ร่มโพธิ์ต้นใหญ่ใบเขียว...

ต้นโพธิ์ยิ่งอายุมากก็ยิ่งแผ่กิ่งก้านสาขาให้ผู้คนได้หลบเงา...พึ่งพา

....มีโอกาสได้กลับบ้านที่ชัยภูมิ..เมื่อตอนวันหยุดเข้าพรรษา...เลยถือโอกาสไปทำบุญที่วัด ไปกราบหลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ เจ้าอาวาสวัดภูเขาทอง ท่านเป็นครูสอนหนังสือผู้เขียนตั้งอนุบาล (จะเรียกว่าครูคนแรกก็คงจะได้)

สมัยก่อนยังเป็นผืนป่ารกไข้ป่าระบาดอย่างหนักไม่เว้นแม้แต่ลกเล็กเด็กแดงที่ต้องตามพ่อแม่เข้าไปทำไร่...หลวงพ่อเห็นเด็กเล็กซึ่งไข้หนักเดินทางออกจากไร่ (ป่า) เพราะอยู่ห่างไกลอำเภอ ต้องพาเด็กเดินเท้าไปรักษาตัว....ท่านหลวงพ่อเห็นแล้วก็นึกเห็นใจ..ท่านจึงประกาศให้ผู้ปกครองนำเด็กเล็กมาฝากไว้ที่ศาลาวัด ท่านช่วยดูแล และเก็บข้าวจากท่านบิณทบาตรเอาไว้เลี้ยงดู....ท่านสอนหนังสือลูกหลานมานานหลายปี หลายรุ่น จนขณะนี้โรงเรียนวัดได้กลายเป็นศูนย์พัฒนาเด็กเล็กที่โอนเข้าไปสู่องค์การบริหารส่วนท้องถิ่นแล้ว...แต่ทุกคนก็ยังคงขอพึ่งใบบุญจากท่าน....ตอนนี้ท่านได้ให้วิทยาทานในการดำรงชีวิตแบบพอเพียง...อยู่อย่างมีสติและรับรู้ความเป็นไป......

ท่านมีลูกศิษย์ลูกหามากมายทั้งในประเทศและชาวต่างประเทศ...มาฝึกบริหารจิตกับท่านทุกๆปี (ชาวต่างชาติมาบวชก็มาก)....จนป่านนี้ 30 กว่าปีแล้วที่ท่านยังเป็นครูอยู่ตลอดเวลา....

คุณพ่อคุณแม่ถือโอกาสพาไปถวายสังฆทานและกราบท่าน...ท่านจำได้ดีและพูดเสมอว่า....จำ...พิกุลได้...เคยมาปลูกป่าที่วัดให้หลวงพ่อตอนเป็นนักเรียนอยู่...(ตอนนั้นเรียน ม.6 พาชมรมอนุรักษ์ไปปลูป่าที่บ้าน) ตอนนี้ต้นไม้ก็โตมาก...แต่สิ่งที่ได้ทำนั้นก็ยังไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งของความดีทีหลวงพ่อทำ....

จึงเปรียบเสมือนท่านเป็นดั่งต้นโพธิ์ที่ยิ่งอายุมากยิ่งขึ้นกิ่งก้านสาขาก็ยิ่งกว้างออกไปให้ร่มเงาได้ทั่วถึงกัน.....ในที่นี่ผู้เขียนขอระลึกถึงหลวงพ่อคำเขียน...และคุณพ่อ(พ่อสำราญ)ของผู้เขียนเอง....ขอมอบความดีเป็นกุศลให้ท่านมีอายุยืนนานเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ลูกหลานตลอดไป...

คำสำคัญ (Tags): #ร่มโพธิ์ ร่มไทรของลูก

หมายเลขบันทึก: 278474เขียนเมื่อ 20 กรกฎาคม 2009 19:49 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:07 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน