เดินไกล "สบายใจ..."
วันนี้ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางการเที่ยวจาริกไปยังถิ่น ยังฐานที่ทุรกันดาร ที่เรียกว่า "ชานเมือง..."
ปกติทุก ๆ วันเราจะต้องไปทางใกล้ ทางในเมือง เดินแบบ “สบาย สบาย”
แต่ด้วยความอึดอัดใจ ไม่สบาย ที่จะไปในทางนั้น ก็เลย “เปลี่ยนใจ” ตัดสินใจไปยังที่ทั้งไกล ทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บ
แต่ทว่า...
การเดินทางไกลแต่สบายใจนั้น “สุขใจ” กว่าหลายเท่า
ถึงแม้นจะหนัก จะเหนื่อย เท้าจะต้องระบม ก็ไม่ระบมใจ
ถึงทางที่เดินไปจะเป็นทาง “ลูกรัง” เสียมาก
ก้อนหินทั้งเล็ก ทั้งใหญ่ก็คอยทิ่ม คอยแทง แต่ “ไม่แทงใจ” ทำให้เดินได้ “สบาย สบาย”
และวันนี้ก็ยังได้เห็นความศรัทธาของพุทธศาสนิกชนที่ยังเหนี่ยวแน่น ไม่คลอนแคลน ถึงแม้นว่าจะอยู่ในเมืองใหญ่ อยู่ในที่ไม่ห่างไกลจากดินแดนอันศิวิไลซ์ที่ชื่อว่า “เมืองหลวง”
ถึงแม้นหนทางจะขรุขระ แต่ใจของคนไทยนี้ไซร้ไม่ขรุขระตามถนนหนทางไปด้วย
ความลำบากกายแต่สุขใจดีกว่า มีค่ากว่าการสบายกายแต่ “ลำบากใจ”
นั่นสิหนอที่โบราณกล่าวไว้ว่า “คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก”
สำหรับวันนี้ต้องกล่าวเพิ่มอีกอย่างหนึ่งว่า “เดินไกลไปได้ เดินใกล้ไปยาก...”
เดินไกล สบายใจ ไปได้
เดินใกล้ อึดอัดใจ ไปยาก “ไม่ไปดีกว่า...”
เพราะบางครั้งเราก็ต้องอดข้าว ด้วยเหตุเพราะไม่สบายใจ ไม่อยากไป อึดอัดใจ
แต่เดี๋ยวนี้ “สบาย” ถึงแม้นจะต้องออกไปก่อน กลับที่หลังก็ “สบาย...”
ความสบายใจ ความสุขใจ บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องเกิดจากความ “สบายกาย” เพียงอย่างเดียว
การปฏิบัติธรรมนั้นต้องทุกข์ ต้องยาก ต้องลำบาก ต้องตราก ต้องตรำ เพื่อนำความ “สบายใจ” มาไว้ในหนหลัง
นำความลำบากเป็นเบื้องหน้า แล้วจะสามารถปลดเปลื้องทุกข์ที่จะนำพามาถึงใจ...
ความเห็น (2)
นมัสการพระคุณเจ้า
หนูเคยอ่านหนังสือ เค้าเขียนว่า ลองเปลี่ยนเส้นทางไปทำงาน ไปเรียน บ้าง
เพื่อการได้ค้นพบ มุมมอง ใหม่ๆ และเป็นสีสันของชีวิต ... วันนี้มาอ่านบันทึกนี้
... หนูอยากเดินไกล อีกครั้ง ... แต่จะอดทนรอก่อนค่ะ ... ชอบภาพนี้จังค่ะ
ขอบพระคุณเจ้าค่ะ
เคยสัมผัสมาแล้วครับ ชีวิตเด็กวัดสี่ปีเดินหิ้วปินโตตามหลังพระ หนึ่งพรรษาสำหรับ การครองสมณเพศ ดินลูกรัง หัวขี้แต้ หน่อหญ้าคา แล้วก็ ชินไปเอง เชื่อเถอะ ครับ