ใครป่วย(๒)
สันกำแพงเป็นที่รู้จักกันดีของพวกเราทั้งชาวโรงพยาบาลและเจ้าหน้าที่ศูนย์แพทย์ชุมชน ถึงบ้านจะอยู่เกื่อบติดเชิงเขาภูผากูดแต่เราทุกคนก็จะเห็นสันกำแพงบ่อยๆที่ OPD
วันนั้นเราตั้งใจไปเยี่ยมเพื่อดูว่า สันกำแพงอยู่ในกลุ่มไหนใน ๓ กลุ่มที่เราแยกไว้ แม้เคยไปแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็พากันหลงทางอยู่ดี เพราะถนนหนทางเปลี่ยนตาไปมากจากเดิมที่เคยเป็นดินลูกรังสีแดงบัดนี้กลายเป็นถนนคอนกรีตแคบๆ พวกเราตัดสินใจเดินเพื่อที่จะได้ถามทางไปด้วยถนนที่ปกคลุมด้วยความร่มเย็ยของป่าไฝ่สองข้างทางทำให้ผมนึกถึงสมัยเด็กเวลาเดินไปที่นาของตายายที่บ้านนอก ชอบที่ได้ถอดรองเท้าเดินสัมผัสกับความเย็นของผืนทรายขาวละเอียดท่ามกลางป่าไฝ่สองข้าง ความเย็นในวันนี้ทำให้นึกถึงอดีต แต่สิ่งที่ไม่อาจสัมผัสได้คือ ความเย็นบนฝ่าเท้าเพราะวันนี้สวมรองเท้าเดินบนถนนคอนกรีต
จำได้ว่ามีต้นมะขามอยู่หน้าบ้าน เดินเข้าไปหลังแรกไม่มีคนอยู่สักพักก็รู้ตัวว่าผิดแล้วให้รถมารับไปอีกทางไม่นานก็เจอ พี่ปิ๊กบอกว่าหลังนี้แน่นอน...นั่นงัยแม่สันกำแพงกำลังเดินมาอย่างเร่งรีบเมื่อเห็นพวกเราไปหา พร้อมยกมือไหว้ด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นสุข " นู่นกำลังช่วยแม่ดำนา เดี๋ยวนี้ดีแล้ว" คุณป้ารายงานโดยที่เราไม่ต้องถามพร้อมกับเรียกลูกชายมาพบหมอ ถามไถ่พูดคุยอย่างสนุกสนาน พร้อมกำชับว่าอย่าขาดยา สันกำแพงรับคำทุกคนต่างชื่นชมว่าเป็นครอบครัวที่มีความสุข การสนทนาพาดพิงถึงภาวะรายได้ว่าอิจฉาที่มีเรือกสวนไร่นาเพียงพอทำกินและเกิดรายได้ ผิดกับเจ้าหน้าที่ที่มีแต่หนี้ไม่ร่ำไม่รวย " จะร่ำรวยได้อย่างไรถ้ายังวิ่งไล่หวยไล่เบอร์อยู่อย่างนี้" เป็นคำพูดที่ทำให้ทุกคนอดหัวเราะดังๆไม่ได้ เพราะวันนั้นเป็นสายของวันที่ ๑๖ ก่อนลากลับก็อดคิดไม่ได้ว่า ใครกันแน่ที่ป่วย ตนไข้หรือพวกเรากันเอง?
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น