ผมคิดว่าสมาชิกในสังคม GotoKnow แห่งนี้น่าจะเป็นครูอาจารย์เป็นส่วนใหญ่ (ทั้งที่มาจากวิชาชีพครูโดยตรงและทั้งที่มาจากสังคมยกย่องให้เป็น) และหลายครั้งที่อ่านบทความของครูอาจารย์บางท่านมักจะพูดเชิงตัดพ้อในอาชีพของตนและปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นในวงการวิชาชีพครู มันทำให้ผมนึกถึงเพลงที่ผมร้องสมัยมัธยมปลาย (ครูสอนให้ร้อง แต่ไม่ทราบว่าใครเป็นคนแต่ง) ซึ่งเนื้อหาและความหมายดีมากๆ ผมนั่งร้องฮัมทีไรก็จะนึกถึงหน้าของครูบาอาจารย์เกือบทุกคนที่สอนผมมาตั้งแต่อนุบาลยันจบมหาวิทยาลัยเลย ผมจึงขอยกมาฝากไว้ในที่นี้ เพื่ออย่างน้อยจะได้เป็นกำลังใจ แรงบันดาลใจให้กับผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นครู และขอให้ทุกท่านจงเป็นครูที่มีจรรยาบรรณในวิชาชีพครูอันสูงส่งด้วยละกันนะครับ เพราะสังคมสมัยนี้มันแย่เหลือเกิน ครูดีสร้างคนดีได้ฉันใด คนดีก็ย่อมจะสร้างชาติได้ฉันนั้นครับ
ไม้เรียวของครูให้ความรู้และความสามารถ
มือครูสะอาดสร้างชาติให้งามวิไล
นายพลนายพันได้มียศอันยิ่งใหญ่
ก็คงเคยโดนเรียวไผ่หวดก้นเพราะซนเสียจัง
มองดูเรือจ้างที่กลางลำน้ำ
ส่งคนข้ามจากท่าเข้าไปหาฝั่ง
แดดลมร้อนจ้าอ่อนล้ากำลัง
เมื่อแจวถึงฝั่งเขารีบเร่งถีบหัวเรือ
คุณครูดูเช่นเป็นเรือชีวิต
เฝ้าสอนศิษย์ทุกเมื่อไม่เคยรู้เบื่อ
ศิษย์ดีทุกผู้ควรรู้คุณเรือ
เชิดชูทุกเมื่อยึดมั่นกตัญญุตา
นักเรียนนักเลงที่ข่มเหงน้ำใจเรือจ้าง
จงจำไว้บ้างว่าสร้างบาปเหลือคณา
อย่าจมเรือน้อยที่คอยรับคนข้ามท่า
ไม่มีครูสอน ก.กา ไม่มีคำว่าปัญญาชน
"คุณครูดูเช่นเป็นเรือชีวิต
เฝ้าสอนศิษย์ทุกเมื่อไม่เคยรู้เบื่อ"