคือแกโกรธทั้งสำนักงานที่กลับช้า แต่แกมาลงที่โยมเพราะนอนห้องเดียวกัน ทั้งที่ปกติแกจะพูดคุยกับโยมมากกว่าใครๆในสำนักงาน พวกเลยจัดให้แกนอนด้วย
บางที่เรื่องก็มาเกิดที่เราโดยเราไม่ได้เป็นต้นเหตุ สงสัยจะทำเวรกันไว้ หายโกรธแล้วค่ะ แต่จะพูดด้วยเมื่อจำเป็นเท่านั้น กลัวมากกว่า รู้ทันจิตว่าโกรธแล้วก็หายเอง อาจจะเป็นเพราะได้อ่านธรรมะบ่อยๆ พยายามทำใจให้สะอาดบ่อยๆ พอมีปัญหาก็หายไวขึ้น
เป็นกบหูหนวกบ้างก็ดีเหมือนกันนะครับ
จะพยายาม
นมัสการหลวงน้าเจ้าค่ะ
บันทึกนี้ทำให้หนูได้ทราบว่า ความพยายามของแต่ละคน ขึ้นอยู่กับความอดทน และสร้างแรงบวกให้กับตัวเอง
หนูจะพยายามทำตัวเหมือนเจ้ากบที่หูหนวกเจ้าค่ะ
กราบขอบพระคุณหลวงน้าเจ้าค่ะ
งูเขียวหางไหม้ โกรธได้แต่จงรู้เท่าทันมันอย่างรู้ทันมันก็จะสยบคามือเราขอรับ
สาธุท่านรองขอรับ..
สวัสดีน้องน้องอย่าพยายามลงมือทำเลยจ๊ะ
หลวงน้าจะเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะเด็กดี..