บันทึกแค้มป์บ้านกร่าง ตอนที่ 1

ธรรมชาติ วัฒน์กระทิง

คนหลังเลนส์ เมื่อมีวันหยุดหลาย ๆ วันติดต่อกันต้องหาเหตุออกไปถ่ายรูปนอกสถานที่ ยิ่งไปไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งมีความรู้สึกว่าได้เติมเต็มความสุขสมใจอยากของตัวเองมากเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งแล้วกับมือใหม่ถ่ายภาพนกด้วยแล้วยิ่งเป็นการกระตุ้นให้เกิดความอยากเป็นทวีคูณ

สิ่งแรกของผู้เขียนในเวลานี้คือการติดต่อผู้รู้ รู้สถานที่ถ่ายนก รู้ตำแหน่งนก รู้ชนิดของนก รู้การเดินทาง รู้การเข้าสังคมของสถานที่นั้น ๆ หากว่าในเวลานี้ก็มีเพียงท่านเดียวที่ไว้เนื้อเชื่อใจที่จะไปอาศัยใบ้เบิกทางจากเขาคือ น้าตุ๋ย ซึ่งเป็นผู้ชำนาญและมีประสบการณ์มากสุดแล้วกับคนที่ผู้เขียนรู้จักในยามนี้ รวมทั้งน้าตุ๋ยเองก็ได้ไปแค้มป์บ้านกร่าง อ.แก่งกระจานล่วงหน้าไปเรียบร้อยแล้ว ซึ่งข่าวว่าจะปิดป่าเพื่อปรับปรุงเป็นเวลา 4 เดือนนับแต่วันที่ 9 กรกฎาคม 2552 นี้ ผู้เขียนเพลอยได้อานิสงส์ของการได้ไปถ่ายรูปนกในวันหยุดที่สมบูรณ์แบบในทันทีที่ติดต่อกันและตกปากรับคำให้ร่วมคณะด้วย

รูปจาก http://topicstock.pantip.com/blueplanet/topicstock/E3894890/E3894890.html

แต่เนื่องจากการไปถ่ายรูปที่แค้มป์บ้านกร่างมีข้อจำกัดเรื่องอุปกรณ์บังไพร ทำให้ผู้เขียนต้องกระวีกระวาดในการหาไปใช้ในวันหยุดดังกล่าว  เย็นวันเดียวกันนี้ความกระตือรือร้นที่อยากจะไปแคมป์บ้านกร่างต้องไปหาซื้อบังไพรจากร้านวัฒน์กระทิงจากการสืบค้นร้าน สถานที่ การติดต่อจากอินเตอร์เนตซึ่งต้องขอบคุณโลกไร้พรหมแดนเสียจริง ๆ ที่ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นทันตาเห็น พิมพ์แค่บังไพร หรือ วัฒน์กระทิง ได้ข้อมูลครบถ้วนสำหรับการไปหาซื้อบังไพรไว้ไช้

เลิกงานสี่โมงครึ่งขับมอเตอร์ไซด์บึ่งไปเอาบังไพรตามที่ได้พูดคุยติดต่อกับคุณวัฒน์เอาไว้โดยไม่ได้แวะเข้าที่พักก่อนเลย ฟ้าเริ่มครึ้ม ๆ กับการหยุดโทรถามทางเป็นระยะ ๆ มาถึงร้านราวหกโมงเย็นแล้วเห็นจะได้  เจอเซียนถ่ายภาพนกนั่งคุยรออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ทักทายกันถามชื่อแซ่แล้วก็ชวนคุยโน่นนี่นั่นไปตามประสาคนสนใจเรื่องถ่ายภาพนก ผู้เขียนเองมีภาพอัดขยายขนาด 10*15 นิ้วติดอยู่ในกระเป๋าด้วย  จึงรบเร้าให้ท่านผู้รู้ได้ดูและวิจารณ์ไปตามที่ท่านเห็นสมควร ความกรุณาของเซียนถ่ายภาพผู้นี้ได้บอกเล่าน่าสนใจไว้ 2-3 เรื่องภายหลังได้ดูภาพเสร็จ เช่นเรื่องการตั้งความอิ่มของสี(Saturation) ที่มากเกินไปทำให้ภาพติดสีเหลือง สีเหลืองที่มากเกินมีผลต่อรายละเอียดของภาพนกที่ควรจะมีให้เห็น ฉากหลังก็อีกเรื่องหนึ่งที่ผู้ถ่ายต้องระมัดระวัง อย่าให้มันเป็นความเปรียบต่างมาก หรือดูรกรุงรังมากไป ฉากหลังดังกล่าวจะทำให้ความเด่นของแบบที่เป็นนกดูด้อยลงไปอย่างน่าเสียดาย แต่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องของมุมถ่าย มันก็ยากอยู่เหมือนกัน เพราะสภาพแวดล้อมมันบังคับ เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องของมุมมองแต่แต่คนจริง ๆ อีกทั้งคนถ่ายไม่สามารถจับนกให้นั่งถ่ายในแบบที่ผู้ถ่ายต้องการได้ ส่วนข้อดีดูจะทำให้ผู้เขียนหัวใจพองโตได้บ้างคือเร่องความคมชัดของแบบนกที่ถ่ายมา เรื่องความคมชัดถือว่าคมชัดดี แต่ก็ยังบอกกล่าวไปว่าการใช้ความเร็วในการถ่ายนกนั้นมันไม่มีสูตรสำเร็จ ผู้ถ่ายต้องหมั่นศึกษาเองว่าเมื่อไหร่ต้องล๊อคกระจก และเมื่อไหร่ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ ด้วยเพราะบางการเคลื่อนไหวของนกมันมีเสน่ห์ที่การถ่ายภาพนั่งนิ่งของนกไม่ได้ และไม่ใช่ทุกคนจะทำได้ ต้องเข้าใจนิสัยจังหวะของนกแต่ละชนิดแต่ละเวลาไป ซึ่งเรื่องนี้เห็นว่าท่านผู้รู้นี้ให้ความเห็นที่ลึกซึ้งเลยทีเดียวเมื่อมองจากภาพที่ผู้เขียนยื่นให้ดู เจ้าของร้านได้เอาหนังสือที่เซียนถ่ายภาพนกท่านี้ได้พิมพ์เผยแพร่วางจำหน่ายไปแล้ว 2 เล่มให้มาดู ระหว่างที่ดูแต่ละภาพอยู่นั้น ผู้เขียนได้ถามเบื้องหลัง ชื่อนก แหล่งที่ถ่าย เหล่านี้เป็นต้น ก็เพลิดเพลินเต็ม ๆ ยังเสียดายอยู่ว่าเวลาจำกัดไม่งอย่างนั้นแล้ว ผู้เขียนคงได้ดูครบทั้ง 2 เล่มจนอิ่มหนำใจไปเลยทีเดียว

รูปจาก http://topicstock.pantip.com/blueplanet/topicstock/E3894890/E3894890.html

ด้วยเพราะเย็นมากแล้วอีกทั้งฟ้าที่เริ่มครึ้ม ผู้เขียนจำเป็นต้องลาจากจากร้านวัฒน์กระทิง แม้เพียงช่วงระยะเวลาสั้น ๆ แต่เนื้อหาสาระเต็มเพียบกับการได้พูดคุยกับเซียนท่านผู้รู้ท่านนี้ ถือว่าเป็นการทำทานประเภท วิทยาทานกับผู้เขียน การได้ทำทานประเภทนี้จะทำให้ผู้ให้ทานมีความรู้เพิ่มขึ้นและได้รับความเคารพนับถือจากคนทั่วไปเป็นอานิสงส์ตอบแทนเห็นท่าจะจริง ผู้เขียนกลับมาอดไม่ได้ที่จะขอบคุณจากใจอยู่ตลอดสืบมาจวบปัจจุบัน แสงสว่างจากดวงอาทิตย์หมดไปผู้เขียนขับมอเตอร์ไซด์กลับที่พักบางกะปิพักผ่อนเก็บแรงในกับการผจญภัยกับไปแค้มป์บ้านกร่างในวันรุ่งขึ้น

อ่านต่อตอนที่ 2